สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว

โจวฉือเซินนั่งยองๆ ข้างเขา ลูบศีรษะเขา "จำได้ไหมว่าเมื่อวานพ่อพูดกับลูกว่าอะไร"

เด็กน้อยมองเขา นึกย้อนความทรงจำ แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว "ไม่กลัว แค่นอนหลับ ตื่นมาก็เจอคุณแม่กับน้องสาว~"

โจวฉือเซินพูด "ใช่ หลับสักพัก ตื่นมาก็ได้เจอคุณแม่กับน้องสาวแล้ว"

เด็กน้อยคว้านิ้วเขาเอาไว้ และพูดสองคำที่ชัดเจนเหลือเกินเป็นครั้งแรก "คุณพ่อ......"

โจวฉือเซินตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็ทำเสียงให้อ่อนโยน "เด็กดี พ่อรอลูกอยู่ตรงนี้นะ"

ไม่นาน เด็กน้อยก็ถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด

โจวฉือเซินลุกขึ้น พิงกำแพง กรามเกร็งนิดหน่อย หลับตาแล้วถอนหายใจ

สวี่เยว่มองออกถึงความประหม่าเขาอย่างชัดเจน แต่ก็ต้องพูดโน้มน้าวอย่างกว้างๆ "เสี่ยวเซิน พวกเขาจะออกมาอย่างปลอดภัย"

ผ่านไปสักพัก โจวฉือเซินก็ลืมตา พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำแหบแห้ง "ทั้งๆ ที่พวกเขาได้รับบาดเจ็บเพราะฉัน พวกเขาเจ็บปวดอยู่ข้างใน แต่ฉันทำได้แค่รออยู่ข้างนอกแบบนี้ โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย"

สวี่เยว่พูด "เสี่ยวหร่วนไม่ให้นายเข้าห้องผ่าตัด เพราะไม่อยากให้นายคิดแบบนี้ เรื่องพวกนี้มันไม่ใช่ความผิดนาย นายพยายามสุดความสามารถแล้ว ทำดีที่สุดแล้ว"

โจวฉือเซินก้มศีรษะ ไม่พูดอะไร

เมื่อเวลาผ่านไป พระอาทิตย์ด้านนอกก็ค่อยๆ กระจายสายหมอกและความมืดสลัวในยามเช้าตรู่ออกไป

แดดส่องเข้ามา เต็มโถงทางเดินทั้งหมด

และภายในห้องผ่าตัด ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย

ตอนบ่าย เพ้ยซานซานรีบวิ่งมา "น้าสวี่ๆ เป็นยังไงบ้างคะ ซิงซิงออกมาหรือยัง?"

สวี่เยว่ส่ายหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล "เข้าไปแล้วหกเจ็ดชั่วโมง ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง"

ด้านหลังเพ้ยซานซาน คือ Daniel ที่ตามมาอย่างเร่งรีบ

ทั้งคู่ได้ยินข่าวนี้ ก็เงียบกันหมด ตามองผู้ชายที่ตัวแข็งทื่อเล็กน้อยนั่งอยู่ไม่ไกลอย่างพร้อมเพรียงกัน เก็บคำพูดเอาไว้ แล้วรอข้างนอกด้วยกัน

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดห้องผ่าตัดก็ถูกเปิด

ในเวลาเดียวกัน โจวฉือเซินก็ลุกขึ้น

คุณแม่โดนยาชายังไม่ตื่น สมาชิกในครอบครัวต้องตามฉันมา พาเธอกลับไปที่ห้องผู้ป่วยด้วยกัน

เพ้ยซานซานกำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงโจวฉือเซินดังขึ้นมา "ผมไปครับ"

เขาไม่ได้มองเด็กในอ้อมกอดพยาบาลเลย ถามขึ้นทันที "ไปทางไหน?"

เป็นครั้งแรกที่พยาบาลเห็นคนที่ต้องการไปหาหญิงคลอดบุตร แม้แต่เด็กก็ไม่มอง เอาเด็กในอ้อมกอดให้สวี่เยว่ แล้วรีบพาโจวฉือเซินไป

หลังจากพวกเขาออกไปแล้ว สวี่เยว่และคนอื่นๆ ก็ก้มศีรษะมองเด็กหลับตาปี๋โดยไม่รู้ตัว เป็นสองคนได้ยังไง?

