กรงรักราชาโจร
SP.15-ภาพจำตลอดกาล
กรงรักราชาโจร
ตอนพิเศษ 15
(ภาพจำตลอดกาล)
ถึงวันเวลาบุตรคนที่สองของจาห์มาล์ถือกำเนิด นับเป็นความยินดีปรีดาที่ได้มาซึ่งบุตรชาย พระโอรสตัวน้อยที่เค้าโครงใบหน้าค่อนไปทางมารดา ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรงดีทุกประการ และองค์หญิงจัสทีน่าก็ช่างแสนจะเห่อน้องชายที่เพิ่งคลอดได้ไม่ถึงเดือน
"ฮะมีสเรามีน้องแล้วนะ น้องของเราน่ารักเหมือนเราเลย" องค์หญิงจัสทีน่าว่าขึ้นอย่างอวดอ้าง ในขณะที่กำลังนั่งเล่นในสวน มีอัยนูนที่นอนนิ่งอยู่ข้างกาย อีกทั้งยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลปรนนิบัติในทุกย่างก้าว "เราตั้งชื่อน้องชายเองด้วยนะ ให้ชื่อว่าจาห์เนีย"
"ขอรับ...แล้วจาห์เนียแปลว่าอะไรหรือองค์หญิง" ฮะมีสในวัยเก้าขวบตอบรับอย่างเห็นตาม เขาไม่เคยขัดในสิ่งที่องค์หญิงจัสทีน่าปรารถนา ตามด้วยย้อนถามในพระนามขององค์ชาย
"แปลเหรอ? เราก็ไม่รู้เหมือนกัน คิกคิก" องค์หญิงตัวน้อยพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาพี่เลี้ยงที่นั่งฟังถึงกับอมยิ้ม ชอบใจในจินตนาการที่เดียงสาของจัสทีน่า
"อ้าว"
"ก็เราเอาชื่อท่านแม่กับท่านพ่อบวกกัน บวกเหมือนเลขที่โรงเรียนไงครูสอนมา อยากให้มันเยอะต้องบวก มีจาห์เนียมาเพิ่มก็ต้องเป็นบวก...เอ๊ะ! หรือจะบวกกันให้หมดเลยเป็น จัสซีมาล์จาห์เนีย"
"เอ่อ...ทรงพระปรีชามากเลยขอรับองค์หญิง" ฮะมีสเอ่ยชมแม้จะตะลึงในสิ่งที่องค์หญิงจินตนาการ แต่คำชมนั่นก็ทำให้องค์หญิงจัสทีน่าฉีกยิ้มกว้างอย่างชอบใจ หล่อนพอใจนักกับการที่ได้รับคำชม ที่ใครต่อใครเยินยอหล่อน...หรือเรียกว่าเหลิงนั่นแหละ
"ไปหาน้องดีกว่า ป่านนี้จาห์เนียต้องคิดถึงพี่สาวแล้วแน่ ๆ" องค์หญิงจัสทีน่าว่าขึ้น พร้อมกับลุกขึ้นยืน และยื่นมือให้กับฮะมีสที่นั่งอยู่ เป็นความหวังดีของเด็กน้อย ที่อยากจะดึงช่วยเหลือให้ฮะมีสได้ลุกยืน
"กระหม่อมลุกเองได้ขอรับ"
"เพื่อนกันต้องช่วยเหลือกันท่านย่าบอก"
"ขอรับ"
การช่วยเหลือตามประสาเด็ก ทำให้ฮะมีสฉีกยิ้มให้ เขาดีใจที่มีองค์หญิงจัสทีน่าเป็นเพื่อนเล่นอย่างไม่คิดรังเกียจ จากนั้นเด็กน้อยทั้งสองจึงเดินตามกันเข้าไปสู่ด้านใน เพื่อที่จะไปหาองค์ชายที่ยังอยู่กับมารดาในห้อง ความน่ารักเดียงสาของเด็ก แต่กลับเรียกรอยยิ้มแห่งความสุขให้กับผู้ใหญ่ ในวังที่เคยเงียบเหงา ตอนนี้เต็มไปด้วยความสดใสร่าเริงไปเสียแล้ว
