วิวาห์หวามสวาท ซีรีส์ชุด วิวาห์อ้อนรักลำดับที่๑

“ไอ้บ้านั่นมันขี้เล่นก็จริง แต่ถ้าได้โกรธใครแล้วมันกัดไม่ปล่อย”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ น้องพริ้มก็น่าสงสารมาก เราจะทำยังไงดีคะเอเดน นิ่มอยากช่วยน้องพริ้มค่ะ จะว่าไปนิ่มก็เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด”รดาดาวหันมามองสามีอย่างขอความช่วยเหลือ เธอไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ชญาดาต้องเดือดร้อนเลย และคนเดียวที่จะช่วยชญาดาได้ก็มีแต่สามีของเธอเท่านั้น

“นิ่มรู้อะไรเกี่ยวกับพริ้มบ้าง”

“รู้แค่ว่าเธอเป็นนักศึกษาที่ได้ทุนมาเรียนที่นี่ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะง่าย นิ่มไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวผมจัดการให้ อีกไม่เกินสองวันพริ้มจะได้งานทำ” เอเดนรับปากทำให้รดาดาวสบายใจขึ้นมาเปลาะหนึ่ง

“น้องพริ้มคงดีใจ แต่แมทจะว่าอะไรคุณไหมคะ”

“มันไม่ว่าหรอก เพราะมันจะไม่รู้เรื่องนี้”

“ขอบคุณค่ะ แบบนี้นิ่มค่อยสบายใจหน่อย นิ่มไม่อยากให้น้องพริ้มเดือดร้อน และไม่อยากให้แมทโกรธคุณ” หญิงสาวยิ้มออกเมื่อสิ่งที่สามีกำลังจะทำนั้นเป็นแบบบัวไม่ช้ำน้ำไม่ขุ่น

“เมียผมนี่น่ารักนะ มีน้ำใจ และเป็นห่วงคนอื่นตลอด กลับไปถึงจะไปขอบคุณมาดามแทลลีย์สักหน่อยที่หาเมียน่ารักๆ แบบนี้ให้” เขาหันมาสบตากับเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะกระชับมือเล็กแล้วยกขึ้นจูบเบาๆ

“คุณโชคดีมากนะคะที่มีแม่ที่น่ารักๆ แบบคุณป้าจูเลีย”

“น่ารักแต่กับนิ่มคนเดียวนั่นแหละ ความจริงมาดามแทลลีย์เผด็จการและเอาแต่ใจจะตายไป พอจับคู่ให้ผมกับนิ่มไม่ได้ ก็จะหันไปจับคู่ให้หลานชายคนโปรดแทน” น้ำเสียงประโยคท้ายติดจะเคืองขุ่น เมื่อคิดย้อนไปถึงตอนก่อนแต่งงานกับรดาดาว

“วิคเตอร์น่ะเหรอคะ” รดาดาวถามอย่างแปลกใจ นี่เป็นเรื่องใหม่ที่เธอเองก็เพิ่งจะรู้

“อืม และดูเหมือนเจ้าหมอนั่นมันก็หัวอ่อนยอมทำตามความต้องการของมาดามแทลลีย์ง่ายๆ ซะด้วยสิ” เอเดนตอบเคืองๆ อีกครั้ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึง ต่อมหึงเริ่มทำงานแบบเป็นอัตโนมัติ ไม่อยากให้เมียพูดถึงอดีตคนเคยชอบอย่างวิคเตอร์เท่าไหร่นัก

“แต่เท่าที่นิ่มรู้จัก วิคเตอร์เป็นคนสุภาพก็จริงแต่ไม่น่าจะใช่คนหัวอ่อนนะคะ” เสียงหวานบอกสามีไปตามประสาซื่อ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงยิ่งกว่าเก่า แน่ล่ะ...เมื่อกี้เขาก็พูดไปอย่างนั้น ผู้ชายด้วยกันทำไมจะดูไม่ออกว่าวิคเตอร์ชอบรดาดาวมากแค่ไหน

