กรงรักราชาโจร
SP.14-สัตว์เลี้ยงขององค์หญิง
กรงรักราชาโจร
ตอนพิเศษ 14
(สัตว์เลี้ยงขององค์หญิง)
"ท่านแม่ขา" เสียงเจื้อยแจ้วขององค์หญิงตัวน้อยที่นอนหนุนขาของมารดาเอ่ยถาม หันหน้าเข้าหาท้องกลมใหญ่ที่ใกล้คลอด มือป้อม ๆ ขององค์หญิงจัสทีน่า ลูบคลำด้วยความแผ่วเบา
"ว่าอย่างไรคะองค์หญิงของแม่" ผู้เป็นมารดาที่นั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียง มือหนึ่งลูบหัวเพื่อขับกล่อมบุตรสาว ขานรับเมื่อองค์หญิงจัสทีน่าพร่ำเรียก
"เมื่อไหร่น้องจะออกมาเล่นเป็นเพื่อนลูกคะ" จินตนาการด้วยการเฝ้ารอน้องที่อยู่ในท้องของมารดา
"อยากเจอหน้าน้องแล้วเหรอคะ" ผู้เป็นมารดาเอ่ยถามด้วยความเอ็นดู
"อยากเจอแล้วค่ะ" องค์หญิงจัสทีน่าให้คำตอบ พร้อมกับกดปลายจมูกเล็กเชิดรั้นสัมผัสลงท้องกลมของมารดา มีการขยับเคลื่อนไหวของทารกน้อยในครรภ์ เหมือนกับตอบรับพี่สาวที่เฝ้ารออยู่ด้านนอก
"รออีกหน่อยนะคะ อีกไม่กี่วันน้องก็จะมาแล้ว องค์หญิงจะเลี้ยงน้องช่วยแม่ไหมคะ" ผู้เป็นมารดาให้คำตอบ จากนั้นจึงเอ่ยถามอย่างลองเชิงบุตรสาวที่ยังไร้เดียงสา
"ต้องเลี้ยงค่ะท่านแม่ ลูกรักน้อง พี่น้องต้องรักกันค่ะ ท่านปู่กับท่านย่าบอกแบบนี้" คำสั่งสอนของปู่กับย่า องค์หญิงจัสทีน่าจดจำได้ดี ครั้นเข้าเฝ้าทีไรต้องได้สิ่งที่มีประโยชน์ให้จดจำ แต่กระนั้นก็ยังซุกซนจนวุ่นวายตามวัยที่ยังไม่ประสา
"องค์หญิงเป็นพี่สาวที่น่ารักมากเลยค่ะ" ผู้เป็นมารดาออกปากชม
"ใช่เพคะลูกเป็นพี่สาวที่น่ารักสุด ๆ จริงไหมเพคะท่านพ่อ" และคำชมก็ทำให้องค์หญิงตัวน้อยเยินยอปอปั้นตัวเอง หันไปถามความเห็นของบิดาด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส
"จริงครับองค์หญิงของพ่อ" บิดาที่นั่งเคียงข้างให้คำตอบ ตามด้วยหอมแก้มกลมของบุตรสาวอย่างแสนรัก
"ท่านพ่อขา ลูกอยากเลี้ยงอัยนูนขนฟู ๆ อยากมีแบบในการ์ตูนที่ลูกดูเพคะ" เมื่อนึกถึงสิ่งที่อยากได้จึงเอ่ยเรียกบิดาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พร้อมกับลุกจากการหนุนขามารดา เปลี่ยนเป็นนั่งบนตักบิดาแล้วคล้องแขนโอบรอบคอ เอ่ยขอด้วยความเดียงสา ตามจินตนาการขององค์หญิงตัวน้อยนั้นเข้าใจ
"อัยนูน? มันคืออะไรล่ะองค์หญิง" สิ่งที่บุตรสาวสื่อตามสิ่งที่หล่อนคิด แต่กับบิดานั้นนึกภาพไม่ออกในสิ่งที่บุตรสาวบอกกล่าวและร้องขอ
