บัลลังก์หมอยาเซียน

“ปวดหัวไหม? ไม่สบายไหม? ข้านวดให้เจ้า” นิ้วมือของเขารีบนวดขมับให้กับหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เหนื่อยมากหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ เพียงแค่คิดถึงแม่สามีช่างสวี แล้วก็โมโห” หยวนชิงหลิงจับมือของเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่พอใจว่า “เจ้าไม่เห็นสีหน้าท่าทางของเขา น่าโมโหมากเลย ตอนนี้ลูกชายตระกูลลู่หลายคนล้วนยังไม่ได้แต่งงาน ถึงแม้ช่างสวีไม่พูด แต่คาดว่าทุกคนคงกลัวแม่สามีของนาง”

“อย่าโมโห เจ้าไปช่วยพูดแล้ว ต่อไปก็เชื่อฟังแล้ว อีกอย่างหญิงเฒ่าเช่นนี้ก็ใช่ว่าจะเห็นเป็นครั้งแรก จวิ้นจู่ใหญ่อานก็เป็นคนแบบนี้ไม่ใช่หรือ?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ถึงแม้ข้าจะไม่อยากพูดเช่นนี้ แต่เมื่อเทียบกับจวิ้นจู่ใหญ่อาน ฮูหยินเฒ่าตระกูลลู่ชั่วร้ายกว่ามาก สิ่งที่เลวร้ายของนางคือ ลูกสะใภ้เป็นหม้ายตั้งแต่ยังสาว ทอดทิ้งลูกไว้เป็นโขยง และเดิมครอบครัวก็ยากจนแล้ว นางไม่ช่วยเหลือลูกสะใภ้ไม่ว่า ลูกสะใภ้อาศัยงานฝีมือหารายได้เลี้ยงลูก นางยังพูดจากดขี่ข่มเหง ตอนนี้รู้ว่าลูกสะใภ้ซื้อบ้านไว้สี่หลัง ก็อยากได้โฉนดที่ดิน เจ้าว่าน่าโมโหไหม?”

“น่าโมโหมาก” หยู่เหวินเห้าก็โกรธโมโหขึ้นมา เขาเข้าใจเป็นอย่างยิ่งว่าทำไมเจ้าหยวนถึงโกรธขนาดนี้ เพราะนางก็เคยถูกแม่สามีกดขี่ข่มเหง แม่ของเขาในตอนนั้น......

ช่างเถอะ ไม่พูดถึงดีกว่า

หยวนชิงหลิงปรับความรู้สึกของตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาเจ้า ข้าอยากให้เป่ยถังสามารถจัดตั้งสหพันธ์สตรีขึ้นมา เพื่อปกป้องผู้หญิงที่ถูกรังแก ให้พวกนางได้มีช่องทางในการอุทธรณ์และขอความช่วยเหลือ.....”

ไม่รอให้หยวนชิงหลิงพูดเสร็จ หยู่เหวินเห้าก็รีบตอบทันทีว่า “ได้”

หยวนชิงหลิงมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจริงจังนะ”

พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ข้าก็จริงจัง และเรื่องนี้ก็ต้องดำเนินการอย่างรวดเร็ว อาศัยคืนนี้ประจำเดือนเจ้ามา เรามาทำงานกัน วางแผนการคร่าวๆ

“…..” เรื่องประจำเดือนต้องพูดขึ้นมาในตอนนี้? ประจำเดือนไม่มาแล้วจะทำงานวางแผนงานไม่ได้หรือ?

พูดขึ้นว่า “ที่จริงเรื่องพวกนี้เราก็ต้องเรียนรู้ ปรับปรุงเพิ่มเติมตามสถานการณ์ความเป็นจริงของเป่ยถังในตอนนี้

“ฮองเฮาตัดสินใจได้เลย เจ้าเป็นผู้หญิง ค่อนข้างเข้าใจความยากลำบากที่ผู้หญิงต้องเผชิญในตอนนี้”

“ได้ พวกเจ้าเน่ย์เก๋อให้เน่ย์เก๋อพิจารณา พรุ่งนี้ข้าก็จะเรียกพวกพระชายาอ๋องชินมาหารือ

ภายในตระกูลลู่ คืนนี้เปิดไฟสว่าง ไม่มีใครนอน ใครก็นอนไม่หลับ

ฮูหยินเฒ่าคนนั้นคุกเข่าอยู่ตรงหน้าป้ายชื่อบรรพบุรุษเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง คุกเข่าจนขาทั้งคู่ชา อ่อนแอไปทั้งร่างกาย ไม่กล้าลุกขึ้นมา

พวกลูกๆ ต่างมาพูดกล่อม แต่นางก็ไม่กล้าลุกขึ้นมา รู้สึกว่าอำนาจแห่งกษัตริย์มีไปหมดทั่วทุกที

ทุกคนจึงไม่พูดกล่อมแล้ว นั่งดื่มชาอยู่ในห้องโถง

บาดแผลบนร่างกายช่างสวี ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บปวดแล้ว เหมือนมีพลังวิเศษอะไรค่อยรักษา ข้างหูดังก้องไปด้วยคำพูดของฮองเฮาในวันนี้

เป็นองค์ชายรัชทายาทได้ยังไง? บวกกับลูกศิษย์ที่น่ารักของนาง

นางถามลูกอยู่หลายครั้ง นี่เป็นความจริงหรือ? ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?