"อะไรเนี่ย เด็กแฝด

Daniel เต็มไปด้วยความอิจฉา "เด็กผู้หญิงสองคน ดีจัง"

......

เมื่อโจวฉือเซินเห็นหร่วนซิงหว่าน เธอยังไม่ฟื้น นอนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบ สีหน้าซีดเซียวและอ่อนแอ

พยาบาลพูดขึ้น "คุณรออยู่ที่นี่นะคะ ฉันจะไปเอาใบรายการ"

กุมมือเธอไว้แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำ "ที่รัก

ถึงแม้หร่วนซิงหว่านยังไม่ฟื้น แต่อยู่ในสภาพโดนยาสลบ ได้ยินมีคนพูดกับเธอ ปากก็พึมพำตอบอะไรบางอย่างไม่รู้

โจวฉือเซินได้ยินเธอตอบ หัวใจที่กังวลก็คลายกังวล โน้มตัวจูบหว่างคิ้วเธอเบาๆ "ฉันรักเธอ"

กลับมาถึงห้องผู้ป่วย เด็กสองคนก็นอนอยู่ในเตียงทารกแล้ว

สวี่เยว่คุยกับพยาบาลเกี่ยวกับข้อควรระวัง เพ้ยซานซานและ Daniel ก็เฝ้าอยู่ข้างๆ

โจวฉือเซินวางหร่วนซิงหว่านบนเตียงผู้ป่วย แล้วหันไปมองเตียงทารก นิ่งไปสักพักก่อนพูดขึ้น "มีเด็กสองคนได้ไง?"

เพ้ยซานซาน: "......"

Daniel: "......"

นี่ต้องเป็นคำพูดที่โหดร้ายที่สุดที่เด็กน้อยสองคนได้ยินตั้งแต่เกิดมา

เพ้ยซานซานพูดขึ้น "ตอนพยาบาลอุ้มออกมาก็พูดไปแล้วว่าแม่กับลูกสาวทั้งสามคนปลอดภัย ประธานโจวคุณทำเกินไปแล้ว"

โจวฉือเซิน: "......"

เขาก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือ ไม่มีเวลาไปดูเด็กสองคนนี้

โจวฉือเซินพูดขึ้น "ฉันยังต้องไปห้องผ่าตัด ที่นี่ฝากพวกคุณด้วยนะ"

Daniel พยักหน้า "คุณไปเถอะ"

ถึงแม้ที่นี่แม่กับลูกสาวทั้งสามคนปลอดภัยแล้ว แต่เด็กน้อยยังไม่ออกมา

โจวฉือเซินก้าวเท้าเดินออกไป โดยที่ไม่หยุดเลยแม้แต่นิด

เขาเดินออกไปได้ไม่นาน หร่วนซิงหว่านก็ฟื้นแล้ว

เพ้ยซานซานได้ยินการเคลื่อนไหว ก็รีบเดินไปหา "ซิงซิงคุณเป็นยังไงบ้าง รู้สึกโอเคไหม?"

หร่วนซิงหว่านเสียงเบามาก อาจจะเพราะยาชายังไม่หมดฤทธิ์ทั้งหมด สมองจึงสับสนอยู่ "เด็กล่ะ......"

อยู่นี่ เด็กผู้หญิงสองคน เป็นฝาแฝด

หร่วนซิงหว่านยกยิ้ม แล้วพูดต่อ "เด็กน้อยออกมาหรือยัง?"

การผ่าตัดครั้งนี้ ดำเนินต่อไปจนถึงกลางดึก

เจียงหยวนถึงเดินออกมาจากห้องผ่าตัด เหนื่อยและทรุดโทรมมาก เขาพูดขึ้น "การผ่าตัดสำเร็จ

โจวฉือเซินพยักหน้า เงียบไปสองวินาทีก่อนพูดขึ้น "หร่วนซิงหว่านคลอดลูกแฝด"

เจียงหยวนสงสัย "เธอไม่ได้บอกคุณเหรอ?"

"เปล่า"