คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน

เหมือนผ่านไปนานเป็นศตวรรษ เตชิตจึงหยุดการทรมานเธอ

นัชชาอดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา น้ำตาไหลลงบนใบหน้าซีดเซียวเล็กๆของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียงนุ่มๆ ร่างกายยังสั่นสะท้านอยู่เล็กน้อย

ปากของเธอชาจนเหมือนไม่มีความรู้สึกและแก้มทั้งสองของเธอก็มีอาการเจ็บ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สงสารเธอแม้แต่นิดเดียว

เตชิตมองผู้หญิงที่ล้มอยู่บนเตียง ริมฝีปากที่สีชมพูบวมอยู่ ทรงผมที่ยุ่งหยิง สีหน้าที่ไร้เดียงสาดูเป็นสิ่งเซ็กซี่ที่หาจากผู้หญิงคนอื่นไม่ได้

เขาจับคางของเธอไว้ และดึงผมที่ติดอยู่บนหน้าเธอออกอย่างเผด็จการ “นัชชา ในเมื่อเธออยู่กับฉันแล้วก็อย่าไปคิดเรื่องผู้ชายคนอื่นอีก ไม่ว่าจะสามีเก่าหรือว่าใครคนอื่นก็ตาม ฉันไม่อนุญาต ”

สิ่งของของเขา มันเป็นเฉพาะของเขาเท่านั้น

นัชชาพูดไม่ออก ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ยังทำให้เธอรู้สึกกลัวอยู่ ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาคือหวั่นเกรง งั้นความรู้สึกในตอนนี้ของเธอก็คือหวาดกลัว

นัชชาเหมือนเข้าใจแล้ว เมื่ออยู่ต่อหน้าเตชิต เธอต้องห้ามพูดถึงหรือนึกถึงผู้ชายคนอื่นอย่างเด็ดขาด

เมื่อกี้นี้ก็คงเป็นการลงโทษที่เขาทำกับเธอให้ได้รู้ไว้ว่าถ้าเธอเผลอไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นๆ เธอจะต้องโดนแบบนี้ เขามองเธอเหมือนเครื่องมือระบายอารมณ์โดยไม่สนใจความรู้สึกเธอเลยแม้แต่น้อย

นัชชาค่อยๆหลับตาลงช้าๆ ฉากในวันนี้ก็แวบเข้าในสมองของเธอ มันช่างอัปยศจริงๆ

เตชิตมองเห็นเธอเหมือนจะสูญเสียความรู้สึกไป เลยขมวดคิ้วขึ้น ฝ่ามือใหญ่ๆบีบแก้มของเธอ “พูดสิ!”

นัชชาตอบด้วยเสียงแหบๆ “ฉันรู้แล้ว”

…….

คืนนี้ นัชชานอนหันหลังให้กับชายคนนั้น ตอนแรกเธอไม่กล้านอนกลัวว่าเขาจะไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และพุ่งเข้ามาอีก หลังจากมีประสบการณ์ที่ไม่เต็มใจหลายครั้ง ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวกับเรื่องนี้มาก

ผ่านไปได้ครึ่งคืน นัชชาก็คล้อยหลับไปเพราะรู้สึกปวดหัว

เช้าวันที่สอง เตชิตตื่นนอนเป็นปกติหกโมงครึ่งเขาจะตื่นนอนตรงเวลาทุกวัน เมื่อลืมตาก็มองหันรูปร่างบอบบางของนัชชาที่นอนห่มผ้าห่มอยู่

เขาแปลกใจเล็กน้อยราวกับว่ากำลังรื้อฟื้นความจำอยู่ว่าทำไมถึงมีผู้หญิงนอนอยู่บนเตียงของเขา แต่ไม่นานเขาก็จำได้แล้ว

ยังไม่ตื่นอีกเหรอ ?

