วิวาห์หวามสวาท ซีรีส์ชุด วิวาห์อ้อนรักลำดับที่๑

๑๑

วิวาห์รัญจวน

เมืองฮัมบูร์ก ประเทศเยอรมนี

ทันทีที่ดวงตาจัดจ้านซึ่งเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมกลโกงของโลแกนเหลือบไปเห็นแคทรีนกำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอยู่ในร้านอาหารของโรงแรมชื่อดัง เขาก็ไม่รอช้าที่จะก้าวตรงเข้าไปหาเป้าหมาย ความจริงเขาไม่ได้มาที่นี่และเจอกับสาวสวยตรงหน้าโดยบังเอิญ แต่เป็นความจงใจเพราะหวังผลบางอย่างต่างหาก

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม คุณแคทรีน”

ประโยคดังกล่าวทำเอาสาวสวยเหลือบตาขึ้นมองแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นคู่แข่งทางธุรกิจเครื่องมือแพทย์ที่บริษัทของพ่อเธอเป็นตัวแทนจำหน่ายอยู่ ก็พยักหน้าแบบเสียไม่ได้

“เชิญ”

“บอกตรงๆ ว่าผมค่อนข้างแปลกใจที่เห็นคุณในฮัมบูร์ก” โลแกนพูดพลางหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับแคทรีน

“น่าแปลกตรงไหนคะ ฉันก็อยู่ฮัมบูร์กเป็นหลักอยู่แล้ว ฉันต่างหากล่ะต้องแปลกใจที่เจอคุณที่นี่”

“ผมมาติดต่อตัวแทนจำหน่ายรายใหม่ ความจริงผมอยากใช้บริการบริษัทของพ่อคุณนะ”

“คุณก็รู้นี่ว่าบริษัทของพ่อฉันไม่รับจำหน่ายสินค้าที่มีคุณภาพด้อยกว่าอีกแบรนด์” แคทรีนบอกอย่างเย่อหยิ่ง

“ผมไม่ลืมแน่นอน และรู้ว่าคุณกับเอเดนสนิทสนมกันเป็นพิเศษ ถึงได้แปลกใจนี่ไงว่าทำไมคุณถึงอยู่ฮัมบูร์กแทนที่จะอยู่โอไฮโอเพื่อร่วมพิธีแต่งงานของเพื่อนชายคนสนิท”

โลแกนเน้นย้ำประโยคหลังและหรี่ตามองปฏิกิริยาของผู้หญิงตรงหน้า ซึ่งก็เหมือนว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาหวังผล เพราะท่าทีเย่อหยิ่งนิ่งเฉยของแคทรีนเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนกและจ้องมองมายังเขาด้วยท่าทีที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“คุณว่าอะไรนะโลแกน”

“ฮะๆ ผมนึกว่าเอเดนบอกคุณเป็นคนแรกซะอีก” โลแกนหัวเราะร่วนเป็นเชิงถูกใจและเยาะหยันอยู่ในที

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ถ้าจะไม่บอกดีๆ ก็ไสหัวออกไปซะ!”

ในยามใดที่โกรธหรือหงุดหงิด แคทรีนจะแสดงความร้ายกาจทางกิริยาและวาจาออกมาไม่ยั้ง

“เอาละๆ ดื่มกันหน่อยไหม แล้วผมจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง”

ว่าแล้วคนเจ้าเล่ห์แกมโกงก็หันไปสั่งวิสกี้ขนานดีกับบริกร สักพักบริกรก็เดินเอามาเสิร์ฟ เขาจึงส่งแก้วให้แคทรีน หญิงสาวรับมันมาอย่างกระชากแล้วยกขึ้นดื่มอึกๆ รวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะกระแทกแก้วเปล่าในมือลงบนโต๊ะเต็มแรงจนแก้วใบนั้นแทบร้าว

“คราวนี้จะบอกได้หรือยัง”

