ข้าคือจักรพรรดิเซียน

บทที่ 10 งานเลี้ยงตระกูลหวาง

รถของซุนจิ้งหยุดอยู่นอกอาคารเก่าแก่ขนาดใหญ่ในเมือง

“เอ๋ นี่ไม่ใช่น้าซุนหรือ” 

ทั้งสามคนเพิ่งจะลงจากรถ ก็ได้ยินเสียงแหลมใสของหญิงสาวดังขึ้น

ฉันสามารถเห็นคุณคนเดียวเมื่อคุณมองหาเสียงของมู่หยุน

มู่หยุนหันไปมองหาต้นเสียง และเห็นหญิงสาวรูปร่างสูงอวบผมยาว ยืนอยู่ไม่ไกลพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้าที่สง่างามของเธอ

“เธอเป็นลูกสาวของคุณลุง ชื่อหวางหรง” หวางเยนหรันแนะนำให้มู่หยุนรู้จัก

ซุนจิ้งมีใบหน้าเย็นชา เธอไม่ตอบกลับและเดินเข้าไปในตึกทันที 

ตอนนี้เป็นเวลาใกล้ค่ำแล้ว ไฟในบ้านก็สว่างขึ้นมา

“ไร้มารยาท” หวางหรงแค่นเสียง ก่อนจะหันไปมองหวางเยนหรัน

“น้องสาว คนนี้เป็นใครกัน ทำไมไม่แนะนำให้พี่สาวรู้จักสักหน่อย” 

“เขาชื่อมู่หยุน เอ่อ....เป็นสามีของฉัน”

“อ่า นายก็คือขยะของหมู่บ้านตระกูลมู่คนนั้น ได้ยินเรื่องของนายมานานมากแล้ว” หวางหรงยิ้มเกินจริง เธอมองไปที่มู่หยุนอย่างประเมิน “หน้าตาโอเค แต่ก็น่าเสียดาย” เธอส่ายหัวด้วยความเสียดาย

“น่าเสียดายที่เป็นแต่ขยะแต่งเข้าบ้านเจ้าสาว” 

คำว่าขยะแต่ละคำ ไม่คำนึงถึงความคิดของมู่หยุนเลยแม้แต่น้อย

เขยแต่งเข้า แต่ไหนแต่ไรล้วนโดนดูถูก 

มู่หยุนยิ้มอย่างไม่แยแส

“พวกเราเข้าไปเถอะ” หวางเยนหรันจับมือของมู่หยุนอย่างโมโห ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคาร 

“ไปเถอะ ไปเถอะ ฉันยังต้องรอพี่เขยของเธอ แผนกก่อสร้างของพวกเขายุ่งมาก ไหนเลยจะเหมือนใครบางคน อยู่ว่างๆ ดีแต่กินฟรีไปวันๆ” 

หวางเยนหรันพามู่หยุนเข้าไปในอาคาร แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่มีพิธีเปิด แต่คนก็มากันเกือบหมดแล้ว โต๊ะใหญ่แปดโต๊ะมีคนนั่งอยู่เกือบเต็ม มีบางคนสวมเสื้อผ้าราคาแพง กำลังประจบสอพลอซึ่งกันและกันอย่างสุภาพ

หวางเยนหรันกล่าวทักทายญาติของเธอด้วยรอยยิ้ม และเดินตรงไปที่โต๊ะกลมตัวใหญ่ที่อยู่ตรงกลางและตะโกนเรียกชายชรา “คุณปู่ ฉันมาแล้ว” 

หวางเสี้ยงตงหัวหน้าตระกูลหวาง ตอนนี้อายุหกสิบห้าปีแล้ว แต่ก็ยังคงมีสติแจ่มชัด แข็งแรงสุขภาพดี

ขณะนี้เขากำลังทักทายญาติ ๆ ที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินก็หันกลับมา “ที่แท้ก็เยนหรัน ปู่ไม่ได้เจอหน้าหนูมาตั้งนาน มาเร็วรีบนั่งลง เอ๋ คนนี้คือ?” 

