วิวาห์ 365วัน

ห้องนอนโทนสีเข้มหรูหราแบบเรียบง่ายมีไฟสลัว ๆมองไปแวบแรกก็ไม่มีใคร

ประตูห้องน้ำมีแสงไฟสีส้มนวล ๆ ได้ยินเสียงน้ำ ทำให้เห็นได้ว่ามีคนกำลังอาบน้ำอยู่ด้านใน

แต่จะเป็นคนเดียว หรือว่าจะสองคน?

มู่เฉี่ยนมองไปรอบ ๆ ห้อง ไม่นานก็มีคำตอบในใจ

เสื้อผ้าที่ใช้แล้วของฮั่วจิ้นซีวางอยู่บนโซฟา บนเตียงขนาดใหญ่มีชุดนอนสีดำวางอยู่โดดเดี่ยว เป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีร่องรอยของผู้หญิงคนอื่น

มู่เฉี่ยนนึกถึงน้องสาวซูผู้สง่างามและอ่อนโยนคนนั้น มันอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

คุณฮั่วมองหาสิ่งของบางอย่างอย่างพิถีพิถัน ชายคนนี้จะมีจิตใจที่บริสุทธิ์เกินไปแล้วเหรอ?

เธอชะโงกหน้าไปที่ประตู ฟังเสียงน้ำในห้องน้ำ แล้วเดินเข้าไปในห้องนอน

แม้ว่าห้องของฮั่วจิ้นซีจะกว้างขวาง แต่ก็ดูเรียบง่ายและเป็นระเบียบเรียบร้อย มู่เฉี่ยนค้นหาที่หัวเตียง ด้านล่างของเตียงได้ภายในสองสามนาที ยังเดินไปรอบ ๆ ห้องเก็บของของเขาด้วย

ไม่มีร่องรอยของเครื่องบันทึกเสียงนั้น

มู่เฉี่ยนนั่งลงบนโซฟาด้วยความท้อแท้เล็กน้อย เมื่อเห็นเสื้อผ้าของฮั่วจิ้นซีก็รู้ว่าไม่มีความหวัง เขาจึงหยิบมันขึ้นมา ตรวจดูกระเป๋าทั้งบนและล่าง

ผลยังคงไม่มีอะไร

มู่เฉี่ยนโยนเสื้อผ้าของเขาทิ้ง ทันใดนั้นก็ตระหนักขึ้นมาว่ามีบางอย่างผิดปกติ เสียงน้ำในห้องน้ำดูเหมือนจะเงียบลง

เธอหันหน้าไปมอง คาดว่าฮั่วจิ้นซียังไม่รู้ว่าเธออาบน้ำเสร็จเมื่อไหร่ ยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำมองไปที่เธอ

เขาผูกผ้าขนหนูไว้รอบเอว ไม่ได้เปลือยท่อนบน ผมเปียก เห็นได้ว่าตัวเขาดูอบอุ่น มีไอน้ำ แต่สายตาของเขายังคงเข้มและเย็นชา เขามองเธออย่างเงียบ ๆ “คุณกำลังทำอะไรอยู่?”

มู่เฉี่ยนเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าที่เพิ่งโยนทิ้งแสดงให้เขาเห็น พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันสัญญากับคุณป้าหลินว่าจะดูแลฉีหรานและครอบครัวนี้ให้เธอ ฉันก็ควรดูแลคุณด้วย”

เขาพับเสื้อในมือของเธอ แต่เธอไม่สามารถพับได้อย่างเรียบร้อย

“ช่างมันเถอะ” มู่เฉี่ยนเลือกที่จะยอมแพ้ “ถ้าฉันทำไม่ได้ฉันก็จะไม่รบกวนคุณฮั่ว”

เธอยืนขึ้น ยกเท้าแล้วเดินไปที่ประตู เพิ่งจะเดินออกไปได้สองสามก้าว กลับต้องหยุดเดินอีกครั้ง

คำซุบซิบที่เจียงอีเหรินพูดถึงระหว่างอาหารค่ำดังก้องอยู่ในใจของเขา

การปรากฏตัวของฮั่วจิ้นซีที่สวมเพียงผ้าขนหนูอาบน้ำก็ยังสะท้อนอยู่ในใจของเขา มันก็ยังติดอยู่ในใจ

ทันใดนั้นมู่เฉี่ยนก็หันหลังเดินไปที่เตียงหยิบชุดคลุมนอนสีดำบนเตียงแล้วเดินไปหาฮั่วจิ้นซี

“ฉันไม่รู้ว่าจะพับเสื้อผ้าอย่างไร แต่ฉันสามารถช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าได้” มู่เฉี่ยนมองไปที่ฮั่วจิ้นซีด้วยสายตาที่สดใส “อากาศยังหนาวอยู่นะ คุณฮั่วควรเช็ดตัวให้แห้งและรีบใส่ชุดนอน”

เมื่อพูดจบนิ้วเรียวๆของเธอก็ยื่นออกไปจับที่ผ้าขนหนูที่เอวของฮั่วจิ้นซี

จู่ๆฮั่วจิ้นซีก็เอื้อมมือไปจับเธอ

มู่เฉี่ยนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจและยิ้ม “คุณฮั่วไม่อายฉันเหรอ? อะไรฉันก็ไม่กลัว เธอมีอะไรให้ฉันกลัวเหรอ?”

ในขณะที่เธอกำลังพูดนั้น สายตาของเธอได้มองไปรอบ ๆตัวของฮั่วจิ้นซี เธอกัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย มู่เฉี่ยนค่อยๆพูดว่า “คุณฮั่วมีรูปร่างดีจริงๆ ไม่มีไขมันเลย”

“เอามือของเธอออก” ฮั่วจิ้นซีพูด

มู่เฉี่ยนเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาโดยไม่หลบเลี่ยง “ไม่”

เธออยากดูว่าเขาเป็นอย่างที่คนลือกันหรือเปล่าว่าเขาไม่สนใจผู้หญิง

หรือไม่ว่า แม้ว่าเขาจะแสดงความรู้สึกรักใคร่เธออย่างไร ฮั่วจิ้นซีก็จะไม่มีวันเกิดความปรารถนาในตัวเธอ?