วิวาห์หวามสวาท ซีรีส์ชุด วิวาห์อ้อนรักลำดับที่๑

“คุณอยากกินอะไรคะ พอดีนิ่มทำอาหารอเมริกันยังไม่เก่งเท่าไหร่” รดาดาวถามคนหิวและเพิ่งสังเกตว่าเขาอยู่ในชุดสูทเต็มยศเหมือนมาจากที่ทำงาน เห็นแบบนั้นก็อดสงสารเขาไม่ได้ ทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดก็ต้องไปทำงานอีก

“เอาที่คุณทำเป็นและกินได้นั่นแหละ มีอะไรก็ทำๆ มาเถอะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณรอแป๊บหนึ่งนะคะ นิ่มขอเวลาสักยี่สิบนาที”

บอกเสร็จ เจ้าของร่างอ้อนแอ้นก็เดินเข้าครัว ปล่อยให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่งไขว่ห้างรอในห้องรับแขกตามลำพัง

มือเล็กเปิดตู้เย็นอย่างอดตื่นเต้นไม่ได้ที่กำลังจะได้ทำอาหารให้เขากิน ตอนแรกที่อาของเธอบอกว่าอยากให้แต่งงานกับเขา รดาดาวก็ไม่เคยจินตนาการเรื่องนี้หรือเรื่องไหนมาก่อน ตั้งใจแค่ว่าถ้าตัวเองต้องแต่งงานเป็นภรรยาของเขาก็จะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดในทุกๆ เรื่องเท่านั้นเอง

สาวน้อยหยิบผักออกมาจากตู้เย็นแล้วไปยืนล้างที่หน้าซิงค์น้ำพลางคิดวุ่นวายเกี่ยวกับคนที่มาเยือนโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า จึงไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องครัวตามลำพังเสียแล้ว

นัยน์ตาสีฟ้ากวาดมองร่างอ้อนแอ้นจากข้างหลังอยู่ครู่หนึ่ง เห็นเอวเล็กๆ นั้นแล้วก็นึกอยากจะดึงเข้ามากอดและจูบให้สมกับที่โหยหา...

คำว่า ‘โหยหา’ ทำเอาเอเดนรู้สึกแปลกๆ ก็เพิ่งจะจูบเธอไปเมื่อคืนนี้เอง ตอนนี้อยากจะจูบเธออีกแล้วหรือ เขาระบายลมหายใจออกมาเบาๆ เพื่อข่มกลั้นความปรารถนานั้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปยืนชิดแผ่นหลังของเธอ

“อยากได้ลูกมือไหม”

สาวน้อยสะดุ้งโหยง ที่จู่ๆ เสียงห้าวทุ้มก็ดังขึ้นข้างๆ หู แต่เธอก็ไม่กล้าหันหน้าไปมอง เพราะกลัวว่าจมูกโด่งๆ นั้นจะโดนแก้มเหมือนที่สนามยิงปืน

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ คุณไปนั่งรอเถอะ”

“ตกใจอะไรกันนักหนานิ่ม กอดจูบกันออกจะบ่อย มายืนใกล้ๆ แค่นี้ทำขวัญอ่อนไปได้”

ใครว่าตกใจล่ะ เธอตื่นเต้นต่างหาก เวลาเขามายืนใกล้ๆ ทีไรเธอพลอยจะหยิบจับอะไรไม่ถูกทุกที

“นิ่มไม่คิดว่าคุณจะเข้ามานี่คะ” เสียงหวานตอบเบาๆ

“ขี้เกียจนั่งรอเฉยๆ มันน่าเบื่อ รอในนี้แล้วกันนะ”

“ค่ะ นิ่มขอเวลาครู่เดียวค่ะ คุณไปนั่งรอก่อนเถอะนะคะ”

เขาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่สอดอยู่ใต้โต๊ะไม้ขัดเงา แล้วจ้องมองร่างบางทุกอิริยาบถ รดาดาวจึงเร่งมือทำอาหารให้เร็วขึ้นกว่าเดิม พยายามจะไม่ใส่ใจสายตาวาวๆ ของเขา เธอหั่นผักเสร็จ ก็ผัดกระเทียมให้หอม เทเครื่องปรุงและส่วนผสมทุกอย่างตามลงไปในกระทะส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย พอเสร็จก็ตักข้าวผัดใส่จานไปวางให้เขาที่โต๊ะพร้อมกับพริกน้ำปลาถ้วยเล็กๆ จากนั้นจึงไปเทน้ำใส่แก้วมาส่งให้เป็นลำดับสุดท้าย

“กินด้วยกันไหม”

“นิ่มไม่หิวค่ะ คุณกินเถอะ”

“มานั่งนี่สิ” เขาเรียกให้เธอไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวซึ่งวางอยู่ข้างๆ

“แต่ตัวนิ่มเหม็นเครื่องเทศนะคะ”

“มาเถอะน่า”

เมื่อคนสั่งเริ่มเสียงเข้มขึ้น รดาดาวจึงต้องไปทรุดตัวนั่งลงข้างเขา ตอนนั้นแหละเขาจึงหันไปสนใจกับจานอาหารตรงหน้า

“นี่อะไรเหรอนิ่ม”