"อัยนูนตาโตไงเพคะ มีขนเยอะ ๆ ๆ น่ารัก ลูกอยากเอาไว้นอนกอด แบบฮะมีสมีที่บ้าน" องค์หญิงจัสทีน่าอธิบายตามจินตนาการ สิ่งที่ฮะมีสมีที่บ้านนั้นผู้เป็นบิดาไม่ทราบมาก่อนว่ามันคืออะไร ก็ได้จินตนาการในสิ่งที่เด็กเล็กทั่วไปคงจะชอบ
ฮะมีส เด็กน้อยที่ริฎวานรับมาเลี้ยงด้วยความสงสาร เป็นลูกชายของญาติห่าง ๆ ที่บ้านไม่ค่อยมีฐานะ เขาจึงอาสารับมาเลี้ยงดูเป็นลูกบุญธรรม และได้รับอนุญาตให้เข้ามาในวังอยู่บ่อยครั้ง โดยมีซัลมาเป็นคนเลี้ยงดูช่วยเหลือยามที่ริฎวานต้องออกปฏิบัติงานเคียงข้างองค์รัชทายาทจาห์มาล์ เขาเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย เป็นที่เอ็นดูของจัสซีเนียอีกต่างหาก เขาจะเป็นเพื่อนเล่นขององค์หญิงจัสทีน่าผู้เอาแต่ใจ ยอมองค์หญิงทุกอย่างแม้จะถูกองค์หญิงกลั่นแกล้ง ก็ไม่ได้จะเคืองโกรธแต่อย่างใด เพราะมีแค่องค์หญิงจัสทีน่าที่เป็นเพื่อนเล่นคลายเหงา
"คงเป็นสุนัขกระมังคะท่านพี่" ผู้เป็นมารดาเสนอความเห็นในสิ่งที่คิดตามบุตรสาวเล่ามา
"มันคือ...." ริฎวานที่ยืนอยู่ห่างตรงประตู กำลังจะแย้งในสิ่งที่องค์หญิงสาธยาย แต่ก็ต้องชะงักคืนคำ เมื่อจาห์มาล์นั้นพูดแทรกขึ้น เพราะไม่ได้ยินเสียงของริฎวาน
"อ๋อ...เอาสิองค์หญิง พ่อจะให้ริฎวานหามาให้นะ"
"เย่ เย่ รักท่านพ่อที่สุดเลย ท่านลุงริฎวานอย่าลืมหามาให้จัสด้วยนะคะ อยากได้สีน้ำตาล" องค์หญิงยกสองแขนอย่างดีใจ จากนั้นจึงหันไปบอกกล่าวแก่ริฎวานที่ได้ยืนอยู่ห่างตรงประตู
"แต่นั่นมัน..." กำลังจะพูดแย้ง แต่ก็ต้องนิ่งอีกครา เมื่อองค์หญิงจัสทีน่าพูดสวนขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
"ก็ท่านพ่ออนุญาตแล้วยังไงละคะ...ยังไงก็ต้องหามาให้นะ" อายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่กลับรู้จักสั่งการและวางอำนาจ นั่นก็เป็นเพียงความเดียงสาของเด็กที่ฉลาดพูดเท่านั้น ริฎวานไม่ได้ถือสาแต่อย่างใด เพราะเข้าใจและเอ็นดูองค์หญิงไม่น้อย หล่อนก็เปรียบเสมือนหลานสาวคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกของเพื่อนที่มีศักดิ์สูงส่ง
"ขอรับองค์หญิง" จำต้องทำตามในสิ่งที่ผู้เป็นนายบัญชา เพราะหากขัดใจองค์หญิงตัวน้อย หล่อนคงได้โวยวายลั่นวัง ร้องไห้สามวันสามคืนคงไม่หยุด
วันต่อมา
"ท่านพ่อขา อัยนูนตัวปุ๊กลุกของลูกมาแล้วค่ะ" เสียงแหลมแผดดังมาก่อนตัว สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ที่ริฎวานหามาให้ ทำเอาองค์หญิงอยากจะอวดบิดาให้เชยชม เจ้าสี่ขาตัวลายเดินย่างกรายมาตามหลัง เชือกเส้นสั้นที่องค์หญิงสามารถใช้ลากจูงได้ ริฎวานประเคนให้องค์หญิงผู้แสนน่ารักโดยไม่ขัดใจ