หวางเยนหรันแสดงท่าทางเขินอาย “คุณปู่เขาเป็นสามีของหนู มู่หยุน” 

“สวัสดีครับคุณปู่” มู่หยุนคำนับด้วยรอยยิ้ม

ดวงตาของหวางเสี้ยงตงหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นจึงค่อยๆ เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า “หรือว่าเขาคือคนหมู่บ้านตระกูลมู่?” 

หัวใจของหวางเยนหรันดิ่งลง รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอแข็งค้างไปเล็กน้อย “เขาเคยอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ตระกูลมู่” 

หวางเสี้ยงตงหัวเราะเยาะและมองไปที่มู่หยุน "ฉันได้ยินเรื่องของนายมานาน ไม่รู้จักเรื่องราว เพิ่งแต่งงานก็เข้าร่วมกองทัพ กลับมาได้อย่างไรกัน?” 

“ตอนนี้ดำรงตำแหน่งทางทหารอะไร?” 

มู่หยุนกำลังจะเอ่ยปาก แต่กลับถูกหวางเสี้ยงตงตัดบทอย่างเย็นชา

“ช่างเถอะ ไม่ต้องมาเอ่ยโกหกฉัน ถูกเตะกลับมาแน่นอนว่าย่อมไม่มีตำแหน่งอะไร ถึงแม้ฉันจะไม่เคยเป็นทหาร แต่ก็มีความรู้อยู่บ้าง” 

“ในเมื่อกลับมาแล้ว ฉันก็ขอเตือนนายไว้ล่วงหน้า แต่งเข้าก็ต้องทำตัวให้เหมือนคนที่แต่งเข้า รู้จักเจียมตน เข้าใจไหม?” 

“คุณปู่ พี่มู่จะพยายามอย่างดีที่สุดหวางเยนหรันเอ่ยขอร้อง

หวางเสี้ยงตงมองไปที่หวางเยนหรัน จากนั้นจึงเอ่ยว่ามู่หยุน “ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของเยนหรัน คงทุบตีขาสุนัขของนายไปนานแล้ว” จากนั้นเขาก็หันศีรษะไปทางอื่นไม่สนใจพวกเขาอีกต่อไป

มู่หยุนก้มหน้าลงและไม่พูดอะไร

คำพูดของหวางเสี้ยงตงไม่ไว้หน้าอย่างยิ่ง ถือเป็นการตบหน้ามู่หยุนต่อหน้าญาติมิตรอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเขาเลยแม้แต่น้อย

คนรอบๆ เมื่อได้ยินว่าชายชราไม่ชอบเห็นมู่หยุน สายตาที่มองไปยังของเขาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน

หวางเยนหรันลากมู่หยุนและนั่งลงข้างๆ ซุนจิ้ง

ขณะนั่งลง ก็ได้ยินเสียงหวูดรถดังขึ้นจากด้านนอกอาคาร

รถขบวนหนึ่งหยุดอยู่ด้านนอกอาคาร รถในขบวนนั้นคือ BMW 7 series ทั้งหมดมีเพียง M5 รุ่น Thunder ที่อยู่ตรงกลาง ราวกับหงส์กลางฝูงกา ส่งเสริมความสูงส่งของมันออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ญาติคนหนึ่งลุกขึ้นและพูดว่า: “คุณลุงเสิ่นเล่อมาแล้ว!”