“นิ่มชอบเหรอ” คนขี้หึงหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม

“ชอบสิคะ วิคเตอร์น่ารักดีออก ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบผู้ชายสุภาพค่ะ”พอรู้ว่าสามีหึง ก็เลยอยากจะแกล้งยั่วเสียหน่อย

“นิ่ม” เขาเรียกเสียงเข้ม “นิ่มไม่ควรจะบอกว่าชอบผู้ชายคนอื่นให้ผัวได้ยินนะ”

“ทำไมคะ” เสียงหวานแกล้งถามอย่างยียวนต่อ

“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะนิ่ม พอรู้ว่าผัวหึงก็ยิ่งยั่ว”

“รู้ว่านิ่มยั่ว จะโกรธทำไมล่ะคะ” รดาดาวหันไปยิ้มยั่ว เห็นหน้าตึงๆ นั้นแล้วก็อดขำไม่ได้ คนอะไรเมื่อกี้ยังคุยอยู่ดีๆ แท้ๆ เชียว

เอเดนไม่ตอบแต่หน้าตึงเช่นเดิม ทำท่าตั้งใจขับรถแบบไม่พูดไม่จา รดาดาวจึงแค่อมยิ้มและไม่ได้ตอแยเขา...ปล่อยให้งอนไปก่อน ถึงบ้านแล้วค่อยง้อก็แล้วกัน

ทว่าสถานการณ์เหมือนจะซ้ำเติมให้คนขี้หึงโมโหยิ่งกว่าเดิม พอกลับถึงคฤหาสน์โกลเดนกรีนก็พบว่ามีแขกคนที่กำลังเป็นประเด็นนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก

“ตายยากชะมัด” เอเดนบ่นพึมพำเมื่อเห็นวิคเตอร์นั่งอยู่กับมารดา

“มาแล้วเหรอเอเดน หนูนิ่ม วันนี้วิคเตอร์จะมาฉลองข่าวดีกับเราจ้ะ” มาดามแทลลีย์บอกลูกชายและลูกสะใภ้เมื่อเห็นทั้งสองเดินเคียงข้างกันเข้ามา

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะนิ่มสบายดีไหม” วิคเตอร์เอ่ยทักทายรดาดาวพลางยิ้มให้

“สบายดีค่ะ แล้วคุณล่ะคะเป็นยังไงบ้าง”

“สบายกายแต่ใจไม่เท่าไหร่” ชายหนุ่มตอบแล้วหันไปทางลูกพี่ลูกน้องของตัวเองบ้าง “ไงพี่เอเดน ได้ข่าวว่ากำลังจะเป็นคุณพ่อ ผมเลยมาแสดงความยินดีด้วย”

“ขอบใจนายมากวิคเตอร์ มีเมียน่ารักแบบนิ่มใครจะไม่อยากรีบมีลูก จริงไหมที่รัก” ประโยคสุดท้ายหันไปทำตาซึ้งใส่เมีย แล้วก้มลงหอมแก้มเนียนใสอวดแขก

รดาดาวไม่ได้พูดอะไรแค่ยิ้มบางๆ จากนั้นก็ขอตัวไปดูแลเรื่องอาหาร

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาอาหารหลากหลายชนิดก็เรียงรายบนโต๊ะ เมนูวันนี้พิเศษกว่าทุกวันเพราะมาดามแทลลีย์ตั้งใจเลี้ยงฉลองที่กำลังจะมีหลาน

และเมื่อได้เวลาอาหาร เครื่องดื่มสำหรับมหาเศรษฐีอย่างแชมเปญก็ถูกเจ้าของคฤหาสน์ผู้อาวุโสที่สุดเขย่า ก่อนฝาจะเปิดดังผล็อกพร้อมกับที่พรายฟองพวยพุ่งออกมา จากนั้นอาเธอร์ก็รินแชมเปญในขวดให้กับทุกคน ยกเว้นลูกสะใภ้ที่มีแก้วน้ำส้มอยู่แล้ว