"น้อง น้องจ๋าพี่สาวมาหาแล้ว" เสียงตะโกนขององค์จัสทีน่า ดังลั่นแสบแก้วหู ทำเอาองค์ชายตัวน้อยที่นอนหลับสนิท ถึงกับสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ ขนาดมารดาและบิดาที่เป็นผู้ใหญ่ยังสะดุ้งเพราะเสียงแหลมที่มาก่อนตัว
"ชู่~~ องค์หญิงพูดเบา ๆ นะคะ" ผู้เป็นมารดารีบหันไปปราม
"องค์หญิงจะตะโกนทำไมลูก น้องสะดุ้งตกใจไม่นอนเลยทีนี้ พ่อก็ตกใจด้วยเพราะเสียงแหลมของลูก" ผู้เป็นบิดาทักท้วง เมื่อองค์หญิงจัสทีน่าเดินเข้ามา พร้อมกับฮะมีสที่เดินตามหลัง อีกทั้งยังมีอัยนูนสัตว์เลี้ยงตัวโปรดที่องค์หญิงพาไปแทบทุกที่
"ก็กลัวน้องไม่รู้ว่าพี่สาวมาหา ท่านพ่อจะตกใจทำไมคะ ลูกพูดเบา ๆ เองค่ะ...ใช่ไหมอัยนูน" องค์หญิงตัวน้อยบอกเหตุผล จนทำเอาผู้เป็นบิดาและมารดาถอนหายใจหน่ายระอา
"พ่อเห็นอัยนูนขององค์หญิงแล้วเจ็บปวด" ผู้เป็นบิดาเบนสายตามองต่ำ ไปยังสัตว์เลี้ยงของบุตรสาวที่แสนเชื่อง นอนหมอบกับพื้นเคียงข้างบุตรสาวที่ยืนพูดให้เหตุผล แต่คนเป็นพ่อที่เห็นคอของเจ้าลูกเสือชีต้าที่ประดับด้วยสร้อยทองฝังเพชรราคาแพงทีไร น้ำตาก็จะไหลทุกที ไม่กล้าจะบอกแม้กับภริยา เพราะกลัวว่าจะตำหนิบุตรสาวที่รักปานดวงใจ ครั้นจะขอคืนบุตรสาวก็ยืนมั่นในการปฏิเสธ จึงทำได้เพียงทำใจ และสั่งช่างออกแบบและทำขึ้นใหม่เป็นของขวัญสำหรับการมีทายาทคนที่สอง
"น้องน่ารัก กลัวลูกรักอัยนูนมากกว่าล่ะซิ โอ๋ ๆ ท่านพ่อขาอย่าหน้ายุ่งเป็นตูดแบบนั้นสิคะ ลูกรักท่านพ่อที่สุดอยู่แล้ว" องค์หญิงตัวน้อยลูบหัวสัตว์เลี้ยงกล่อมให้อยู่นิ่ง จากนั้นจึงปีนขึ้นเตียงเพื่อขึ้นไปหาบิดา ทว่าก็ขึ้นไม่ได้เสียที บิดาเห็นก็ยังไม่คิดช่วยเหลือ มองสังเกตอยู่แบบนั้นว่าบุตรสาวจะแก้ไขสถานการณ์ที่พบเจอแบบไหน ในเมื่อไม่ยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ
"ท่านพ่อ ช่วยลูกหน่อยสิคะ ขึ้นไม่ได้มันติดพุง" เอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามันยากเกินกำลัง
"ฮ่าฮ่า...โอเคมา ฮึบ!" ทำเอาผู้เป็นบิดาถึงกับปล่อยหัวเราะชอบใจ ก่อนจะให้การช่วยเหลือบุตรสาว อุ้มหล่อนขึ้นมาให้นั่งบนตัก
