ฉันเนี่นนะ...เป็นลูกเศรษฐี

บทที่10 บททดสอบของบริษัท

เห็นพวกคนก่อนหน้าได้ดี พวกที่อยู่ข้างหลังหวังหลง พุ่งเข้าไปพร้อมกัน รั้วเหล็กแทบจะถูกพวกเขาเบียดจนเสีย

“หยุดนะ หยุดให้หมดเดี๋ยวนี้!” หวังหลงดวงตาแดงก่ำ ต้องการที่จะหยุดทุกคนไว้อย่างบ้าคลั่ง

คิดไปถึงอดีต ที่เพียงแค่คำเดียวของหวังหลง รวมแม้กระทั่งแค่สายตา ก็สามารถทำให้คนพวกนี้ตกใจกลัวจนคุกเข่าก้มหัวขอโทษ

แต่ว่าตอนนี้ ไม่ว่าหวังหลงจะขู่ห้ามยังไง ก็ไม่มีใครสนใจเขาสักคน

ความเปลี่ยนแปลงขนาดนี้ ทำให้หวังหลงยอมรับไม่ได้

“กลับมาให้หมดนะ!” หวังหลงตะโกนอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “กูเห็นพวกมึงเป็นพี่น้อง พวกมึงทำกับกูอย่างนี้หรอ?”

หยางเสี่ยวเทียนยิ้มอย่างชนะ

หวังหลงพาคนมาร้อยกว่าคนแท้ๆ แต่ตอนนี้คนที่ยังยืนอยู่ด้านหลังหวังหลงเหลือไม่ถึง 5 คน

“หัวหน้าโจว เปิดประตูได้แล้ว!” หยางเสี่ยวเทียนสั่ง

“มาแล้วครับ! มาแล้วครับ!” เห็นภาพนี้ ใจของโจวทงที่หวาดกลัวก็สบายใจแล้ว วิ่งก้นส่ายมาที่ด้านหลังหยางเสี่ยวเทียนแล้วไปเปิดรั้วเหล็กออก

เมื่อกี้เขายังคิดจะหาวิธีหลบหนี หรือไม่ก็หาวิธีขอโทษหวังหลง แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า หยางเสี่ยวเทียนจะพลิกสถานการณ์ได้

ช่างน่ามหัศจรรย์จริงๆ!

โจวทงมองหยางเสี่ยวเทียนอย่างชื่นชม เขารู้ว่าชายตรงหน้าคนนี้ ไม่ใช่บุรุษไปรษณีย์ที่ให้ใครก็สามารถรังแกได้อีกต่อไปแล้ว

รั้วเหล็กถูกเปิดออก หยางเสี่ยวเทียนก็ก้าวไปข้างหน้าอีกสองก้าว ยกมือข้างขวา แล้วโบกไปข้างหน้า

ลูกน้องเกือบร้อนคนเข้าใจทันที แยกตัวจากกันแล้วล้อมรอบพวกหวังหลงทั้งหกคนไว้ตรงกลาง

“แกอยากจะทำอะไร?” เผชิญหน้ากับการถูกล้อม หวังหลงยิ่งดูดุร้าย น่ากลัวขึ้น

“ฉันเคยพูดแล้วว่าแกจะต้องขอร้องให้ฉันปล่อยแกไป!” หยางเสี่ยวเทียนพูดนิ่งๆ

หวังหลงหัวเราะอย่างดูถูก สายตาที่ดุร้ายกวาดมองทุกคนที่อยู่ในพื้นที่ สุดท้ายมองไปที่หยางเสี่ยวเทียน “แกคิดว่าพวกมันยืนอยู่ฝั่งแก แล้วจะกล้าลงมือกับฉันงั้นหรอ?”

แค่เพียงเงินถึง! มีเรื่องอะไรที่เป็นไปไม่ได้บ้าง?

หยางเสี่ยวเทียนยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ถอยออกจากกลุ่มผู้คน แล้วพูดว่า “ต่อยหวังหลงหมัดละ 1 พัน ถีบหวังหลง ครั้งละ 2 พัน หน้าประตูมีกล้องวงจรปิดทั้งนั้น พรุ่งนี้มารับเงินกับฉัน!”

