วิวาห์หวามสวาท ซีรีส์ชุด วิวาห์อ้อนรักลำดับที่๑

๙

ผู้หญิงของเอเดน

เช้าวันเสาร์...

เดฟและดีแลนด์กลับมาที่บ้าน และเช่นเคยหนุ่มน้อยขี้อ้อนอย่างดีแลนด์ใช้เวลาตลอดช่วงเช้าขลุกอยู่กับรดาดาวตามประสาคนติดพี่สาว จนกระทั่งช่วงบ่ายหนุ่มน้อยก็เริ่มง่วงนอนจึงขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง พออยู่คนเดียวสีหน้าที่ยิ้มแย้มมาตลอดหลายชั่วโมงก็หมองหม่นลงและแอบถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ หลายวันมานี้เอเดนหายหน้าไป ถึงเขาจะโทร.มาหาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ไปมาหาสู่เหมือนเช่นเคย อีกอย่างแม้ว่าเขาจะตอบตกลงแต่งงานกับเธอแล้ว เขาก็ยังไม่ได้มีการพูดคุยถึงงานแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวเสียที ทำให้รดาดาวอดหวั่นไหวและน้อยใจไม่ได้

“คิดอะไรอยู่คะน้องนิ่ม ทำไมทำหน้าแบบนั้น” เสียงของชมพูนุชดังขึ้นในขณะที่เจ้าตัวเดินผ่านประตูห้องรับแขกเข้ามา

“เปล่าค่ะอาชม อาชมมีอะไรจะให้นิ่มทำหรือเปล่าคะ”

“เปล่าหรอก แต่อามาบอกว่ามีคนมาหาแน่ะ” ชมพูนุชตอบยิ้มๆ

“ใครเหรอคะ” ถามเสร็จก็แอบหัวใจเต้นแรง

“ดูเอาเองก็แล้วกัน อาไปล่ะนะ”

ว่าแล้วชมพูนุชก็ออกไปจากห้อง ปล่อยให้แขกเดินเข้ามาหาหลานสาวของตัวเองตามลำพัง ทันทีที่เห็นหน้าคนมาใหม่ รดาดาวก็เมินหน้าหนี ทั้งๆ ที่ดีใจไม่น้อยที่เห็นเขา

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะที่รัก ไม่ดีใจหรือไงที่ผมมา” เอเดนถามพลางเดินไปทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆ กับคนแสนงอนและสูดเอากลิ่นหอมๆ จากผมนุ่มสลวยของเธอ

“นิ่มเข้าใจค่ะว่าคุณไม่ค่อยว่าง”

“คิดถึงผมหรือเปล่า” คนเจ้าเล่ห์ไม่ถามเปล่าแต่เบียดเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“ไม่ค่ะ”

รดาดาวตอบเสร็จก็ขยับออกห่าง แต่ขยับไม่เท่าไหร่แขนแกร่งก็สอดเข้ามารั้งเอวของเธอไว้แล้วลากเข้ามาใกล้ๆ ตามเดิม

“อย่าปากแข็งหน่อยเลยน่า บอกให้ชื่นใจหน่อยไม่ได้หรือไง ไม่ได้เจอตั้งหลายวันคิดถึงนิ่มจะแย่”

“คุณหายไปไหนมาคะ”

“พอดีช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก ขอโทษด้วยที่ไม่มีเวลามาหาเลย แต่ตอนนี้ผมเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เลยจะมาชวนนิ่มไปแคลิฟอร์เนียด้วยกัน”

ดวงตาเรียวหวานไหวระริกเล็กน้อย “ไปวันไหนคะ แล้วไปทำไม”

“ไปวันจันทร์นี้ล่ะ ผมจะไปพบลูกค้า แล้วก็ถือโอกาสไปพักผ่อนด้วย นิ่มไปด้วยกันนะ”

“ไม่ไปค่ะ” รดาดาวส่ายหน้าดิก ตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ไปไหนกับเขาตามลำพังอีกหากยังไม่แต่งงาน เพราะกลัวพลาดพลั้งเหมือนคราวที่แล้ว เธอไม่ได้กลัวเขา แต่กลัวตัวเองจะใจอ่อนและต้านทานเสน่ห์อันร้อนแรงของเขาไว้ไม่ไหว

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจค่ะ”

“งั้นก็ตามใจ ถ้านิ่มไม่ไปผมคงต้องหาคนอื่นไปเป็นเพื่อน”

“ก็แล้วแต่คุณค่ะ”

“นิ่มนี่ใจกว้างดีจังเลยนะ” น้ำเสียงนั้นเหมือนประชด

“นิ่มก็เป็นของนิ่มแบบนี้ล่ะ คุณอยากทำอะไรก็ตามสบายเลย” เธอตอบกลับมาเรียบๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยการประชดประชันเหมือนกัน

