ผูกรักท่านประธานพันล้าน

หวงจื้อหย่วนมองดูรูปหมู่ที่นักข่าวลงหนังสือพิมพ์ รู้จักบุคคลคนสำคัญที่อยู่ในนั้นสีหน้าก็เริ่มซีดขาว

“นายเป็นบ้าอะไรกันแน่?ฉันแนะนำนายกี่ครั้งแล้ว ไม่ต้องใช้อำนาจคุกคามกับธุรกิจขนาดเล็กประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องเปลืองแรงไปใส่ร้ายคนอื่น”

ด่าเป็นชุดใส่หน้าและหัวเต็มๆ หวงจื้อหย่วนสีหน้าเหยเก“พี่ ผมไม่รู้ว่าเซิ่งอันหรานคนนี้จะมีภูมิหลังที่ใหญ่โตขนาดนี้ เหวินเหวินพูดกับผมว่าเธอเป็นแฟนเก่าของอวี้หนานเฉิงเท่านั้นเอง ผมคิดว่าแฟนเก่ามีอะไรดี…”

“เหวินเหวิน?”

ผู้ชายวัยกลางคนสีหน้าเปลี่ยน“นายยังถูกดาราหญิงคนนั้นยั่วยุ?ฉันว่านายเสียสติแล้ว”

ไม่รอให้หวงจื้อหย่วนอธิบาย ชายวัยกลางคนก็ทิ้งประโยคนี้ไว้ “สองวันนี้นายก็อยู่บ้านคิดทบทวนดู”หลังจากนั้นก็เดินออกไปจากประตูอย่างรวดเร็ว

“ปัง”เสียงปิดประตูดังขึ้น ห้องทำงานกลับเข้าสู่สภาวะเงียบสงบ

หวงจื้อหย่วนนำหนังสือพิมพ์ที่อยู่บนโต๊ะฉีกออก และทิ้งลงในถังขยะ

จู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เขามองดูหน้าจอ สีหน้าเขาก็มืดครึ้มลง กดรับสายโทรศัพท์

“เธอยังกล้าโทรศัพท์มาหาฉัน?ไม่ได้ดูข่าวเหรอ?”

ในสายโทรศัพท์ชะงักไปเล็กน้อย แต่เร็วมากก็มีเสียงหวานหยาดเยิ้มดังเข้ามา

“ประธานหวง ไม่จำเป็นต้องโกรธ?เป็นเรื่องดีที่จะได้รู้ว่าคนแบบไหนที่อยู่เบื้องหลังคู่แข่งในอนาคตเถอะ”

“เรื่องดี?”หวงจื้อหย่วนสบถออกมา “เธอคิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ?เธอรู้ไหมว่าพี่ชายฉันด่าฉันจนกลายเป็นยังไง?”

“โดนด่าความจริงก็ไม่ได้เป็นไร คุณดู ตอนนี้ฉันก็กำลังถูกคุณด่าไหม?ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้โกรธยังพูดง้อคุณนะ”

ได้ฟัง หวงจื้อหย่วนสีหน้ามึนงง หลังจากนั้นใบหน้าที่กำลังโกรธก็ค่อยๆหายไป

“ฉันอารมณ์ไม่ดี เธออยู่ที่ไหนฉันไปรับเธอ”

“เตรียมไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้ว บาร์เหล้าริมน้ำนอกเมือง ฉันรอคุณ”

เวลาที่สายโทรศัพท์นี้วางสายไปแล้ว สีหน้าของหวงจื้อหย่วนแตกต่างกับก่อนหน้าที่จะรับสายโทรศัพท์โดยสิ้นเชิง หยิบเสื้อคลุมออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี ไม่หลงเหลือความโกรธแม้แต่นิดเดียว

จะพูดว่าเกาหย่าเหวินเป็นดาราสาวสวยที่อยู่ในวงการบันเทิง พูดง้อแค่ไม่กี่คำก็ทำให้ผู้ชายมีความสุขได้ ถึงแม้ว่าครั้งนี้จะขาดทุน ครั้งนี้เพื่อเธอก็จะเต็มใจยอมขาดทุน

——

หลังจากงานต้อนรับสิ้นสุดลง กู้เทียนเอินช่วยเซิ่งอันหรานเลิกจ้างพนักงานที่ได้ประโยชน์จากที่นี่แต่ทำประโยชน์ให้กับคนอื่นรวมไปถึงจ้าวไข่ ก็ถือว่าไว้หน้ากับเขา ให้เขาเป็นฝ่ายลาออกด้วยตัวเอง

