วิวาห์ 365วัน

ประตูห้องน้ำเปิดและปิดลง แต่คนในห้องน้ำไม่ได้ยินอะไรเลยหรือไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกแล้ว

ฮั่วจิ้นซีมักจะนิ่งสงบเสมอแม้ว่าลมหายใจของเขาจะวุ่นวายเล็กน้อย แต่จูบนั้นครอบงำอย่างทรงพลังและไม่รู้สึกสงสารเธอเลยสักนิด

ผู้ชายที่ลึกๆเลือดเย็นอำมหิตแบบนี้ยังมีจูบแบบนี้ด้วยเหรอ?

มู่เฉี่ยนเกาะไหล่เขาและหลับตาลง รู้สึกรับรู้ถึงทุกสิ่งที่ฮั่วจิ้นซีมอบให้

จนถึงช่วงเวลาที่ฮั่วจิ้นซีถอดมาถึงจุดล่างสุดของเธอ

“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน ... ” เธอพูดออกมาด้วยเสียงหอบและน้ำเสียงที่เลือนลาง

ฮั่วจิ้นซีหยุดนิ่งไปชั่วครู่ แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็เอื้อมมือไปจับคางของมู่เฉี่ยนไว้และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "กลัวจนหัวหด?"

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ มู่เฉี่ยนดูเหมือนจะหยุดไปชั่วขณะ เมื่อหันหน้าไปทางดวงตาลึกของฮั่วจิ้นซี เธอก็กัดริมฝีปากและเอื่อมมือลงไป

ร่างกายของฮั่วจิ้นซีแข็งกระด้าง

เธอแสดงท่าทีเชิงรุกมากเกินไป ในช่วงเวลานี้และบรรยากาศเช่นนี้เขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่ให้โอกาสเธอ

ฮั่วจิ้นซีค่อยๆวางเธอลงและดูการแสดงของเธอด้วยสายตาเย็นชา

มู่เฉี่ยนทุ่มเทอย่างสุดความสามารถและจริงใจอย่างมากเช่นกัน จากนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลงไปข้างหูของเขาแล้วกระซิบว่า: "คุณฮั่วไว้หน้าฉันจริงๆ รู้สึกผิด?"

ฮั่วจิ้นซีมองลงไปที่เธอลักษณะท่าทางดูควบแน่น

มู่เฉี่ยนเริ่มมีบทบาทมากขึ้น

ในช่องที่คับแคบนั้นมีของบางสิ่งที่พร้อมสร้างความแข็งแกร่งออกมา

มู่เฉี่ยนสังเกตเห็นและเหลือบมองเขาอย่างขมขื่น แต่จากนั้นก็ค่อยๆพูดว่า "คุณฮั่ว คุณรู้ไหม ... ความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงคืออะไร?"

ดวงตาของฮั่วจิ้นซีค่อยๆมืดลงทำให้ผู้คนไม่กล้ามองมัน

ในทางตรงการข้ามมู่เฉี่ยนทำตามอำเภอใจโดยไม่เกรงกลัวใครและในขณะที่ยิ้มให้เขาก็ยื่นมือออกมาและเปิดประตูห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ

ในขณะที่ประตูเปิดออก เธอก็ก้าวถอยหลังออกไป

ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ มีเพียงชายและหญิงในเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย คนหนึ่งอยู่ในห้องน้ำและอีกคนอยู่นอกประตูแล้วทั้งสองก็มองหน้ากัน

ดวงตาของมู่เฉี่ยนกระจ่างสดใสและเห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับการปนเปื้อนจากเสน่ห์ที่แพร่ออกมาจากช่องนั้นแม้แต่น้อย

แม้ว่าในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ทั้งสองเกือบจะได้เห็นลักษณะท่าทางของกันและกันด้วยความจริงใจ

มู่เฉี่ยนถอยออกไปพร้อมกับจัดกระโปรงไปด้วย เธอเองก็ไม่รู้ว่าในมือมีเข็มขัดเพิ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่

เมื่อมองไปที่เข็มขัดในมือ มู่เฉี่ยนก็แสร้งทำเป็นตกใจแต่ในวินาทีต่อจากนั้นเธอก็ค่อยๆหัวเราะออกมา

"คุณฮั่ว ความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง ... คือไม่ว่าจะไปถึงขั้นไหน ผู้หญิงก็สามารถถอยกลับมาได้อย่างง่ายดาย" เธอเหลือบมองไปที่ฮั่วจิ้นซีที่เสื้อผ้ากระเซอะกระเซิงโดยมีเข็มขัดของเขาห้อยอยู่ในมือของเธอด้วยรอยยิ้มแพรวพราว “แต่สำหรับผู้ชายไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป”

หลังจากพูดจบ มู่เฉี่ยนก็รวบชายกระโปรงขึ้นและถือเข็มขัดนั้นไว้พร้อมกับหมุนตัวเบาๆแล้วจากไป

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของเธอหายไปจากนอกประตู ฮั่วจิ้นซีก็มองกลับมาและก้มมองลงไปที่สถานการณ์ปัจจุบันของเขา

กี่ปีแล้วที่ไม่ได้รับความกระอักกระอ่วนนี้

แต่รสชาติแบบนี้ ...

หลังจากเจ็ดปี สิ่งที่เธอทำให้เขาประหลาดใจ ไกลกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ ...

เขาจุดบุหรี่เสียงดัง "กริ๊ง" จากนั้นเขาก็ก้มศีรษะลงและจุดบุหรี่ให้ตัวเองอย่างไม่เร่งรีบ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ควันสีขาวทำให้คิ้วของเขาพร่ามัวและมีเพียงรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นที่มุมปากซึ่งดูเหมือนจะมีอยู่จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

...

หลังจากออกจากห้องน้ำชาย มู่เฉี่ยนก็รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิงที่อยู่ข้างๆเพื่อจัดระเบียบตัวเองใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็กลับไปที่ห้องส่วนตัวที่เธอเคยอยู่ก่อนหน้านี้

ตามที่คาดการณ์ไว้ เหยาฉียังคงนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว หลังจากเห็นเธอสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่เธอ

ผมที่ยุ่งเหยิงของมู่เฉี่ยนและรอยย่นบนกระโปรงของเธอนั้นเห็นได้อย่างชัดเจน สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือริมฝีปากบวมแดงและแก้มที่มีเลือดฝาดของเธอ ... ทั้งหมดนี้