“ดื่มให้กับหลานคนแรกของเรา” อาเธอร์ชูแก้ว และทุกคนที่นั่งล้อมวงโต๊ะอาหารอยู่ก็ชูขึ้น ก่อนจะยกขึ้นดื่มตามธรรมเนียม

“แม่ดีใจนะที่ได้นิ่มมาเป็นลูกสะใภ้ และตอนนี้ลูกสะใภ้ที่น่ารักคนนี้ก็กำลังจะมีหลานให้แม่ แม่กำลังจะได้เป็นย่า” มาดามแทลลีย์บอกกับรดาดาวอย่างอบอุ่น

“พ่อก็กำลังจะเป็นปู่” อาเธอร์พูดบ้าง

“แล้วผมล่ะครับ ลูกของพี่เอเดนกับนิ่มต้องเรียกผมว่าอะไร” วิคเตอร์ถามผู้เป็นลุงกับป้า

“นั่นน่ะสิ” มาดามแทลลีย์ก็ตอบคำถามของหลานชายไม่ถูก วิคเตอร์จึงหันไปทางรดาดาวและถามเธอ

“ถ้าเป็นคนไทย เขานับญาติกันยังไงนิ่ม”

“ที่บ้านนิ่มจะเรียกตามพ่อกับแม่ค่ะ ในกรณีลูกของนิ่มกับเอเดน ต้องเรียกคุณว่าอาวิคเตอร์ค่ะ” หญิงสาวตอบตามที่ตัวเองเคยเรียกญาติๆ ที่ประเทศไทย

“ฟังเข้าท่านะ แต่รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ขึ้นยังไงไม่รู้”

“แก่ที่ไหนคะวิคเตอร์ คุณยังห่างไกลคำนั้นอีกเป็นสิบๆ ปีเลยค่ะ”

“จริงเหรอนิ่ม นิ่มไม่ได้แกล้งพูดให้กำลังใจผมนะ”

“จริงสิคะ” รดาดาวยืนยันหนักแน่นและยิ้มให้กับวิคเตอร์ ทำให้ชายหนุ่มคลายความกังวล แต่กลับทำให้สามีของตัวเองเกิดอาการอารมณ์บูดทันที

“ตั้งแต่ได้รู้จักกับนิ่มทำให้ผมสนใจประเทศไทยมากขึ้น เดือนหน้าก็เลยว่าจะไปเที่ยวที่นั่นเสียหน่อย เดี๋ยวเสร็จจากอาหารเย็นแล้วผมขอปรึกษานิ่มเกี่ยวกับที่เที่ยวหน่อยได้ไหม”

“ได้สิคะ ที่ประเทศไทยมีแหล่งท่องเที่ยวสวยๆ เยอะเลยค่ะ บางที่อาจจะไม่โด่งดังแต่บรรยากาศดีกว่าที่ดังๆ เสียอีกนะคะ”

“ดีเลย ถ้าอย่างนั้นผมขอยืมตัวนิ่มสักครู่นะพี่เอเดน” วิคเตอร์หันไปขออนุญาตคนที่นั่งหน้าขรึมอยู่ข้างๆ รดาดาว

“ตามสบาย” เอเดนตอบเรียบๆ ทว่าหน้าบอกบุญไม่รับเอาเสียเลย แต่วิคเตอร์ก็ไม่ได้สนใจ พอรับประทานอาหารเย็นเสร็จเขาก็ชวนรดาดาวออกไปเดินเล่นที่สวนหย่อมหน้าคฤหาสน์ ถามเรื่องนั้น คุยเรื่องนี้สัพเพเหระอยู่นานเกือบสองชั่วโมง กว่าจะขอตัวกลับ