เรื่องราวถูกวิจารณ์กันเกรียวกราวทั่วบ้านทั่วเมือง แต่กลับเป็นแค่จุดเริ่มต้น

เซิ่งอันหรานจัดงานเลี้ยงสำหรับผู้ที่ช่วยงานแถลงข่าวในตอนเย็น กินอาหารเย็นที่ร้านอาหารใกล้ๆ เสร็จแล้วก็ไปส่งน้าสะใภ้กลับบ้านด้วยตัวเอง

เธอจะไปเกี่ยวข้องกับเซิ่งกรุปฉันก็จะไม่ขัดขวางเธอ ฉันรู้ว่าขัดขวางไม่ได้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันจะต้องเอ่ยเตือนเธอ เซิ่งกรุปเป็นเหมือนต้นไม้ที่กำลังถูกแมลงกัดกิน ของเก่าในนั้นไม่มีอะไรน่าสนใจ

ในรถ น้าสะใภ้พูดเตือน จากใบหน้าเธอดูออกว่า ความจริงเธอไม่ได้หวังให้เซิ่งอันหรานเข้าไปพัวพันกับเรื่องไม่ดีในเซิ่งกรุป

แต่เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว มีแค่แบบนี้จึงสามารถได้รับชัยชนะกลับมา ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้แล้ว

“ฉันรู้ค่ะ ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว น้าสะใภ้คุณวางใจเถอะ”

“น้าสะใภ้ ขอบคุณที่วันนี้คุณมาช่วยฉัน ความจริงก่อนหน้านี้

เวลาที่คุณตาจากโลกนี้ไป น้าสะใภ้ก็พาเธอรีบออกมาจากโรงพยาบาล นำของทุกอย่างของเธอเก็บมาและทิ้งไว้ที่หน้าประตูตระกูลเซิ่ง ฉากนั้นยังคงติดตามเป็นฝันร้ายของเซิ่งอันหรานมาหลายปี

แต่หลายปีที่ผ่านมาหวนกลับไปคิด หลายปีนี้คนที่ได้รับความเจ็บปวดที่สุดกลับเป็นน้าสะใภ้

แม่เลือดไหลไม่หยุดจนต้องเสียชีวิต

แม้ว่าผู้กระทำผิดที่รับผิดชอบทั้งหมดนี้ถูกฝังอยู่ในดิน ก็ยังคงไม่มีวิธีจะให้อภัย

“ไม่ต้อง เธอมีอะไรต้องขอโทษฉัน?”

น้าสะใภ้ขมวดคิ้วขึ้น“ขอโทษฉันกับเธอมีแค่เซิ่งชิงซานกับผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายคนนั้น ถ้าหากตอนนั้นแม่เธอมีความแข็งแกร่งเหมือนกับเธอ บางทีอาจจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น”

ล้วนพูดว่าเป็นคนสุภาพอ่อนโยน

“ใช่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นหาเจอรึยัง?”

น้าสะใภ้ถาม

เซิ่งอันหรานส่ายหน้า“เพราะว่าการเก็บภาษีของเซิ่งกรุปไม่มีปัญหา ทางด้านตำรวจจะไม่ประกาศจับ บางทีเวลานานมากแล้วเธอค้นพบว่าเซิ่งกรุปไม่ได้มีปัญหาอะไรตัวเองจึงกลับมาแล้ว”

“ผู้หญิงคนนี้ เป็นความหายนะจริงๆ”เอ่ยถึงอวี๋ซู่ซิน สีหน้าของน้าสะใภ้ก็มืดครึ้มลง

“น้าสะใภ้ อย่าคิดมาก อย่าให้คนที่ไม่สำคัญมีผลกระทบกับอารมณ์ของตัวเอง”

รถค่อยๆหยุดที่หน้าประตูคฤหาสน์แบบโบราณ เสียงทุ้มลึกของผู้ชายดังมาจากที่นั่งด้านหน้า

“ถึงแล้ว”

น้าสะใภ้มองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปที่นั่งคนขับรถด้วยรอยยิ้ม

“งั้นฉันไปก่อน พวกเธอกลับบ้านก็ขับรถระมัดระวัง”

“อืม รู้แล้ว”