คุณทนาย จดทะเบียนสมรสกัน

เท่าที่รู้จักกันมาในสายตาเธอเตชิตไม่ได้เป็นคนที่ชอบยิ้ม แต่ในรูปถ่ายเขากลับยิ้มอย่างสดใสเป็นยิ้มที่มาจากความรู้สึกก้นลึกของหัวใจ

เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สามารถทำให้น้ำแข็งละลายได้

นัชชายกรูปขึ้นมาดูอย่างลืมตัวผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาสวยมาก ผมยาว ตาโต หน้าเล็กเท่าฝ่ามือ ยิ่งพอยืนข้างกันดูเหมาะสมกันมาก

ตอนแรกนัชชาก็แค่อยากดูรูปเฉยๆแต่พอดูไปดูมาในใจเธอกลับมีความรู้สึกจุกแบบพูดไม่ออก

“คุณทำอะไรอยู่”

มีเสียงทุ้มถามขึ้นจากข้างหลัง

เธอตกใจมือสั่นทำให้รูปถ่ายร่วงลงบนโต๊ะ “มะ... ไม่ได้ทำอะไร”

เขาก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอ หยิบรูปขึ้นมาตั้งวางไว้ที่เดิม หันกลับมามองหน้าเธอด้วยสายตานิ่งๆ “ใครอนุญาตให้เธอแตะต้อง”

นัชชากลืนน้ำลายลงคอ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เห็นมันวางอยู่บนโต๊ะ...”

เตชิตไม่ได้ตั้งใจจะเอาเรื่อง แต่พอเห็นเธอตื่นเต้น “ถ้ามีคนวางกระเป๋าเงินไว้ เธอก็จะหยิบมาดูเหรอ”

“ขอโทษค่ะ” นัชชาก้มหน้านึกว่าเขาโกรธที่เธอทำรูปตกยิ่งทำให้รู้ได้ว่าผู้หญิงในรูปคงจะมีความสำคัญกับเขามากน่าจะเป็นผู้หญิงที่เขาชอบ แต่ถ้าเป็นแบบนี้ทำไมเขายังมายุ่งกับเธอหละ

เตชิตมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ เขาเดินอ้อมไปนั่งที่เก้าอี้แล้ววางเอกสารสอบสัมภาษณ์ไว้ที่โต๊ะ “ขาเธอเป็นยังไงบ้าง”

นัชชากำลังเสียใจแต่พอเขาเอ่ยปากถามเธอทำให้เธอกำมือแล้วหันมาถามเขา “เตชิต คุณมีแฟนแล้วใช่มั้ย?”

เตชิตชะงักมือที่กำลังเปิดเอกสาร เงยหน้าขึ้นจ้องไปที่เธอจนหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้น

เตชิตไม่รู้ว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ”

นัชชาถอดหายใจ “ถ้าเกิดว่าคุณมีแฟนอยู่แล้วเราก็ไม่ควรอยู่ด้วยกัน ฉันไม่อยากเป็นคนประเภทเดียวกับปณิตาค่ะ”

ได้ยินเธอเอ่ยถึงปณิตา เขาขมวดคิ้วถาม “แฟนที่ไหนละ?”

เขามีชีวิตอยู่มา 32 ปี ไม่น่าเชื่อว่ายังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย ทุกครั้งมักจะจบลงก่อนที่จะได้เริ่มเพราะไม่ได้รู้สึกดีด้วย อย่าว่าแต่แฟนเลยแทบจะไม่มีผู้หญิงที่ไหนกล้าเข้าใกล้เขาด้วยซ้ำ

นัชชาใช้คางชี้ไปยังรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ “ก็คนนั้นไง”

ทำให้เตชิตเข้าใจขึ้นมา ยิ้มตอบ “นั่นมันน้องสาวฉัน”

“...”

นัชชาอึ้ง น้องสาวเหรอ

“น้องสาวแท้ๆเหรอ”

“ไม่ใช่ แต่เราสนิทกันมาก”

เมื่อกี้เธอเข้าใจผิดไปเองเหรอ

เธอก้มหน้าแต่สายตาเตชิตที่มองมาทำให้หูเธอเริ่มแดง “คุณมีน้องสาว ทำไมคุณไม่เคยพูดถึงเธอเลยละ แหะๆๆ”

“เธอหึงฉันเหรอ”

“ปะ เปล่า”

การที่เธอปฏิเสธเร็วยิ่งทำให้เธอดูเหมือนโกหก

นัชชาตั้งสติพยายามพูดเสียงนิ่ง “ไม่ได้หึง!”