“ผมเจอเอเดนที่แคลิฟอร์เนียเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เขาควงผู้หญิงไปด้วยคนหนึ่ง ตอนแรกก็คิดว่าคงจะเป็นสาวๆ ในสต๊อกของเขาตามประสาคนเสน่ห์แรงน่ะนะ แต่เขาก็ทำผมแปลกใจ...” โลแกนเว้นจังหวะพลางยักไหล่เล็กน้อยอย่างค่อนข้างลีลา ก่อนจะเล่าต่อเมื่อเห็นว่าดวงตาของแคทรีนถลึงดุขึ้นกว่าเดิม “เพราะเอเดนแนะนำผู้หญิงคนนั้นกับผมว่าเป็นคู่หมั้นของเขา”

“ใคร?” แคทรีนถามเสียงห้วนจัด

“เห็นว่าชื่อรดาดาว ผมว่าคุณน่าจะเคยเห็น”

เคยสิ...ทำไมจะไม่เคย ก็ในเมื่อเอเดนเป็นคนบอกเองว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่แม่ของเขาอยากได้เป็นลูกสะใภ้ แม้ปากเขาจะบอกว่าไม่สน แต่เธอก็รู้ว่าเอเดนสนใจและอยากได้รดาดาวมากแค่ไหน แต่แคทรีนก็มั่นใจว่าเขาคงไม่คิดจะแต่งงานกับผู้หญิงที่แสนจะธรรมดาคนนั้น แม้ครั้งล่าสุดเขาจะทิ้งเธอไว้ที่โรงละครและไปกับรดาดาวก็ตาม แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น! ภายในระยะเวลาไม่ถึงเดือนที่เธอไม่ได้อยู่อเมริกา เหตุการณ์มันกลับตาลปัตรไปขนาดนี้เชียวหรือ และที่สำคัญเอเดนไม่คิดจะปริปากบอกเรื่องสำคัญแบบนี้กับเธอ คล้ายดั่งว่าไม่เห็นเธออยู่ในสายตา

“ผมว่าเอเดนโง่มากที่เลือกผู้หญิงคนนั้น เธอดูจืดชืดไร้เสน่ห์ ไม่มีอะไรสู้คุณได้สักนิด” โลแกนพูดอย่างเอาใจพร้อมกับกวาดสายตามองไปทั่วเรือนกายของแคทรีนอย่างโลมเลียแกมหื่นกระหาย

“หุบปาก!”

แคทรีนตวาดลั่นและหันไปสั่งวิสกี้กับบริกรมาอีก และเมื่อบริกรนำมาเสิร์ฟให้ เธอก็สาดวิสกี้แก้วแล้วแก้วเล่าเข้าคออย่างไม่ยั้ง โดยมีโลแกนนั่งมองอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง ไม่คิดเลยว่าโอกาสดีๆ จะหล่นใส่พานมาให้แบบไม่ต้องออกแรง

สุดท้ายสาวสวยก็เมาพับหมดสภาพ ชายเจ้าเล่ห์จึงจ่ายเงินค่าอาหารและเครื่องดื่ม ก่อนจะประคองเธอออกไปจากร้านอาหาร พาไปเปิดห้องพักและลงเอยด้วยเซ็กซ์ที่ได้รับการตอบสนองจากแคทรีนซึ่งอยู่ในสภาพเมามายเป็นอย่างดี เพราะธรรมชาติของเธอเป็นสาวเร่าร้อนที่จุดติดง่ายอยู่แล้ว

ภายในห้องนอนสุดหรูของคฤหาสน์โกลเดนกรีน รดาดาวซึ่งแต่งตัวด้วยชุดนอนผ้าฝ้ายยาวเลยเข่ากำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งคนเดียว ในขณะที่เอเดนกำลังอาบน้ำ คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้หลังจากที่เข้าพิธีแต่งงานและจดทะเบียนเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเอเดนแล้ว บอดี้การ์ดของเอเดนทุกคนเรียกเธอว่านายหญิง ในขณะที่คนอื่นๆ ต่างก็เรียกเธอว่า ‘มิสซิสแทลลีย์’ รดาดาวยังไม่คุ้นกับตำแหน่งและชื่อใหม่ของตัวเองนัก และรู้สึกว่าต้องปรับตัวอีกมากกับการทำหน้าที่ภรรยาของอภิมหาเศรษฐีอย่าง ‘เอเดน แทลลีย์’