"โอ้ว องค์หญิงมาแล้วรึ ได้มาไวจัง ไหนมาให้พ่อ....!!" ได้ยินเสียงของบุตรสาว จึงขานรับแต่กลับไม่มองไปยังต้นเสียง เพราะมีเอกสารตรงหน้าที่เซ็นในจังหวะที่องค์หญิงขานเรียกพอดี แต่ต้องมีอาการชะงักเมื่อสายตามองเห็นเจ้าสี่ขาเพื่อนลูกสาวที่ยืนเคียงกัน ใบหน้ากลมจิ้มลิ้มฉีกยิ้มให้กับบิดา หล่อนนำพาเจ้าสี่ขาตัวลายมีชื่อว่าอัยนูน ไปหยุดยืนข้างโต๊ะทำงานของบิดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มทั้งคนและเจ้าสี่ขา
"อัยนูนของลูกค่ะท่านพ่อ คืนนี้จะนอนด้วยกันบนเตียง" องค์หญิงนั่งลงแล้วลูบหัวเจ้าอัยนูนอย่างรักใคร่ ไม่ได้สนใจสายตาของบิดาที่จ้องมองด้วยสีหน้างุนงง
"เดี๋ยวนะ! นั่นมันลูกเสือชีต้านี่ริฎวาน" จาห์มาล์หันไปย้อนถามและชี้นิ้วไปยังเจ้าสี่ขา ที่ตอนนี้นอนหมอบพาดคางบนขาของบุตรสาว ช่างเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ยเพียงแค่พบเจอกัน อย่างกับถูกชะตากันมาแต่ไหนแต่ไร
"ขอรับ" ริฎวานให้คำตอบ
"ไหนบอกว่าหมาไง" จาห์มาล์ย้อนในสิ่งที่เข้าใจ ทั้งที่เขาไม่ได้ฟังอะไร นอกจากตัดสินใจเอง
"ใครบอกท่านพ่อว่าน้องหมา ลูกบอกว่าอัยนูนตาโตต่างหาก" องค์หญิงจัสทีน่าผู้ความจำดี หล่อนแย้งขึ้นทันทีจนบิดานั้นพูดไม่ออก
"ก็..." มันก็จริงอย่างที่บุตรสาวโต้แย้ง เขาพลาดแล้ว พลาดอย่างมหันต์ที่เสียท่าให้กับบุตรสาว แต่จะโทษหล่อนก็ไม่ได้ ในเมื่อบุตรสาวก็แค่อธิบายในสิ่งที่เข้าใจ
"กระผมพยายามจะบอกแล้วขอรับ แต่ไม่มีใครคิดจะฟังกระผมเลย" ริฎวานตอบโต้
"ตาย ๆ จะบ้าเหรอเลี้ยงเสือในวังเนี่ยนะ!!" สิ่งที่เห็นทำเอาจาห์มาล์ถึงกับกุมขมับ แต่บุตรสาวกับเล่นกับลูกเสือชีต้าอย่างเพลิดเพลิน เจ้าสี่ขาตัวน้อยก็ช่างแสนรู้เหลือเกิน ไม่ได้ทำร้ายขีดข่วนองค์หญิงให้เจ็บกาย ดูรักกันเสียมากกว่า
"แต่ท่านพ่ออนุญาตแล้วนะเพคะ ท่านปู่บอกว่ากษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ เดี๋ยวพระผู้เป็นเจ้าจะดึงขาลงไปในนรก" องค์หญิงตัวน้อยให้เหตุผล หล่อนกลัวว่าบิดาจะคืนคำ จึงย้อนในสิ่งที่จดจำมาจากท่านปู่และท่านย่าที่สอนสั่ง
"พ่อยังไม่ได้เป็นกษัตริย์" จาห์มาล์ย้อนคืนอย่างลองเชิงในไหวพริบของบุตรสาว
"เดี๋ยวก็ได้เป็นค่ะ" องค์หญิงย้อนแย้งทันที อย่างไม่ติดขัดในวาจา
"รู้ได้ไง?"
