วิวาห์หวามสวาท ซีรีส์ชุด วิวาห์อ้อนรักลำดับที่๑

๘

คู่หมั้นแสนหวาน

ร่างบางที่หลับอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาในเวลาใกล้เที่ยงด้วยจุมพิตหนักๆ จากริมฝีปากแสนร้าย แม้จะเพิ่งผ่านความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ามาหมาดๆ แต่รดาดาวก็ไม่รู้สึกงัวเงียเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้ดวงตาเรียวหวานเบิกกว้างแต่ปากยังพูดอะไรไม่ได้เพราะถูกประกบแนบสนิท มือเล็กวางบนไหล่แกร่งตั้งใจว่าจะผลักออก หากกลับกลายเป็นวางเฉยๆ เพราะถูกเรียกร้องจนต้องจูบตอบเขาอยู่นานหลายนาที คนปลุกจึงยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

“รู้ว่ายังไม่อยากตื่น แต่ได้เวลาอาบน้ำแล้วที่รัก” เขาพูดพลางยิ้มยั่วใส่ตา เห็นเรียวปากสีชมพูระเรื่อที่บวมช้ำขึ้นน้อยๆ จากการถูกจุมพิตแล้ว ก็พานให้อารมณ์บางอย่างกรุ่นๆ ขึ้นมาอีก สาวๆ ที่เคยขึ้นเตียงกับเขาต่างก็บอกว่าเขาเร่าร้อนและเซ็กซ์จัด แต่ก็ยังไม่เคยมีใครบ่นสักคน แถมยังเชื้อเชิญและใฝ่ฝันจะมีโอกาสร่วมกิจกรรมเช่นนั้นกับเขาอีกอย่างไม่รู้เบื่อ แต่ทว่าเอเดนกลับไม่เคยมีความรู้สึกเช่นนั้นกับผู้หญิงคนไหน นอกจากผู้หญิงที่กำลังมองเขาด้วยตากลมแป๋วอยู่ตอนนี้

“จะมองอีกนานไหม ถ้ายังไม่กะพริบตาจะจูบอีกนะ”

ไม่พูดเปล่า แต่เขายังโฉบหน้าเข้าไปใกล้ สาวน้อยรีบกะพริบตาพร้อมกับผงะหน้าหนีเพราะไม่อยากถูกจูบอีกแล้ว จูบของเขาราวกับจะสูบเอาเรี่ยวแรงของเธอให้เหือดแห้งแล้วจุดไฟแห่งความวาบหวามขึ้นในร่างกายของเธอแทนได้ทุกเมื่อ

“ไม่เอาแล้วนะคะเอเดน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลุกไปอาบน้ำกันได้แล้ว”

“อาบน้ำกันหมายถึงว่าคุณจะ...”

พูดไม่ทันจบก็หน้าแดงระเรื่อเสียก่อน รดาดาวไม่เคยคิดว่าโตแล้วจะต้องอาบน้ำกับใคร และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายที่มากพิษสงรอบด้านอย่างเขา

“นิ่มนี่ขยันหน้าแดงจังเลยนะ อายอะไรกับผัวตัวเอง หือ...” คิ้วเข้มเลิกขึ้น จ้องหน้าเธออย่างล้อๆ เห็นเธอขยันหน้าแดงก็ยิ่งชอบมอง

รดาดาวจะแย้งเขาแต่ก็แย้งไม่ออก ก็ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นสามีโดยพฤตินัยของเธอแล้วจริงๆ จึงได้แต่นั่งเงียบ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกช้อนอุ้มขึ้นไว้ในอ้อมแขนแกร่งแล้วพาเดินไปยังห้องน้ำ

เอเดนวางรดาดาวลงอย่างนุ่มนวล เพราะรู้ดีว่าร่างกายยังช้ำจากการถูกทำรักเป็นครั้งแรก มือเล็กพยายามจะดันร่างสูงใหญ่ออกไปให้พ้นประตูห้องน้ำและบอกเขาว่าเธอขออาบน้ำคนเดียว แต่เอเดนก็คือเอเดนที่เธอไม่เคยชนะเขาได้สักครั้ง สุดท้ายเธอก็ต้องยอมให้เขาอาบน้ำด้วย กว่าจะเสร็จก็กินเวลาร่วมชั่วโมง

หลังจากนั้นรดาดาวก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เอเดนสั่งมาให้ซึ่งเป็นเสื้อชีฟองสีชมพูอ่อนแขนสั้นกระโปรงสีหวานเข้าชุดกับเสื้อ ส่วนชุดเก่าเขาให้แม่บ้านเอาไปซักและให้เก็บไว้ที่ห้องของเขา

“อาชมจะว่ายังไงก็ไม่รู้นะคะที่นิ่มใส่ชุดใหม่กลับบ้าน” รดาดาวรำพึงกับเขาอย่างเป็นกังวลที่ตัวเองทำลายความไว้วางใจของผู้ใหญ่

“บอกอะไรก็ได้ที่ทำให้อาของคุณสบายใจ”

“นิ่มไม่อยากโกหกผู้ใหญ่เลยค่ะ”

“แล้วนิ่มกล้าบอกเหตุผลจริงๆ หรือเปล่าว่านิ่มเป็นของผมแล้ว”

“คุณก็รู้ว่านิ่มไม่กล้า” รดาดาวค้อนเขานิดๆ คนอะไรชอบเย้าแหย่ทั้งๆ ที่เธอกำลังกลุ้มใจ