มือบางวางหวีลงบนโต๊ะ พร้อมๆ กับที่ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา ดวงตาคู่สวยมองสามีผ่านกระจกบานใหญ่แล้วก็ต้องหลุบตาลงด้วยความอายเมื่อเห็นว่าตอนนี้ร่างกายกำยำล่ำสันที่ขวางเต็มไปด้วยมัดกล้ามที่มีหยดน้ำเล็กๆ เกาะพราวอยู่บางๆ โดยทั้งเนื้อทั้งตัวของเขามีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวสอบเพียงผืนเดียวเท่านั้น

ร่างสูงตรงเข้ามาหา ค้อมตัวลงตวัดแขนรอบเอวเล็ก และหอมแก้มใสเบาๆ ความเย็นสดชื่นบวกกับความหอมของสบู่ที่กรุ่นกลิ่นมาพร้อมกับจูบของเขาชวนให้ท้องน้อยของรดาดาวปั่นป่วนไปด้วยอาการวาบหวาม

“รอนานไหมที่รัก”

“ไม่นานค่ะ นิ่มเสร็จพอดี คุณสระผมมาเหรอคะ” เธอถามเมื่อเห็นผมสีน้ำตาลที่ตัดสั้นเป็นระเบียบนั้นเปียกแนบลู่กับศีรษะได้รูปของเขา

“อืม นิ่มเช็ดให้หน่อยได้ไหม”

“ได้สิคะ คุณมานั่งนี่เดี๋ยวนิ่มไปหยิบผ้าขนหนูก่อน”

ร่างบางลุกขึ้นให้เขานั่งบนเก้าอี้แทน ส่วนตัวเองเดินไปหยิบเอาผ้าขนหนูผืนเล็กออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วกลับมายืนซ้อนหลัง เช็ดผมให้สามีอย่างนุ่มนวลเบามือจนกระทั่งผมของเขาเริ่มแห้งหมาดๆ

“ถ้ารู้ว่ามีเมียแล้วสบายแบบนี้มีไปนานแล้ว” เอเดนครางพึมพำออกมาทำให้มือเล็กชะงักทันที

“แล้วทำไมไม่รีบมีคะ รอมาทำไมตั้งนานสองนาน” เสียงหวานถามเรียบๆ แต่ประชดกลายๆ จนคนเป็นสามีต้องเอี้ยวตัวมาฉุดแขนแล้วรวบเอวให้นั่งลงบนตักของเขา

“ก็รอมีเมียน่ารักๆ แบบนิ่มนี่ไง”

“เห็นนิ่มน่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“ตั้งแต่รู้ตัวว่าอยากได้นิ่มจนแทบคลั่งนั่นแหละ ผมมีบางอย่างจะให้นิ่มด้วย” เสียงทุ้มบอกตามที่ตัวเองคิด ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหน้าโต๊ะเครื่องแป้งหยิบบางอย่างออกมาและยื่นให้เธอ

“อะไรคะ”

“ยาคุมกำเนิด เป็นแบบไม่อ้วน นิ่มไม่ต้องกลัวว่ากินแล้วจะน้ำหนักขึ้นหรือเสียรูปร่างหรอก ที่ผมให้นิ่มกิน ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากมีลูกกับนิ่มนะ แต่ผมอยากให้เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้คุ้มค่ามากที่สุดก่อนแล้วค่อยมีลูก อีกอย่างผมอยากอยู่ในตัวนิ่มตอนที่เราไปถึงด้วยกัน”