เตชิตยกมือทำให้หน้าปัดนาฬิกาสุดหรูตรงข้อมือเกิดแสงระยิบระยับ แล้วชี้ไปที่หูของนัชชา “มันแดงหมดแล้ว”

“…”

ก็รู้แหละว่าเขาเห็นแล้วแต่จะพูดออกมาทำไมเนี่ย

นัชชาเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วคะแนนสอบสัมภาษณ์ของฉันเป็นยังไงบ้าง”

เตชิตมองไปยังเอกสารที่กางอยู่บนโต๊ะ “อยากรู้เหรอ”

“ใช่ค่ะ”

เขาโบกมือเรียกเธอ “ยืนไกลขนาดนั้นมองเห็นเหรอ มานี่”

ด้วยความที่อยากรู้เธอเลยเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย

เธอเดินเข้าไปทีละก้าว เธอหยุดเว้นระยะห่างไว้พอควรแต่กลับถูกมือหนาดึงล้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอันแข็งแรง

นัชชารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างใต้ เธอกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ถูกกดไหลให้นั่งลง “อยากรู้คะแนนไม่ใช่เหรอ”

“แต่ แต่แบบนี้ฉันนั่งไม่ค่อยถนัด”

เตชิตยิ้ม แล้วเปลี่ยนท่า “ถนัดท่าไหน ท่านี้เหรอ”

นัชชาขยับดิ้นด้วยความเขินอาย ดิ้นแล้วดิ้นอีกทำให้เตชิตเริ่มมีอารมณ์

“หยุดดิ้นได้แล้ว” เตชิตพยายามกดเสียงให้ต่ำพร้อมกับกดไหลเธอค้างไว้

เป็นน้ำเสียงที่นัชชาคุ้นเคย เพราะทุกครั้งที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงเสียงเขามักจะต่ำและแหบแบบนี้…

แต่นี่มันห้องทำงาน

นัชชาไม่รู้ตัวการที่เธอใส่ชุดกระโปรงดิ้นไปดิ้นมาทั้งที่นั่งอยู่บนตักเขา ทำให้เขาต้องอดกลั้นห้ามใจตัวเองขนาดไหน

หลังจากที่สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปทำให้เธอไม่กล้าดิ้นอีกเลยแต่ทุกอย่างเหมือนจะสายไปแล้ว

นัชชาพูดเตือนด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง “เตชิต นี่มันห้องทำงานนะ”

“ฉันรู้” เตชิตเอื้อมมือข้างหนึ่งมาหยิบเอาผลคะแนนแล้วยื่นให้เธอ “เอาไป”

ทั้งที่ตอนแรกเธอก็แค่ขอดูคะแนนตามปกติแต่ทำไมกลับกลายเป็นมาอยู่ในสภาพนี้

นัชชาหูแดงหน้าแดง ก้มมองดูคะแนนด้วยความตั้งใจ สิ่งที่คาดไม่ถึงคือหัวหน้า HR ให้คะแนนเธอสูงมากแต่ต่างกับผู้ชายอีกคนที่ให้คะแนนเธอไม่มากนัก ส่วนของเตชิต... ให้ระดับกลาง

นัชชาเอาคะแนนทุกช่องมาบวกกัน สายตาก็แอบมองคะแนนของอีกสองคนที่เหลือ เธอขยับขึ้นหน้าเรื่อยๆ เรื่อยๆ อีกนิดเดียวก็จะเห็นแล้ว...

นัชชาร้องออกมาอย่างลืมตัวแล้วรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้ เพราะตอนเธอเห็นคะแนนผู้ชายที่อยู่ข้างหลังก็เสียบเข้าแบบกะทันหันทั้งๆที่เธอไม่ทันตั้งตัว

นัชชายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดปากตัวเองไว้ส่วนอีกข้างยันโต๊ะไว้ แต่เขากลับไม่พอใจอยากแกล้งเธอมากกว่านี้ “ บอกมาว่าเธอได้คะแนนเท่าไหร่”

นัชชาส่ายหัว แต่เตชิตไม่ยอมแพ้ “บอกมาเร็ว อย่าดื้อ”

นัชชาปิดปากเงียบไม่ยอมเอ่ยปากพูด กลางวันแสกๆแถมยังเป็นห้องทำงาน เธอเอ่ยปากด่า “เตชิต คุณรู้จักอายบ้าง”

ตามคาด เตชิตหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินเธอว่าเขา ในเวลาแบบเขามักจะอยากแกล้งเธอ

นัชชารู้สึกบอกไม่ถูก ทั้งๆที่เจ็บมากแต่เธอก็ยังต้องการเขา

เตชิตกระซิบข้างหูเธอ “บอกคะแนนของเธอมา”

นัชชาทนไม่ไหวยอมเปิดปากด้วยความเขินอาย “9.5 กับ 9 คะแนน...”

ใบหน้าของเตชิตท่วมไปด้วยเหงื่อที่เกิดจากการอดกลั้นเอาไว้ “รวมกันทั้งหมดเท่าไหร่”

นัชชาทั้งแค้น ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัวแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเลยตะโกนตอบออกไป “ทั้งหมด 8.5 คะแนน”

เตชิตถึงเริ่มขยับเข้าออก ทำให้ผู้หญิงตรงหน้าเขาพอใจ

สุดท้ายมือที่เธอใช้ดันโต๊ะเอาไว้ก็เริ่มรู้สึกเมื่อย เตชิตยอมปล่อยจากตัวเธอพร้อมกับเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้า เขาพูด “ยินดีด้วยคุณนัชชา คุณได้งานนี้แล้วครับ”