พูดจบคนกว่าร้อยคนถึงกับโหวกเหวกเสียงดัง

หยางเสี่ยวเทียนยังไม่ทันบอกให้ลงมือ ก็มีคนปล่อยหมัดและเตะใส่หวังหลงแล้ว

หน้าประตูไปรษณีย์จงหยวนวุ่นวายขึ้นในทันที พวกหวังหลงทั้งหกคนถูกล้อมไว้ตรงกลาง ถูกรุมตีจนป้องกันตัวไม่ไหว

“ใช่แค่ไม่กี่แสน ก็จัดการตัววุ่นวายอย่างหวังหลงได้ ประธานหยางฉลาดจริงๆ ผมขอนับถือครับ” โจวทงพูดประจบ

หยางเสี่ยวเทียนยิ้มอย่างอดไม่ได้ ถ้าหากว่าตกลงคำขอที่ไร้เหตุผลของหวังหลง ทุกเดือนจะต้องเสียหาย 3 แสน

หนึ่งปีก็จะประมาณ 3 ล้านกว่า มี 3 ล้านกว่านี้ยังจัดการหวังหลงคนเดียวไม่ได้งั้นหรอ?

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงด่าของหวังหลงและคนอื่นค่อยๆเบาลง คนร้อยกว่านั้นก็หยุดลง

หยางเสี่ยวเทียนเดินเข้าไป เห็นเพียงหวังหลงที่เต็มไปด้วยเลือดนอนอยู่บนพื้น เหมือนกับหมาตัวหนึ่ง

“หยางเสี่ยวเทียนคนนี้ไม่รังแกนาย นายก็อย่าคิดจะมารังแกฉัน! ถึงแม้หยางเสี่ยวเทียนคนนี้จะรังแกนาย นายก็อย่าคิดจะมารังแกฉัน!”

“ใครที่คิดจะรังแกฉัน ฉันก็จะเอาคืน! เข้าใจมั้ย?”

หยางเสี่ยวเทียนย่อตัวลง เอาเงินก้อนสุดท้ายจากกระเป๋าออกมาแล้วโยนใส่หน้าหวังหลงอย่างแรง “เงินนี่ถือซะว่าเป็นค่ารักษาพยาบาลละกัน!”

พูดจบ สายตาดุร้ายของหยางเสี่ยวเทียนกวาดมองทุกคน จากนั้นมองไปที่โจวทงแล้วสั่งว่า “พาพวกเขาไปลงบันทึก พรุ่งนี้มารับเงินที่บัญชี!”

จัดการเรื่องพวกนี้เสร็จ หยางเสี่ยวเทียนออกมาจากไปรษณีย์จงหยวนและกลับถึงคฤหาสน์ริมแม่น้ำเย็นเจียงภายใต้การรับส่งของสวีลี่ลี่

จากที่ยุ่งมาทั้งวัน หยางเสี่ยวเทียนแช่ตัวอยู่ในสระว่ายน้ำชั้นดาดฟ้า มองดูบรรยากาศแม่น้ำที่น่าหลงใหล ในสมองคิดไปมากมาย

ต่อกรกับหวังหลง เป็นเพียงข้อยากข้อแรกที่เข้าทำงานในไปรษณีย์จงหยวน ถ้าอยากได้การยอมรับจากคณะกรรมการบริหาร หนทางยังอีกยาวไกล

ในที่สุดหยางเสี่ยวเทียนก็รู้สึกได้แล้วว่า 49.9 พันล้านนั้น สืบทอดไม่ง่ายเลย

“วันนี้เธอทำได้ดีมาก แม้แต่ประธานเหอยังชื่นชมคุณเลย!” สวีลี่ลี่พูดชม

“เธอรู้เรื่องเร็วขนาดนี้เลย?” หยางเสี่ยวเทียนพูดอย่างประหลาดใจ

“ในเมื่อนายยอมรับการทดสอบจากคณะกรรมการบริหาร งั้นการกระทำทุกฝีก้าวของนายก็อยู่ภายใต้การจับตามองของคณะกรรมการบริหาร” สวีลี่ลี่อธิบาย

“พวกเธอรู้ถึงสถานการณ์นี้แท้ๆ ทำไมถึงไม่ออกมาจัดการ?” หยางเสี่ยวเทียนถาม

สวีลี่ลี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย นั่งอยู่ข้างๆหัวของหยางเสี่ยวเทียน “ธุรกิจภายใต้เมถุนกรุ๊ปมีอยู่รอบด้าน บริษัทหลักจัดการได้ไม่หมดหรอก ดังนั้นบางเรื่องขอแค่เพียงไม่มากเกินไป ทางคณะกรรมการบริหารก็จะหลับหูหลับตาข้างหนึ่ง”