เอเดนยิ้มแบบที่มีเสน่ห์ให้คนคิดมาก แล้ววางมือลงบนศีรษะได้รูปซึ่งปกคลุมด้วยผมนุ่มสลวยดำขลับดุจแพรไหม พร้อมกับลูบอย่างปลอบโยน

“อย่าคิดมากสิที่รัก ทำใจให้สบาย เรื่องเซ็กซ์มันเป็นเรื่องธรรมดาระหว่างชายหญิงที่มีความต้องการซึ่งกันและกัน เพียงแค่นี่มันเป็นครั้งแรกของนิ่มก็เท่านั้นเอง แต่งงานแล้วผมเรียกร้องยิ่งกว่านี้อีกนะ”

“เมื่อกี้ก็มากแล้วนะคะ”

“มันแค่เบสิกต่างหากล่ะ”

รดาดาวเผลอคิดตามคำพูดของเขาจนได้ เธอเข้าใจว่าบทรักระหว่างเขากับเธอที่เพิ่งจะผ่านมานั้นเป็นขั้นโลดโผนแล้วซะอีก ที่แท้มันแค่พื้นฐานเท่านั้นเองหรอกหรือ แล้วถ้าหากหลังแต่งงานเขาเรียกร้องมากกว่านั้นอย่างที่เขาบอกจริงๆ เธอจะรับไหวหรือเปล่าหนอ มิน่าเล่าเขาถึงเคยพูดว่าเธอดูนุ่มนิ่มไปสำหรับผู้ชายอย่างเขา

“ถ้าคุณคิดว่านิ่มดูจืดชืดไปสำหรับคุณ คุณจะทบทวนเรื่องการแต่งงานของเราใหม่ก็ได้นะคะ” เธอบอกอย่างแฟร์ๆ เพราะคิดว่าตัวเองนุ่มนิ่มเกินไปจริงๆ

“ทำไมล่ะ ก่อนที่เราจะเมกเลิฟกัน นิ่มยังกลัวผมจะไม่แต่งด้วยอยู่เลยนะ”

“นิ่มอาจจะเข้ากับคุณไม่ได้ในเรื่องนี้ค่ะ”

ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มออกมา รู้ดีว่าสาวน้อยกังวลเรื่องอะไร ร่างสูงจึงขยับเข้ามาใกล้ ตวัดเอวเล็กเข้ามากอด ก่อนจะใช้มือเชยคางมนให้เงยขึ้นสบตา

“แล้วเมื่อกี้เราเข้ากันได้ดีไหม”

“เอ่อ...นิ่มก็ไม่ทราบค่ะ”

“นิ่มชอบที่ผมรักนิ่มหรือเปล่า แล้วอยากให้ผมรักแบบนั้นอีกไหม”

“ก็...ค่ะ” เธอยอมรับตรงๆ ทั้งๆ ที่อายแสนอายแต่ก็อยากคุยกับเขาให้เข้าใจ “แต่นิ่มอาจจะจืดชืดไปสำหรับคุณ”

“อีกไม่นานนิ่มก็จะรู้ว่าตัวเองไม่ได้จืดชืด แต่เร่าร้อนเป็นไฟต่างหาก”

“นิ่มน่ะหรือคะจะเร่าร้อน” ถามไปก็อายไป เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นผู้หญิงประเภทอย่างที่เขาว่าได้ เพราะมันไม่ใช่ตัวตนของเธอเลยสักนิด

“หรือจะให้ผมสอนตอนนี้ก็ได้นะ”

เอเดนฉกริมฝีปากลงไปจูบ เขาไม่ได้จูบที่ปาก แต่จูบไซ้ที่ซอกคอเธออย่างชวนสยิว เพียงแค่นั้นเธอก็รู้สึกเหมือนร่างกายวูบวาบดังถูกนาบด้วยไฟร้อนๆ เสียแล้ว

“ไม่เอาค่ะเอเดน นิ่มยังไม่พร้อม” เสียงหวานรีบร้องห้ามเขาอย่างละล่ำละลัก ด้วยรู้ตัวดีว่าหากไม่หยุดเขาตอนนี้เหตุการณ์จะต้องเตลิดไปไกลและลงเอยแบบเดิมเป็นแน่

“หือ พอแล้วเหรอ นี่ยังไม่ถึงไหนเลยนะ”

“นิ่มหิวแล้วค่ะ” รดาดาวหาทางออกให้ตัวเอง

“ผมก็หิว” เขายิ้มใส่ตาคนขี้สงสัยอีกรอบ นัยน์ตาสีฟ้าวาววามบ่งบอกชัดว่าเขาไม่ได้หิวอาหารเช่นเดียวกับเธอ

“เลิกล้อนิ่มได้แล้วค่ะ ไม่งั้นนิ่มจะไม่คุยด้วย”

“แบบนี้เขาเรียกว่าชวนทะเลาะแล้วทำงอนกลบเกลื่อน เอาเถอะถือว่ายกประโยชน์ให้จำเลย แต่คราวหน้าจะไม่ยอมปล่อยไปเฉยๆ แบบนี้แล้วนะ”

“ฮื้อ นิ่มไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย อย่ามาหาความกันสิคะ”

“ฝากไว้ก่อนเถอะเดี๋ยวจะคิดบัญชีทีเดียว”

เอเดนคาดโทษ ก่อนจะพาเธอไปรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านใต้ตึกของคอนโดมิเนียม