"ท่านปู่บอกค่ะ ลูกเป็นองค์หญิงแล้ว เดี๋ยวท่านปู่ก็จะให้ท่านพ่อเป็นกษัตริย์ แล้วท่านปู่ก็จะพาท่านย่าไปเที่ยวรอบโลก" องค์หญิงบอกกล่าวแก่บิดาในสิ่งที่จดจำมา วาจาที่ชี้แนะนั้นก็ตามประสา ได้ยินสิ่งใดมาก็พูดออกไปตามตรงอย่างไม่โกหก
"เฮ้อ..." จาห์มาล์ถึงกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน จะต่อกลอนกลับบุตรสาวนั้นก็คงจะทำให้เขาปวดศีรษะมากขึ้น
"โอ๊ะ ๆ ๆ สวยจังเลยเพคะ ลูกขอได้ไหมจะให้อัยนูนใส่คอ"
"เดี๋ยว ๆ นั่นมันทองคำท่านแม่ องค์หญิง! องค์หญิงลูก...จัสทีน่าเอาไปไม่ได้นะลูก เดี๋ยวพ่อซื้อให้ใหม่"
ความซุกซนทำให้องค์หญิงที่เงยหน้ามองไปบนโต๊ะทำงาน สายตามองเห็นสร้อยคอทองคำฝังเพชรที่วางอยู่ในกล่องสีแดง ที่จาห์มาล์สั่งช่างทำขึ้นมาให้ เพื่อจะเป็นของขวัญให้จัสซีเนียผู้เป็นภริยา แต่ถูกบุตรสาวคว้าติดมือไปเสียแล้ว จากนั้นจึงรีบวิ่งออกไปจากห้องทำงานพร้อมกับเจ้าสี่ขาตัวลาย โดยไม่สนใจเสียงเรียกของบิดาแม้แต่น้อย
"สุดยอดไปเลยขอรับ เหมือนแกะแบบพระชายารวมกับพระองค์อยู่ในองค์หญิงจัสทีน่ามาเลยขอรับ" ริฎวานเอ่ยแซว
"นี่!" ทำเอาจาห์มาล์หันหน้าไปตวาดเสียงดัง แค่นี้เขาก็ปวดหัวจะแย่ กับความซนแก่แดดขององค์หญิงวัยย่างสี่ขวบ
"จริงนะขอรับ...ไม่ต้องสืบหาเลยว่าองค์หญิงได้ใครมา เพราะว่าได้มาทั้งสองพระองค์" ริฎวานยังคงแซวไม่หยุด เขาอยากจะหัวเราะให้ดังลั่นห้องทำงาน
"ไอ้ริฎวาน!" สิ่งที่ริฎวานพูดแซวทำให้จาห์มาล์นั้นแทบอยากจะมุดดินหนี แต่ต้องวางท่าทีมาดมั่นพูดเสียงดังข่มแทน "เครื่องทองนั่นนับสิบล้านบาท แต่ดูลูกสาวเราสิ จะเอาไปเป็นเครื่องประดับให้ลูกเสือชีต้าซะงั้น"
"ขอหน้าแข้งพระองค์ไม่ร่วงหรอกกระมังขอรับ" ริฎวานแย้งอย่างนึกขำ
"จากที่คิดว่าตั้งใจจะให้เมีย กลายเป็นของสัตว์เลี้ยงลูกสาวไปเสียได้...ทำไมถึงได้ซนแบบนี้นะองค์หญิงของพ่อ" สิ่งที่ทำได้ก็คงต้องทำใจยอมรับ นั่นคือสิ่งที่จาห์มาล์คงทำได้ในตอนนี้
กรงรักราชาโจร