เขามีนิสัยชอบออกกำลังกายตอนเช้าและเขาอยากให้นัชชาออกกำลังกายตอนเช้าด้วยกัน เลยใช้มือผลักไปที่ร่างกายของผู้หญิงตัวเล็กๆ “ตื่นได้แล้ว”

เห็นเธอไม่มีการตอบสนอง เขาใช้แรงผลักเธออีกสองครั้ง “นัชชา ตื่นมาออกกำลังกายตอนเช้า”

เธอยังคงหลับอยู่และลมหายใจหนักหนาขึ้นอย่างผิดปกติ

มือของเตชิตที่จะผลักไปอีกก็หยุดลงและเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของเธอ เพิ่งได้สัมผัสไปก็ได้รับความร้อนที่บนหน้าผากของเธอทำให้เขารีบเอามือออกไปทันที

อุณหภูมินี้น่าจะไม่น้อยกว่า 39 องศาแล้ว

เตชิตขมวดคิ้ว ดึงร่างกายของเธอเข้ามาหาตัวของเขา เห็นหน้าของเธอแดงเหมือนโดนเผาไหม้

“แย่ละ!” เขาสบถออกมา รีบไปเอากล่องยาออกมา แล้วเอาแผ่นแปะลดไข้แปะไว้ที่หน้าผากของเธอ และหยิบยาลดไข้ออกมาชงให้เรียบร้อย เขาวางแก้วยาไว้บนโต๊ะข้างๆหัวเตียง แล้วเรียกเธอ “ลุกมากินยา”

นัชชาหลับเป็นตาย เธอไม่ชอบที่ถูกรบกวน จมูกก็รู้สึกหนักจนหายใจไม่ค่อยสะดวก “ออกไปนะ...”

“กินยาซะ เดี๋ยวฉันจะออกไป ” เตชิตพยายามเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน

“ฉันไม่อยากกิน”

“ต้องกิน” เตชิตไม่เคยดูแลคนป่วยมาก่อน เขาเกาหัวอย่างหงุดหงิด “นัชชา ความอดทนฉันมีขีดจำกัดนะ”

ถ้าเป็นปกติแล้วนัชชาคงกินไปนานแล้ว แต่ตอนนี้เธอมีไข้สูงและเวียนหัวเลยไม่รู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น เธอใช้มือสะบัดไปที่เขาแรงๆ “ก็บอกว่าไม่กินไง!”

เตชิตหมดความอดทน เขาชั่วร้ายและพยักหน้า “งั้นก็ไม่ต้องกิน!!”

พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปจากห้องนอน ทิ้งยาแก้ววาที่ยังมีกลิ่นไอร้อนๆและผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่นอนขดอยู่บนเตียงไว้ในห้อง

หลังจากนั้น 15 นาที ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอีกครั้ง เตชิตเข้ามาพร้อมกับผู้ชายคนใส่เสื้อกาวน์สีขาวหนึ่งคน ผู้ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลาผิวขาวเนียนแต่ตัวเตี้ยกว่าเตชิตนิดหน่อย ดูแล้วทำให้นึกถึงคำว่ามองมุมไหนก็ดูดีไปหมด

เขาชื่อว่า ปรัณ เป็นหนึ่งในเพื่อนที่ดีที่สุดของเตชิต ทำงานในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งและยังเป็นผู้พัฒนาสูตรยาใหม่ๆและอุปกรณ์การแพทย์ใหม่ๆ อย่างลับๆ ด้วย เรียกได้ว่าเป็นคนมีฐานะคนหนึ่งเลย

“แค่มีไข้นิดหน่อยเอง แกถึงให้ฉันที่อยู่ไกลมานี้เลยเหรอ ” ปรัณมองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง เขาพูดอย่างแกล้งหยอกเพื่อนรัก

“หยุดพูดไร้สาระได้ละ ไปดูเธอสิ” เตชิตสีหน้าไม่เปลี่ยน เขาเดินมาข้างเตียง

ปรัณวัดไข้ให้กับนัชชา 39.8 องศา ถือว่ามีไข้สูง เขาจัดการให้ยาและน้ำเกลือกับเธอทันที หลังจากทำทุกอย่างเรียบร้อยเขาเหลือบไปถึงขวดยาที่อยู่ใกล้หัวเตียง อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ชาตินี้ไม่คิดว่าจะได้เห็นแกดูแลคนอื่น นี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะเว้ย หาชมได้ยากจริงๆ”

เตชิตเขม็งไปที่เขา “ไม่มีเรื่องแล้วแกก็ไสหัวไปเลย ไปๆ”

“อย่าสิ ใช้ฉันเสร็จก็จะเตะออกไปง่ายๆ แบบนี้ใช้ได้เหรอ มันโหดร้ายเกินไปป่าวเพื่อน”ปรัณมองไปทางนัชชา “แล้วสรุปผู้หญิงคนนี้คือใครอ่ะ ถึงทำให้คนอย่างประธานเตชิตมาดูแลเธอได้แบบนี้”

เตชิตเห็นเขายังถามไม่หยุด ก็พูดขึ้น “อยากรู้มากเลยงั้นเหรอ ?”