“อันนี้เรียกว่าพริกน้ำปลาค่ะ เอาไว้กินกับข้าวผัด นิ่มเคยเห็นฝรั่งที่ไปเที่ยวเมืองไทยชอบกินน่ะค่ะ ก็เลยลองทำให้คุณบ้าง ลองชิมดูสิคะ แต่ระวังพริกนะคะ คนที่ไม่ชินจะรู้สึกว่ามันเผ็ดมาก”

เอเดนลองตักพริกน้ำปลาในถ้วยราดลงบนจานข้าวผัดตามคำเชิญของคนทำ โดยระวังไม่ให้โดนพริก จากนั้นก็ตักใส่ปาก

เขาพบว่าข้าวผัดที่แสนจะดูธรรมดาจานนั้นมันอร่อยเหลือเชื่อ จากที่เป็นแค่ข้ออ้างในการมาที่นี่ กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังตักอาหารคำแล้วคำเล่าใส่ปากด้วยความเอร็ดอร่อยคล้ายกับหิวโซมาจริงๆ จนคนทำอดยิ้มอย่างปลื้มๆ ไม่ได้

“รสชาติพอได้ไหมคะ”

“อืม...อร่อยเชียวล่ะ ลองชิมไหม”

ว่าแล้วเอเดนก็ตักข้าวผัดใส่ช้อนและยกขึ้นไปจ่อที่ปากของเธอ สาวน้อยส่ายหน้าเขินๆ เมื่อเขาทำท่าเหมือนกำลังจะป้อนข้าวให้เธอ

“ไม่เอาค่ะคุณเอเดน”

“คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครขัดใจ”

เมื่อเขาบังคับทั้งคำพูดและแววตา รดาดาวเลยอ้าปากรับข้าวผัดคำนั้นเข้าปาก แล้วค่อยๆ เคี้ยว ดวงตาคมเข้มหลุบลงมองริมฝีปากเล็กๆ น่าจูบนั้นไม่วางตา เขาพานไม่อยากกินข้าว หากแต่อยากปิดปากสวยๆ ของเธอให้สนิทด้วยปากของเขาเอง

“นิ่ม...” เขาถามเสียงพร่าเมื่อความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้น

“คะ” เธอขานรับแต่แล้วก็หน้าแดงเมื่อเห็นประกายวาววามจากนัยน์ตาสีฟ้าของเขา “คุณอยากได้อะไรอีกคะ”

“จะให้เหรอ” ชายหนุ่มแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ

“เอ่อ...ถ้าคุณอิ่มแล้ว ดื่มกาแฟหน่อยไหมคะ” รดาดาวถามขึ้นแก้เก้อ

“ดีเหมือนกัน”

“ถ้าอย่างนั้นคุณไปรอที่ห้องรับแขกก่อนนะคะ นิ่มขอเก็บจานครู่หนึ่งแล้วจะชงกาแฟออกไปให้ค่ะ”

ร่างสูงลุกออกไปรอที่ห้องรับแขกอย่างว่าง่าย ท่ามกลางความโล่งใจของรดาดาวที่เหตุการณ์ชวนวาบหวามนั้นจบลงแต่โดยดี

เอเดนรอไม่กี่นาที สาวน้อยก็ตามเข้ามาพร้อมกับกาแฟถ้วยหนึ่ง เขายกมันขึ้นดื่มทันที รสชาติของกาแฟแก้วนั้นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ เพราะรดาดาวทำอาหารอร่อย ชงกาแฟก็อร่อยที่สุด แบบนี้ถ้าวิคเตอร์ได้ลิ้มรสมีหวังติดใจรสมือจนต้องมาขอให้เธอทำให้กินบ่อยๆ เป็นแน่

“ชวนวิคเตอร์มากินข้าวที่บ้านเหรอ” จู่ๆ เขาก็โพล่งถามขึ้นแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“คุณว่าอะไรนะคะ ใครชวนใครมากินข้าวเหรอคะ”

“ผมถามว่านิ่มชวนวิคเตอร์มากินข้าวที่บ้านใช่ไหม” เอเดนถามย้ำอีกครั้งน้ำเสียงเข้มกว่าเดิม

“เปล่านี่คะ” รดาดาวตอบปฏิเสธอย่างงงๆ ว่าเอเดนไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน

“แน่ใจนะนิ่ม”

“ค่ะ แน่ใจค่ะ” สาวน้อยตอบหนักแน่น ดวงตากลมแป๋วมั่นคงนั้นบ่งบอกชัดว่าเธอไม่ได้โกหกเขา

“ไอ้แมท!” ชายหนุ่มเรียกชื่อเพื่อนลอดไรฟันออกมาเบาๆ รู้ตอนนั้นว่าถูกแมทธิวเล่นตลกเข้าให้แล้ว สงสัยไอ้บ้านั่นมันอยากให้เขาขายหน้า เผลอแสดงอาการหึงหวงโง่ๆ ออกมาให้รดาดาวเห็นเป็นแน่ และเขาก็บ้าพอที่จะแจ้นมาที่นี่ตามที่แมทธิวขุดหลุมเอาไว้ เห็นทีต้องไปคิดบัญชีกับมันเสียหน่อยแล้ว ไอ้เพื่อนเวร!

“ผมกลับล่ะนะ”

ร่างสูงลุกพรวดขึ้น และก้าวอาดๆ ออกจากไปอย่างรวดเร็ว โดยที่รดาดาวไม่ทันได้ลุกตามไปส่งด้วยซ้ำ สาวน้อยได้แต่มองตามอย่างงงๆ กับท่าทีแปลกประหลาดของเขา