“โอเค ถ้าอย่างนั้นผมกลับล่ะนะ” เอเดนละมือจากเอวเล็กๆ ของเธอ แล้วลุกขึ้น

“ค่ะ นิ่มไม่ไปส่งนะคะ” ตอบสั้นๆ นั่งเชิดหน้าคอแข็ง ไม่คิดจะเดินออกไปส่งเขาเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามา ซึ่งเอเดนก็ไม่รอเช่นกัน พอเขาลุกขึ้นแล้วก็ก้าวดุ่มๆ ออกไปจากห้องทันที

รดาดาวมองตามหลังจนกระทั่งเขาออกไปพ้นห้อง น้ำตาหยดใสๆ ก็เอ่อคลอขึ้นมารอบดวงตา โกรธตัวเองที่เอาแต่งอน โกรธเขาที่ทำท่าเหมือนไม่แยแส สุดท้ายก็เจ็บปวดเมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่าเขาคงจะไม่ได้รักหรือรู้สึกลึกซึ้งกับเธอมากพอที่จะงอนง้อและให้อภัยในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

หลังจากที่เอเดนกลับไปด้วยท่าทีปั้นปึ่งวันนั้น เขาก็เงียบหายไปเลย จากที่เคยโทร.มาบ้างก็ไม่โทร.มาเลย รดาดาวได้แต่เก็บความเศร้าหมองของตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครเห็น แม้เวลาอยู่ต่อหน้าผู้เป็นอาและน้องชายทั้งสองคนเธอจะทำสีหน้าร่าเริง แต่ยามใดที่อยู่คนเดียวก็อดน้ำตาซึมไม่ได้

ถึงกระนั้นสาวน้อยก็ยังพยายามทำหน้าที่ของตนตามปกติและสลัดความคิดเกี่ยวกับเอเดนทิ้งไป ทว่าพอตื่นมาในเช้าวันจันทร์ก็อดคิดไม่ได้ว่าป่านนี้เขาอาจจะกำลังเดินทางพร้อมกับใครบางคนที่เขาชวนไปแคลิฟอร์เนียด้วย คิดถึงตรงนั้นก็ยอกแสลงในอกขึ้นมาอีก เธอรีบสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนจะรีบสลัดผ้าห่มออกจากตัว ลุกอาบน้ำ แล้วลงครัวช่วยแม่บ้านจัดเตรียมอาหารไว้ให้อาทั้งสองและน้องๆ ที่ต้องไปโรงเรียนในเช้าวันจันทร์

พอถึงเวลาทุกคนก็ลงมานั่งพร้อมหน้าที่โต๊ะอาหาร และลงมือรับประทานก่อนจะออกไปทำภารกิจของตัวเอง

“น้องนิ่มคะ อามีอะไรจะไหว้วานอีกแล้วล่ะ” ชมพูนุชเอ่ยขึ้นหลังจากรับประทานอาหารอิ่มแล้ว

“มีอะไรคะอาชม บอกมาได้เลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ”

“อาจะวานให้น้องนิ่มช่วยนั่งรถไปส่งลิงสองตัวนี้หน่อย พอดีว่าอากับอาดาร์เลนมีธุระต้องไปทำแต่เช้า”

“ได้สิคะอาชม เรื่องแค่นี้เอง”

“ขอบใจมากจ้ะ”

“เย่ๆ” ดีแลนด์ชูสองมือขึ้นเหนือศีรษะและร้องออกมาอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าเช้านี้พี่สาวคนสวยจะไปส่งที่โรงเรียน

“ออกนอกหน้าเชียวนะเรา” ชมพูนุชค้อนลูกชายอย่างเอ็นดู

“ผมดีใจนี่ฮะแม่ เพื่อนๆ ที่โรงเรียนต้องอิจฉาผมแน่ ที่มีพี่สาวสวยอย่างพี่นิ่ม จริงไหมเดฟ”

ประโยคหลังหันไปพยักพเยิดกับพี่ชายฝาแฝดของตัวเองซึ่งฝ่ายนั้นก็แค่ยิ้มมุมปาก แต่ก็มากพอที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่าเดฟเองก็เห็นด้วยเหมือนกัน

“เอาเถอะจ้ะ ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับการเรียนวันแรก”

“ขอบคุณฮะแม่ เป็นของขวัญที่ถูกใจผมกับเดฟมากที่สุด”

ชมพูนุชหันไปสบตากับสามีแล้วยิ้มกว้าง พอจะเดาออกว่าโตขึ้นลูกชายทั้งสองของตัวเองจะเจ้าชู้และเสน่ห์แรงมากแค่ไหน