รักซ่อนไฟ เจ้านายยอดรัก

“กรี๊ดดดด นิภาไม่เอาพี่เลี้ยง นิภาไม่เอาใคร พี่ณัฐอย่าทำแบบนี้กับนิภาได้ไหม” หญิงสาวกรีดเสียงร้องจนคนที่อยู่รอบตัวต้องยกมือขึ้นอุดหู

“อย่าทำตัวเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตเสียทีนิภา” ชายหนุ่มตวาดน้องเสียงเขียว เขาต้องทำใจแข็งกับน้องบ้าง ไม่อย่างนั้นนิภาวรรณคงนิสัยเสียไปมากกว่านี้

“พี่ณัฐอย่าทำแบบนี้กับนิภาได้ไหมคะ” หญิงสาวทำเสียงอ้อนเมื่อรู้ว่าพี่ชายเริ่มโกรธ “ นิภาโตแล้วไม่ต้องการพี่เลี้ยงที่ชอบมายุ่งวุ่นวายกับความเป็นส่วนตัวของนิภา”

“จริงหรือ นิภาแน่ใจนะว่าโตแล้ว” ชายหนุ่มใจอ่อนยวบเพราะคำออดอ้อนของน้อง “ ถ้านิภาโตอย่างปากว่าจริง นิภาก็แสดงให้พี่ดูว่านิภาโตอย่างปากนิภาว่าไหม”

“ทำอย่างไรคะ” หญิงสาวเริ่มหลงกลพี่ชาย

“อยู่กับพี่เลี้ยงของนิภาให้ได้”

“อะ พี่ณัฐ” หญิงสาวอยากอาละวาดกับพี่ชาย แต่ติดที่รักพี่มากจึงทำไม่ได้อย่างใจคิด เธอจึงหันไปเหวี่ยงอารมณ์ใส่มารดาอย่างเต็มที่ “ สะใจคุณแม่แล้วใช่ไหมคะ”

“อะไรนิภา แม่จะสะใจอะไรลูก”

“สะใจที่ทำร้ายนิภาทั้งทางตรงและทางอ้อมยังไงล่ะ” หญิงสาวสะบัดเสียงตอบ “ทำให้นิภาพิการยังไม่พอ ยังสนับสนุนให้นิภามีพี่เลี้ยงอีก”

“นิภาอย่าพาลคุณแม่” ชายหนุ่มปรามน้องสาวเสียงเรียบ “พี่เหนื่อยกับงานมามากแล้ว กลับมาถึงบ้านขอให้พี่ได้พักสมองและหายเครียดได้บ้าง”

“นิภาพูดเรื่องจริง”

“จะเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จก็ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นทั้งนั้นแหละ ทุกวันนี้นิภาทำให้คุณแม่ร้องไห้วันละหลายครั้งแล้วรู้ตัวบ้างหรือเปล่า”

“แล้วใครทำให้นิภาเป็นแบบนี้ละคะเพราะใคร”

“เลิกเถียงกันเถอะลูก ทั้งหมดแม่เป็นคนผิดเอง หากแม่ยอมให้นิภาไปงานเลี้ยงรุ่นกับณัฐ ไม่ดึงดันที่จะเอาเขาไปงานเลี้ยงเปิดตัวบริษัทของเพื่อนคุณพ่อที่สุโขทัย นิภาคงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้” คุณกรวรรณปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้ม คนรับใช้สองคนได้แต่ก้มหน้ามองพื้นพากันสงสารเจ้านายของตน

“อย่าร้องไห้ครับคุณแม่” เขาลุกขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้มารดาอย่างอ่อนโยน “เรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วคุณแม่ไม่ต้องไปคิดถึงมันอีก หมอก็บอกแล้วว่าหากร่างกายของนิภาพร้อมผ่าตัด นิภาก็สามารถที่จะกลับมาเป็นปกติได้ ขอเพียงแค่ความพร้อมและกำลังใจที่จะผ่า”

“นิภาไม่ผ่า” หญิงสาวดึงดัน

“ไม่ผ่าก็ไม่ผ่า มันเป็นเรื่องของนิภา เมื่อไม่อยากหายใครจะช่วยได้ แต่เรื่องพี่เลี้ยงพรุ่งนี้นายพันคนขับรถจะไปรับเขามา ต้อนรับเขาดีๆล่ะ” ชายหนุ่มพูดด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว

“พี่ณัฐ!”

“ขึ้นตึกกันครับคุณแม่” ชายหนุ่มจับรถเข็นของมารดาพาเข็นเข้าบ้านปล่อยให้ผู้เป็นน้องสาวนั่งหน้างออยู่เพียงลำพัง น้องสาวของเขาควรได้รับการสั่งสอนบ้าง เพราะถูกตามใจมากเกินไปแล้ว

“ณัฐให้ใครมาดูแลน้องไว้ใจได้หรือ” คุณกรวรรณถามเมื่ออยู่กันตามลำพัง

“ผมว่าแทนที่คุณแม่จะห่วงน้อง คุณแม่ห่วงพี่เลี้ยงคนใหม่ดีกว่าไหมครับ” ชายหนุ่มตอบมารดาด้วยรอยยิ้ม

“นั่นสินะ เขาจะทนนิภาได้หรือเปล่า”

“ครับ อยากรู้ผลก็ต้องใจเย็นรอดูกันต่อไป แต่คนนี้ผมเชื่อว่าเขาจะมีวิธีปราบนิภาได้”

“จะปราบได้แน่เหรอ ขนาดพวกเรายังปราบไม่ลง” คุณกรวรรณหนักใจ

“ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าเรารักนิภาวรรณมากเกินไปครับ สงสารจะทำอะไรก็กลัวจะกระทบจิตใจที่บอบช้ำของเขา น้องเลยได้ใจ ผมถึงต้องให้คนอื่นมาดูแลและปราบแทนเราได้”

“จ้ะ แม่เห็นด้วย แต่ณัฐอย่าลืมนะลูกว่าน้องตาไม่เห็นเลือกใครมาเป็นพี่เลี้ยงต้องดูที่นิสัยใจคอดีๆหน่อย เราให้เขาอยู่กับนิภาตลอดเวลา”

“บอกแล้วไงครับคุณแม่ว่าคนนี้ใช้ได้ รับรองเขาจะดูแลนิภาอย่างดี” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้มั่นใจผู้หญิงคนนั้น มั่นใจทั้งที่เพิ่งได้พบหน้าเธอ

“ณัฐเชื่อแบบนั้นแม่ก็เชื่อตาม แต่ณัฐควรจะบอกคุณพ่อด้วยนะ”

“ครับ เรื่องทุกอย่างขอให้วางใจ ผมจัดการจะทุกอย่างเอง และทุกอย่างต้องเรียบร้อยและดีขึ้น”

ชายหนุ่มบอกมารดาอย่างมั่นใจ บริษัทที่ใหญ่โตเขายังบริหารจัดการได้อะไรกับเรื่องเล็กๆภายในบ้านที่เขาจะจัดการไม่ได้เชียวเหรอ