สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

บทที่ 19 นี่เขาหมายความว่าไง

ในห้องน้ำ

เธอนั่งอยู่บนฝาโถส้วมห้องนึง กลางคืนในห้องน้ำรู้สึกเย็นวูบ หนาวมาก เธอใช้มือลูบแขนเพื่อให้ร่างกายตัวเอง

อบอุ่นขึ้น

“ ฮัดชิ่ว ! ” เธอหนาวจนจามออกมา นี่ไข้เธอก็เพิ่งจะหาย

ถูกขังอยู่ในนี้ทั้งคืนแบบนี้ คงจะเป็นหวัดและไข้ขึ้นสูงอีกแน่ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ และไม่มีวิธีที่จะออกไป

ได้แต่ต้องนั่งพิงหลับอยู่กับโถส้วม

“ ปัง ! ! ”

จู่ๆได้ยินเสียงชนกับประตูดังขึ้นเบาๆ ทันได้นั้น เย้นหว่านรีบลืมตาขึ้น มีความหวังแล้ว เร่งรีบเดินออกจากห้องส้วม

“ มีคนอยู่ข้างนอกมั้ยคะ ? ฉันอยู่ในนี้ ช่วยเปิดประตูให้ฉันที”

เหมือนจะได้ยินเสียงของเธอ เสียงประตูได้เงียบไปสักพัก

หลังจากนั้นเสียงก็ยิ่งดังขึ้น

“ ปัง !”ทีเดียว ประตูเหมือนจะมีของอะไรถูกดึงทิ้ง ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก

มีคนมาช่วยเธอแล้ว เย้นหว่านดีใจมาก ที่คืนนี้เธอไม่ต้องติดอยู่ในนี้

“ ขอบคุณค่ะ ....... ” ยังไม่ทันจะพูดจบ พอเธอได้เห็นผู้ชายที่สูงใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู เธอตกใจจนอึ้งไป

“ คุณโห้ ? ”

เย้นหว่านไม่นึกเลยว่าคนที่มาช่วยเธอจะเป็นโห้หลีเฉินได้ เธอนึกว่าเป็นรปภของบริษัทที่ขึ้นมาตรวจตรา

ลมหายใจของโห้หลีเฉินดูจะหอบเหนื่อย คงเป็นเพราะเดินเร่งรีบมาก ลมหายใจยังไม่หยุดนิ่ง

สายตาของเขาหยุดลงที่เธอ เห็นหน้าที่แดงชมพูของเธอปนด้วยขาวซีด คงเป็นเพราะหนาวมาก ตัวเธอก็กำลัง

หนาวสั่น เขาหรี่ตาลงนิดๆ ถอดเสื้อสูทบนตัวเขา แล้วเดินไปคลุมที่ไหล่เธอ เสื้อคลุมยังมีความอุ่นจากร่างกาย

ของเขาที่เหลืออยู่ เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

เธอยืนอึ้งอยู่ รู้สึกแปลกใจมาก

ตอนประชุมเขาไม่มองหน้าเธอเลยด้วยซ้ำ ทำเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน แล้วตอนนี้ ทำไมต้องมาทำกับเธอ

แบบนี้ .........

เห็นเธอไม่ขยับ โห้หลีเฉินพูดขึ้นเสียงต่ำ “ เธอเดินไหวมั้ย ? ”

“ ไหว ฉันไหว ! ”

เธอได้สติกลับมา รีบพยักหน้าแล้วเดินนำออกไป

โห้หลีเฉินมองเงาหลังที่บอบบางของเธอ ริมฝีปากของเธอดูเย็นสั่น ร่างกายของเธอบอบบางมาก

ไม่รู้ว่าเธอติดอยู่ในนี้นานเท่าไหร่ ดูถ้าคงจะไม่สบายอีก

เขาหยิบมือถือขึ้นมาโทร “ ฉินฉู่ ไปรอฉันที่ส้ายน่า”

ออกจากห้องน้ำ เธอเห็นรอบๆต่างก็เงียบกริบ พนักงานเลิกงานกันหมด ไม่มีเงาคนสักคน

แต่ที่ล็อบบี้มีรปภเฝ้ายามอยู่

เย้นหว่านและโห้หลีเฉินได้ลงลิฟต์มาพร้อมกัน ตอนก่อนจะถึงชั้นหนึ่ง เย้นหว่านได้ถอยเสื้อคลุมลงมา

ยื่นให้กับโห้หลีเฉินอย่างมีมารยาท “ ขอบคุณค่ะ คุณโห้”

โห้หลีเฉินไม่ได้รับมา แววตาดูจะไม่พอใจ

“ คุณไม่ต้องคืนผม ใส่กลับบ้านไป ”

“ ที่ล็อบบี้มีรปภเฝ้ายามอยู่ ถ้าเห็นฉันใส่เสื้อของคุณอยู่ มันคงจะไม่ค่อยดี ”เย้นหว่านอธิบายถึง

ไม่อธิบายยังพอว่า พอได้ยินคำอธิบายของเธอแล้ว สีหน้าของโห้หลีเฉินนิ่งหนักขึ้น สายตาที่จ้องเธอดูอันตราย

“ ทำไม มีความสัมพันธ์กับผมแล้วมันน่าอายมากใช่มั้ย ?”

“ เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”

“ แล้วหมายความว่ายังไง ?”

จู่ๆเขาก็เดินไปใกล้เธอ รูปร่างที่สูงสง่าอยู่ในลิฟต์ที่แคบแบบนี้ ยิ่งทำให้ดูสูงใหญ่ขึ้น ราวกับภูเขารูปนึงกำลังทับ

ตัวลงมาหาเธอ เขาเข้ามาใกล้กับเธอมาก อันตรายจนทำให้คนใจสั่น เย้นหว่านได้เดินถอยหลังโดยสัญชาตญาณ

หัวใจเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เธอพูดอะไรผิดไปเหรอ ?

แต่ดูเธอจะทำเขาโกรธจริงๆ

เธอตกใจจนมองซ้ายมองขวา เห็นประตูลิฟต์ค่อยๆเปิดออก เลยรีบเตือนขึ้น “ คุณโห้ถึงแล้วค่ะ”

โห้หลีเฉินจ้องเธออยู่อย่างงั้น ไม่มีท่าทีจะขยับเดินออกไป

“ ติ๊งต่อง”

ในขณะนี้ รปภได้ยินเสียงลิฟต์ก็รีบเดินมา