"โธ่~~องค์หญิงจัสทีน่าของแม่ กินเยอะพุงเลยออกใช่ไหมคะ" ผู้เป็นมารดาถึงกับยิ้มตาม ในวาจาที่เดียงสาน่ารักนั้น
"ลูกควรลดพุงดีไหมคะท่านแม่" องค์หญิงตัวน้อยก้มมองพุงพุ้ยของตัวเองแล้วเอื้อนเอ่ยออกมาตามประสาด้วยวัยแห่งจินตนาการ
"ไม่ต้องลดหรอก ตอนนี้ลูกน่ารักมากแล้วองค์หญิง" ผู้เป็นบิดาเอ่ยขัด แล้วกดปลายจมูกลงแก้มกลมของบุตรสาวด้วยความเอ็นดู
"อ้อ ท่านพ่อท่านแม่ขา ลูกจะเปลี่ยนชื่อให้น้องใหม่ค่ะ" คุยเล่นอยู่นานจนวนมาถึงสิ่งที่คิดไว้ในหัว
"แต่ลูกตั้งชื่อให้น้องแล้วนี่คะ" ผู้เป็นมารดาแย้ง นึกหวั่นกับจินตนาการของบุตรสาว เพราะถ้าไม่เอาหรือเห็นตาม องค์หญิงตัวกลมก็จะงอนไม่ยอมกินข้าว รู้จักประชดประชันประท้วงทางอ้อมอีกต่างหาก
"ตั้งใหม่ค่ะ"
"ไหนลองบอกพ่อสิว่าชื่ออะไร?"
"จัสซีมาล์จาห์เนียค่ะ" ตอบอย่างมั่นใจ พร้อมกับหันไปฉีกยิ้มให้บิดาจนตาหยี
((!!!)) แต่ชื่อที่ได้ยินไม่เพียงแค่บิดาหรือมารดานั้นตะลึง รวมไปถึงสาวรับใช้สองคนที่ยืนห่างออกไปก็ตะลึงกันเป็นแถบ ๆ จินตนาการขององค์หญิงนี้ตั้งหลักไม่ทันกันเลยทึเดียว
"แง้~~" เสียงองค์ชายน้อยร้องลั่น เมื่อพี่สาวพูดจบประโยค จนผู้เป็นมารดาต้องตบก้นปลอบ
"น้องชอบชื่อนี้ใช่ไหมล่ะ ร้องใหญ่เลย" องค์หญิงว่าขึ้นพร้อมกับตบก้นน้องเหมือนที่มารดาทำ
"น้องไม่ชอบละมั้งร้องใหญ่เลย...คิดได้ไงเนี่ยองค์หญิง" ผู้เป็นบิดาแย้ง
"เอาบวกกันค่ะ ท่านพ่อกับท่านแม่บวกกันแล้วได้น้องมาเป็นจัสซีมาล์จาห์เนีย คิกคิก" ตอบแล้วหัวเราะ ยกมือป้อม ๆ ขึ้นปิดปากอย่างชอบใจ "คืนโน้นเมื่อนานมาแล้วลูกปวดฉี่ท่านพ่อนอนทับท่านแม่เลยบวกกันค่ะ จำไม่ได้หรือคะลูกบอกว่าเดี๋ยวท่านแม่ขี้แตก แล้ว..."
"องค์หญิง องค์หญิง พ่อว่าเรามาดูการ์ตูนกันดีกว่าเนอะ"
"ก็ได้ค่ะ...น้องต้องชื่อนั้นนะคะ" องค์หญิงเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ
"โอเคตามใจองค์หญิงเลย"นั่นแหละถึงทำให้องค์หญิงหยุดวาจาลง จดจ้องไปยังหน้าจอที่บิดาเปิดให้
"พ่อรักลูกนะ พี่รักน้องนะจัสซีเนีย"
"น้องก็รักท่านพี่ค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง"
"องค์หญิงก็รักค่ะ รักทุกคนเลยค่ะ"
ภาพครอบครัวที่น่ารักและอบอุ่นเรียกรอยยิ้มให้กับเหล่าบริวาร ครอบครัวที่สมบูรณ์เปี่ยมล้นไปด้วยความสุข มันจะตราตรึงในภาพจำไปตลอดกาล
...จบบริบูรณ์...
กรงรักราชาโจร