ใบหน้าเคร่งขรึมของหวางเสี้ยงตงปรากฏรอยยิ้มสดใส เขาลุกขึ้นยืนและพูดว่า “ไหนฉันดูหน่อย ใช่เล่อเล่อไหม” 

พูดจบ เจ้าบ้านวัย 60 ปีจึงออกไปต้อนรับ

ลูกเขยเช่นกัน แต่ท่าทีที่มีให้กลับต่างกันราวฟ้ากับเหว

มีเพียงมู่หยุนเท่านั้นที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ 

“พี่มู่ รีบออกมาเร็ว” หวางเยนหรันรีบเข้าไปกระตุ้น

มู่หยุนหัวเราะเยาะ “ฉันมาก็ถือว่าไว้หน้าพวกเขาแล้ว ยังต้องให้ฉันออกไปต้อนรับอีก?” จากนั้นเขาก็ส่ายหัว

อย่าว่าแต่กระทรวงการก่อสร้างเมือง ต่อให้เป็นเจ้าเมืองอย่างโจวมู่ ก็ไม่มีคุณสมบัติเพียงพอให้มู่หยุนออกไปต้อนรับ

“เยนหรัน มัวยืนนิ่งอยู่ทำไม อย่าไปสนใจเจ้าขยะนั่น” 

ซุนจิ้งจ้องมองไปที่มู่หยุนอย่างเกรี้ยวกราด และลากหวางเยนหรันออกไป “พี่เขยของเธอเป็นรองรัฐมนตรีกระทรวงการก่อสร้างเมือง อีกเดี๋ยวต้องประจบเขาให้ดี จะได้ช่วยเธอได้ในอาชีพราชการ เข้าใจไหม?” 

หวางเยนหรันตอบอย่างไม่เต็มใจ: “อืม” 

เมื่อหวางเสี้ยงตงฝ่าถูกฝูงชนที่ล้อมรอบและเดินไปที่ประตูอาคาร ประตูของ BMW M5 Thunder ที่สง่างามก็เปิดออกในที่สุด คนที่ลงมาเป็นชายวัยกลางคนในชุดสูทรองเท้าหนัง ใบหน้าของชายคนนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ นั่นคือหลานเขยของหวางเสี้ยงตง เสิ่นเล่อ

พนักงานประจำรถคนอื่น ๆ ก็ลงจากรถมาด้วย ในมือแต่ละคนถือกล่องเอาไว้

“คุณปู่ ทำไมถึงออกมาเองล่ะ เล่อเล่อรับไม่ไหวหรอกนะ” เสิ่นเล่อรีบเข้ามาอย่างรวดเร็วและจับแขนของหวางเสี้ยงตงเอาไว้ 

“ฮ่าฮ่า ... ตอนนี้นายเป็นใหญ่ไม่น้อยแล้วนะ แผนกก่อสร้างในเมืองทั้งหมดล้วนเป็นนายที่ดูอยู่ใช่ไหม" หวางเสี้ยงตง กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“คุณปู่ อย่าพูดอย่างนั้นไป ผมยังมีรัฐมนตรีอยู่ข้างบน” เสิ่นเล่อมีท่าทางดูสงบเสงี่ยม แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับเข้มขึ้นเรื่อยๆ 

“พี่เขย ใครไม่รู้บ้างว่ารัฐมนตรีตงกำลังจะเกษียณเร็ว ๆ นี้ แล้วว่าที่รัฐมนตรีนี้จะเป็นใครไปได้ล่ะ? พวกเธอว่า นี่มีเหตุผลไหม?” คนที่เอ่ยขึ้นคือหวางเชา น้องชายของหวางหรง

ญาติมิตรบางคนเริ่มพยักหน้ากันขึ้นมา

“พอแล้ว อย่ามัวแต่ชมเขา ใกล้จะลอยอยู่แล้ว” หวางหรงเอ่ยยั้ง ก่อนจะเข้ามาเกาะแขนเสิ่นเล่อ ทั้งตัวแทบจะแนบอิงอยู่บนตัวเขา

ในเวลานั้นเอง ก็เห็นเสิ่นเล่อโบกมือ คนที่ถือกล่องไม้ในมือเหล่านั้นก็เดินเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ

“คุณปู่ นี่คือน้ำใจเล็กน้อยจากลูกเขย ต้องรับไว้นะครับ” 

“เจ้าเด็กนี่” หวางเสี้ยงตงมองไปที่ยาราคาแพงในกล่องและเงินสดจำนวนหนึ่งแล้วหัวเราะอย่างสดใส

“ไป พวกเราไปดื่มด้วยกันหน่อย” 

“ได้เลยครับ”

หลังจากทักทายกันไม่กี่ประโยค ทั้งหมดก็ต้อนรับหวางเสี้ยงตงและเสิ่นเล่อกลับไปที่โต๊ะหลัก

“เฮ้อ ฉันแก่ปูนนี้แล้ว นานๆ ทีพวกเธอจะกลับมาให้เห็น” หวางเสี้ยงตงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“คุณปู่เห็นเป็นคนอื่นแล้วใช่ไหม พวกเราเป็นหลานสาวหลานเขยของคุณ ที่นี่คือบ้านของพวกเรานะครับ” เสิ้นเล่อเอ่ยตอบรับอย่างสุภาพ จากนั้นจึงหันไปมองรอบ ๆ และเห็นมู่หยุนที่กำลังนั่งอยู่

ใบหน้าของเขามืดมนลงในทันที

#### บทที่ 11 คุณสมบัติ

บทที่ 11 คุณสมบัติ

“น้องชายท่านนี้หน้าไม่คุ้น ไม่ทราบว่าเป็นท่านใด?”

“พี่เขย เขาเป็นสามีของหวางเยนหรันชื่อ มู่หยุน” หวังเชาที่อยู่ถัดจากเสิ่นเล่อแนะนำขึ้น

“อ้อ? ที่แท้ก็คือคนจากหมู่บ้านตระกูลมู่ที่แต่งเข้าบ้านเจ้าสาวคนนั้น?” เสิ่นเล่อถามทั้งๆ ที่รู้ด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

หวังเชาที่อยู่ข้างๆ รีบประจบประแจงขึ้นมา “ก็ใช่น่ะสิ เป็นเชาเอง แต่ว่าหมู่บ้านตระกูลมู่น่ะถูกพังราบเป็นหน้ากลองไปนานแล้ว เขาไปเป็นทหารมาอยู่หลายปีก่อนจะโดนไล่ออก ตอนนี้ล้วนอาศัยเมตตาจากลุงหวาง”

เสิ่นเล่อแค่นเสียงเยาะเย้ยและส่ายหัว “ไม่มีตาเลยสักนิด ไม่น่าถึงได้ถูกไล่ออกมา”

“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเขาเลย พวกเรานั่งกันเถอะ” หวางเสี้ยงตงเหลือบมองมู่หยุนก่อนจะนั่งลงอย่างฮึดฮัด

ฝูงชนนั่งลงอีกครั้ง เสิ่นเล่อถูกจัดให้นั่งอยู่ที่ด้านข้างของหวางเสี้ยงตง

เสิ่นเล่อมองมู่หยุนอย่างประเมิน และถามด้วยรอยยิ้ม “มู่หยุน นายมีหน้าที่อะไรในกองทัพ? ตั้งห้าปี อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้บัญชาการกองร้อยแล้วละมั้ง?”

คำถามเดียวกันกลับมาอีกครั้ง

มู่หยุนส่ายหัว “ไม่ค่อยดีที่จะพูด”

“ไม่ค่อยดีที่จะพูด? มีอะไรไม่ดีกัน เป็นอะไรก็พูดอย่างนั้น เพิ่งจะเคยได้ยินคำว่า ไม่ค่อยดีที่จะพูด แบบนี้” เสิ่นเล่อเย้ยหยัน สายตาที่มองมู่หยุนเต็มไปด้วยความหยอกล้อ