“ใช่! อยากรู้มาก”

“สัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของฉันเอง”

“ห๊ะ…?” ปรัณอึ้งไป เมื่อเขาเห็นสายตาที่มืดมนของเตชิตราวกับเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว จึงพูดอย่างขำๆ “สัตว์เลี้ยงตัวนี้ของแกดูไม่เลวนะ รอแกเบื่อเมื่อไหร่ให้ฉันเอาไปเลี้ยงที่บ้านสักสองวัน โอเคไหม”

อย่างที่เขาคิดจริงๆ หลังได้ยินที่เขาพูด สีหน้าของเตชิตมืดครึ้มลงทันที แม้บรรยากาศรอบๆจะเย็นลงราวกับลมหนาวที่พัดมาจากไซบีเรีย ทำให้คนรู้สึกกลัวจนตัวสั่นได้

ปรัณรีบอธิบาย “ก็แกพูดเองว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยง ในเมื่อเป็นสัตว์เลี้ยง แล้วทำไมเพื่อนอย่างฉันจะช่วยเลี้ยงไม่ได้ล่ะ...”

ปรัณตั้งใจจะแกล้งเตชิต เตชิตก็รู้อยู่แล้ว แต่เมื่อคึดถึงจุดนี้เขาก็ยังคงอดไม่ได้ที่จะคิ้วขมวดขึ้นมา .

“กูจำได้ว่าโรงพยาบาลของมึงยังไม่เสร็จคดีเมื่อเดือนที่แล้วเลยนะ หรืออยากจะลองดี... ”

“กูผิดไปแล้วเพื่อน!” ปรัณรีบยอมแพ้ทันที “คนเราก็พูดกันอยู่ว่าในชีวิตสัตว์เลี้ยงมันจะมีแค่เจ้าของคนเดียว ถึงฉันจะอยากเลี้ยง แต่สัตว์เลี้ยงของแกคงไม่พอใจที่จะให้ฉันเอามาเลี้ยงหรอกมั้ง ”

เตชิตส่งเสียงหึออกมา มองไปที่ประตู “แกกลับไปได้แล้ว”

ปรัณส่งเสียง “ขอรับนายท่าน”

เมื่อเขาจะกลับเตชิตก็ยังไปส่งเขาที่หน้าประตูวิลล่า ปรัณที่ใส่เสื้อกาวน์สีขาวในมือถือกล่องยาอยู่ เขาพูดกับเตชิตด้วยเสียงต่ำๆ “ยานั้นฉันได้ให้คนไปพัฒนาสูตรยามาใหม่เป็นส่วนผสมที่มีประสิทธิภาพดีจากการทดลองของทางคลินิก...”

เตชิตจุดบุหรี่สูบไป “ฉันไม่ต้องใช้มันแล้ว ”

ปรัณร้องด้วยความตกใจ “เฮ้ย แกฟังฉันพูดให้เสร็จก่อนสิ ยาตัวนี้ปลอดภัยแน่นอนไม่มีผลข้างเคียง ราคาทุนก็สูงมาก เลยไม่ได้ผลิตออกมามาก หาซื้อตามตลาดไม่ได้นะโว้ย!”

เตชิตยิ้มพร้อมกับเขี่ยก้นบุหรี่ “ปรัณ ฉันพึ่งรู้ว่าแกก็เป็นคนค่อนข้างอันตรายคนหนึ่ง”

“ที่ฉันทำก็เพื่อแกไง แกพึ่งอายุ 32 ปี แกอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยรึไง ถึงแกจะอยากอึ๊บสาวแค่ไหนแต่ร่างกายของแกก็ไม่ไหวใช่ปะละ...”

“ปรัณ” เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปยังชั้นสอง นัยน์ตามีแสงเปล่งประกาย “เหมือนว่าฉันจะหายดีแล้ว”