“เมถุนกรุ๊ปเป็นถึงธุรกิจที่ใหญ่เป็นอันดับต้นของประเทศ ธุรกิจภายใต้เยอะจนควบคุมได้ยากจริงๆนั่นแหละ” หยางเสี่ยวเทียนหันหน้า ทันใดนั้นสายตาก็นิ่งค้าง

ต้นขาขาวๆของสวีลี่ลี่ห่างจากใบหน้าของหยางเสี่ยวเทียนไม่ถึงสิบเซนติเมตร เขาสามารถมองเห็นกางเกงซ้อนสีดำระหว่างขาทั้งสองข้างด้วยซ้ำ

จากนั้นก็ยังมีกลิ่นหอมของหญิงสาวลอยออกมา

ทำให้ผู้ชายบริสุทธิ์อย่างหยางเสี่ยวเทียนที่ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงถึงกับหน้าแดง

“แต่ว่าประธานเหอให้ฉันบอกกับคุณว่า เบื้องหลังของหวังหลงแข็งแกร่ง เขาถูกทำร้ายขนาดนี้ จะต้องไม่วางมือง่ายๆแน่ คุณจะต้องระวังตัวไว้!” สวีลี่ลี่นั้นไม่รู้ตัว

หยางเสี่ยวเทียนกลัวจะถูกสวีลี่ลี่จับได้จึงรีบหันหน้ากลับ

“พวกเธอรู้แม้กระทั่งเบื้องหลังของหวังหลงคือใคร งั้นแค่เพียงพวกเธอออกหน้า เรื่องวุ่นวายพวกนี้ก็จัดการเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรอ?” หยางเสี่ยวเทียนบ่น

“พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่บริษัททดสอบคุณ”

หยางเสี่ยวเทียนเกาะตัวไว้มีความยุ่งยากนิดหน่อย ขณะที่เตรียมตัวจะลุกขึ้น กลับมองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยอยู่ริมแม่น้ำเย็นเจียง

หยางเสี่ยวเทียนยีตา เพ่งเล็งมองไป เห็นเพียงแผ่นหลังของหลิ่วเยี่ยนที่ใส่ชุดออกกำลังกายสีดำ กำลังดึงรั้งอยู่กับชายใส่เสื้อสูทตรงหน้า

ชายหนุ่มเสื้อสูทรูปร่างสูงใหญ่ เนื่องจากระยะห่างไกลเกินไป จึงมองเห็นหน้าไม่ชัด แต่หยางเสี่ยวเทียนกลับมองเห็นรถ Rolls-Royce สีดำข้างกายชายเสื้อสูท

สามารถขับรถแบบนี้ได้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน!

ผู้หญิงที่ฉันเล็งไว้ อย่าได้ถูกคนอื่นแย่งไปละ!

หยางเสี่ยวเทียนใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวเดินออกจากสระว่ายน้ำ แล้วตะโกนใส่หลิ่วเยี่ยนว่า “หลิ่วเยี่นน”

สวีลี่ลี่เอาผ้าขนหนูสีขาวคลุมให้หยางเสี่ยวเทียนอย่างเอาใจใส่

สองคนที่อยู่ริมแม่น้ำเย็นเจียงเหมือนว่าจะได้ยินเสียงของหยางเสี่ยวเทียน ดังนั้นจึงหันมาทั้งสองคน

“น้องสาว คนๆนั้นคือใคร?” ชายเสื้อสูทพูดอย่างประหลาดใจ

“เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยของฉัน” หลิ่วเยี่ยนพูดอย่างขยะแขยง

สังเกตเห็นสาวตาของหลิ่วเยี่ยน ชายเสื้อสูทถึงกับโล่งใจ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “น้องสาว เธออย่าโกรธคุณพ่อแล้วนะ คนที่บ้านต่างก็เป็นห่วงเธอ รีบกลับบ้านเถอะ!”

“ฉันไม่กลับไป! ฉันเคยบอกแล้วไง ถึงแม้จะไม่พึ่งพากำลังจากที่บ้าน ฉันก็สามารถทำธุรกิจเองได้!” หลิ่วเยี่ยนพูดอย่างหนักแน่น

“เฮ้อ!” ชายเสื้อสูทถอนหายใจ ขณะที่กำลังจะอ้าปากพูดกล่อมก็มีเสียงหยางเสี่ยวเทียนดังออกมาจากคฤหาสน์ริมแม่น้ำเย็นเจียง “คนๆนั้นน่ะ! ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ!”