“เล่อเล่อ นายอย่าไปทำให้น้องเขยลำบากใจเลย ฉันได้ยินมาว่าเขาถูกไล่ออกจากกองทัพ ตำแหน่งอะไรก็ไม่มีทั้งนั้น”

หวางหรงเอ่ยแนะนำอย่าง “ใจดี” เธอมองไปที่ท่าทางอับอายของหวางเยนหรัน ในใจมีความสุขอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะด้านไหนๆ เธอก็เอาชนะฉันได้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไรกัน? ยังไงก็แต่งงานกับขยะคนหนึ่งอยู่ดี

คนที่โต๊ะก็พากันหัวเราะขึ้นมา พวกเขามองดูมู่หยุนอย่างดูถูกเหยียดหยาม ในใจยิ่งรู้สึกถึงความเหนือกว่าของตนอย่างยิ่ง

“พี่เขย อย่ามัวแต่พูดถึงเรื่องของไอ้ขยะแต่งเข้านี่อยู่เลย ได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณยุ่งไม่น้อย” หวังเชาถามด้วยรอยยิ้ม

เสิ่นเล่อหัวเราะร่า จากนั้นจึงรับแก้วน้ำที่หวางหรงส่งมาให้และดื่มอย่างเอื่อยเฉื่อย จากนั้นจึงแกล้งจงใจเอ่ยขึ้นอย่างกังวล “ใช่น่ะสิ ปลายปีแล้ว ท่านอธิบดีสุขภาพไม่ดี ได้แต่อาศัยฉันมาช่วยแก้ปัญหาหยุมหยิมพวกนั้น เอ๊ะทำไมพวกพ่อตาถึงยังไม่มาล่ะ?”

ยังไม่ทันที่คนข้างๆ จะได้เอ่ยตอบ ซุนจิ้งก็รีบเอ่ยขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “พวกเขาน่ะหรือ ตอนนี้กำลังประชุมกับเจ้าเมืองอยู่ เตรียมงานเลี้ยงต้อนรับแขกชั้นสูง ไหนเลยจะมีเวลามาทานข้าว นี่นายไม่รู้หรอกหรือเนี่ย?”

เสิ่นเล่อหน้าแข็งไปก่อนจะกลับมาเป็นปกติ เขามองหวางเยนหรัน แล้วรีบเบี่ยงประเด็น “เยนหรันช่วงนี้ทบทวนเป็นยังไงบ้าง พรุ่งนี้ต้องเข้าสอบแล้วใช่ไหม?”

“ไม่เลวค่ะ ขอบคุณพี่เขยที่เป็นห่วง”

เสิ่นเล่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ครั้งนี้กรมสรรพากร ตระกูลหวางของเรามีรายชื่ออยู่สองที่ เธอจะต้องขยันๆ หน่อยล่ะ อย่าทำให้พวกเราผิดหวัง”

คำพูดของเสิ่นเล่อ กระตุ้นความสนใจของผู้คนรอบข้างทันที

หวังเชาเอ่ยอย่างสงสัย “ไม่ได้บอกว่าตระกูลหวางของเรามีแค่รายชื่อเดียวหรอกหรือ ทำไมจู่ๆ ถึงได้มีสองรายชื่อ”

หวางเยนหรันดวงตาเป็นประกายขึ้นมา ครั้งนี้พี่สาวหวางหรงและเธอเข้าสอบด้วยกัน หากตระกูลหวางมีเพียงรายชื่อเดียว คุณปู่ย่อมเห็นแก่หน้าของเสิ่นเล่อและยกตำแหน่งให้กับหวางหรง

แต่ตอนนี้มีสองรายชื่อแล้ว อย่างนี้ก็เท่ากับเธอสามารถเข้ากรมสรรพากรได้แล้ว!

ต้องรู้ก่อนว่า อธิบดีกรมสรรพากรก็คือ หวางตงซานน้องชายของหวางตงเหอ เมื่อเข้าสู่กรมสรรพากร ก็เท่ากับเข้าสู่พื้นที่ของตระกูลหวาง ซึ่งจะช่วยในอาชีพทางราชการได้เป็นอย่างมาก

ในเวลานี้เอง หวางเสี้ยงตงก็กระแอมในลำคอและยิ้ม “แต่เดิมตระกูลหวางของพวกเรามีแค่รายชื่อเดียว แต่เป็นเพราะความสัมพันธ์เล็กน้อยที่เล่อเล่อหามาให้ ทำให้ได้รับมาอีกรายชื่อ”

ทั้งโต๊ะหันไปมองเสิ่นเล่อ ดวงตาเต็มไปด้วยความชื่นชม

สามารถเพิ่มรายชื่อได้อีกรายชื่อ ถือเป็นเรื่องเล็ก แต่ความสัมพันธ์ของผู้คนนั้นกลับเป็นเรื่องซับซ้อนอย่างยิ่ง อีกทั้งยังเกี่ยวข้องกับการกระจายผลประโยชน์สู่หลาย ๆ ฝ่าย ไม่ใช่เรื่องที่จะได้มาโดยบังเอิญได้

ต้องเข้าใจก่อนว่าการที่ตระกูลหวางได้รายชื่อเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งรายชื่อ ย่อมหมายถึงอำนาจทางราชการที่มากขึ้นไปด้วย ซึ่งจะทำให้ตระกูลมีเสถียรภาพมากขึ้น

ดังนั้นด้วยในการเรียกของหวางเสี้ยงตง ทุกคนจึงยกแก้วดื่มให้เล่อเล่อพร้อมกัน

หากเป็นแก้วเหล้าจริงๆ จะต้องดื่มให้แก่ผู้มีอำนาจก่อน

“ขอบคุณพี่เขย” หวางเยนหรันยิ้มอย่างมีความสุข

“เยนหรันขี้เกรงใจเกินไปแล้ว” เสิ่นเล่อยิ้มอบอุ่น นัยน์ตาที่มองไปยังรูปลักษณ์ของหวางเยนหรันเปล่งประกายความโลภ

แต่ความโลภที่พาดผ่านไป ทุกคนบนโต๊ะไม่ทันสังเกตเห็น มีเพียงมู่หยุนเท่านั้น ที่ยิ้มหยัน

ท่ามกลางบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์ หวางเสี้ยงตงเอ่ยกำชับหวางหรงและหวังเชา “ดังนั้น พรุ่งนี้หรงหรง เธอกับเสี่ยวเชาจะต้องตั้งใจสอบให้ดีๆ แม้ว่าจะมีการกำหนดโควต้าเอาไว้แล้ว แต่ก็อย่าได้สอบให้แน่จนเกินไป”

“หา ยังมีผม! ” หวังเชาตะลึง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์

“ขอบคุณครับคุณปู่! ”

หวางเยนหรันถอนหายใจในใจ สีหน้าร้อนผ่าว รู้สึกละอายใจ

“ที่แท้ก็ไม่มีฉัน...”

“คุณปู่ เท่าที่ผมรู้มา พรุ่งนี้คือเยนหรันและหวางหรงจะไปสอบเข้ารับราชการ ส่วนหวังเชายังไม่จบการศึกษา จะเข้ารับตำแหน่งได้อย่างไร?”

ทันใดนั้นมู่หยุนก็พูดขึ้น

แต่ไหนเลยจะรู้ว่าผู้คนกลับพูดคุยหัวเราะกัน ไม่มีใครสนใจมู่หยุนสักนิด

ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆ หวังเชาก็ยิ้มร่าและพูดว่า "ไอ้ลูกหมาเร่ร่อนหมู่บ้านตระกูลมู่ เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ?”

“แกก็แค่ขยะแต่งเข้าบ้านเจ้าสาว สามารถนั่งอยู่ตรงนี้ได้ก็ถือเป็นบุญของนายแล้ว ยังกล้าเอ่ยคำพูดไม่รู้จักที่ฟ้าสูงดินต่ำขึ้นมาอีก ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าของน้องเยนหรัน ฉันคงเข้าไปอุดจมูกเน่าๆ ของแกแน่”

ฝูงชนที่โต๊ะหัวเราะขึ้นมา

“ไม่หัดมองตำแหน่งของตัวเองซะบ้าง ยังกล้าพูดขึ้นมาอีก”

“ไม่รู้จักละอายแก่ใจ”

“เสี่ยวเชาด่าคนเป็นชุดๆ ขนาดนี้ ต่อไปจะต้องเป็นเจ้าคนนายคนได้อย่างแน่นอน”

หวางหรงหยิบเนื้อสัตว์ในชามหวังเชา “ฉันคิดว่านายคนนี้คงจะว่างมากไปหน่อย ไม่งั้น เล่อเล่อ คุณหางานสักตำแหน่ง ให้คุณมู่...มู่อะไรนะ ช่างเถอะ หางานขนย้ายอิฐให้เขาสักหน่อย จะได้ลดพวกคนมีตาหามีแววได้”

เสิ่นเล่อยิ้มเหยียดหยาม “เธอคิดว่างานขนย้ายอิฐเป็นเรื่องง่ายหรือไง? อาศัยคนแบบเขา จุ๊จุ๊ ฉันว่าวันหนึ่งก็คงหาเงินได้แค่ไม่เท่าไหร่”

“ได้เท่าไหร่ก็เท่านั้น จะได้ไม่อดตายไง”

ในเวลานี้เองหวางเสี้ยงตงก็เอ่ยปาก “มู่หยุน นายกำลังสั่งสอนฉันงั้นหรือ?”

ทั้งโต๊ะจู่ๆ ก็เงียบลงทันที

เจ้าบ้านคือเจ้าบ้าน ตระกูลหนึ่งมีเจ้าบ้านเพียงคนเดียว เจ้าบ้านเอ่ยขึ้น ย่อมไม่ควรเป็นที่สงสัย

“เรื่องของเจ้าบ้าน คงไม่ต้องให้นายมาชี้นิ้วแนะนำ นายควรรู้สถานะของตนเอง เข้าใจไหม?”

มู่หยุนหัวเราะเยาะ ขณะคิดจะเอ่ยปากก็เห็นหวางเยนหรันที่อยู่ข้างๆ ตาแดงก่ำ สีหน้าอ้อนวอนตนเองด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“ผมเข้าใจแล้วคุณปู่”

“เยนหรัน ครั้งนี้ฉันคิดดีแล้ว เธอเข้ากรมทรัพยากรน้ำเถอะ ที่นั่นเงียบสงบ ไม่มีอะไรมารบกวนให้วุ่นวาย”

“ค่ะ คุณปู่” หวางเยนหรันเอ่ยสะอื้น

กรมทรัพยากรน้ำแห่งนี้ไหนเลยจะเงียบสงบ เห็นชัดๆ ว่าเป็นเหมือนคลื่นใต้น้ำ เข้าไปแล้วทั้งชีวิตอยู่ต้องอยู่แบบนั้น หากไม่มีเรื่องก็ดีไป แต่หากเกิดภัยธรรมชาติและภัยพิบัติจากมนุษย์อะไรขึ้นมาก็ต้องกลายเป็นที่รองหม้อ

หวางเสี้ยงตงราวกับมองไม่เห็นน้ำตาของหลานสาว เขาหันไปพูดคุยและหัวเราะกับเสิ่นเล่อต่อ

ในห้องกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ผู้คนเริ่มดื่มและพูดคุยหัวเราะกัน พวกซุนจิ้งกลายเป็นไม้ประดับไปอย่างสิ้นเชิงราวกับเป็นเพียงธาตุอากาศในห้อง

มู่หยุนบีบมือของหวางเยนหรันเบาๆ เขากระซิบที่หูของเธอแล้วพูดว่า “อย่าร้องไห้ มีพี่มู่อยู่”

หวางเยนหรันน้ำตาไหลพรากขึ้นมา ในใจน้อยใจสุดจะบรรยาย

มู่หยุนหยิบกระดาษออกไปช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอ

“ร้องร้องร้อง เอาแต่ร้องไห้ ไร้ประโยชน์จริงๆ เลย พวกเธอไปกินข้าวตรงนู้นไป” ซุนจิ้งหงุดหงิดอย่างยิ่ง และชี้ไปโต๊ะของคนรับใช้

หวางเยนหรันลุกขึ้นและออกจากโต๊ะไป โดยมีมู่หยุนตามไปติดๆ

ทั้งสองเดินตรงไปที่สนามหลังบ้าน

“ฮืออ...” หวางเยนหรันสะอื้นไห้ เธอโกรธจนน้ำตาไหลไม่หยุด

มู่หยุนยืนอยู่ข้างๆ มือกำแน่น ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาเปล่งประกายเย็นเยือกตลอดเวลา

หากมีคนอื่นอยู่ที่นี่ พวกเขาจะต้องได้เห็นมู่หยุนที่แตกต่างออกไปจากยามปกติอย่างแน่นอน

“เยนหรัน...” มู่หยุนยังพูดไม่จบ กลับถูกหวางเยนหรันตัดบทเสียก่อน “ไม่ต้องสนใจฉัน ปล่อยให้ฉันอยู่เงียบๆ”

มู่หยุนถอนหายใจเงียบๆ ไม่พูดต่อ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หวางเยนหรันก็ค่อยระบายออกจนหมด เธอค่อยๆ หยุดร้องไห้ลงและเอ่ยเสียงเบส “พี่มู่ ฉันหวังว่าพี่จะสามารถโดดเด่นขึ้นมาได้ ฉันไม่คิดอยากหย่ากับพี่”

“แต่ว่า ถ้าพี่ยังไม่เปลี่ยน หนทางของพวกเราคงไปได้ไม่ไกลแล้ว”

หวางเยนหรันเอ่ย เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันหลังเข้าไปยังอาคาร

ไม่มีใครอยากให้สามีของตนถูกด่าว่าเป็นขยะอยู่ทุกวัน ถูกคนดูหมิ่นเหยียดหยาม

มู่หยุนไม่ได้เดินตามไป เขายังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าขุ่นมัว

ตระกูลหวาง นี่เป็นทางที่พวกนายเลือกเอง

อย่าได้โทษว่าฉันโหดร้าย!

จนกระทั่งงานเลี้ยงสิ้นสุดลง มู่หยุนถึงค่อยกลับเข้าไปในอาคารและจากไปพร้อมกับซุนจิ้ง

เขานิ่งเงียบตลอดทาง เมื่อลงจากรถเมื่ออยู่ด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลหวาง

ตามหลักการแล้ว เขาสามารถอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลหวางได้ แต่ซุนจิ้งกลับไม่มีความตั้งใจจะรั้งให้เขาอยู่สักนิด “ไม่ส่งล่ะ”

หลังจากน้ำเสียงเย็นชาของซุนจิ้ง ประตูคฤหาสน์ก็ปิดลงทันที

มู่หยุนเอ่ยข้ามประตู “พรุ่งนี้เธอต้องไปสอบ เดี๋ยวฉันมารับ”

เสียงฝีเท้าด้านในประตูเดินจากไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่มีใครตอบรับ

มู่หยุนเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือของตนออกมา แก้ไขข้อความและส่งออกไป

“เอาคุณสมบัติของ หวังเชาและ หวางหรงเปลี่ยนเป็นหวางเยนหรัน”

ไม่นานนัก เขาก็ได้รับข้อความตอบกลับ “รับทราบ นายพลหยุน”