หวานใจ นายคลั่งรัก

[email protected] พระเพลิง.............,....

ผมตื่นมาตอนสายๆ มองดูยัยตัวปัญหา

ที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มๆของผม อย่างสบาย

ผมเดินเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำ ออกมาเห็นเธอยังหลับอยู่ ก็รีบเดินไปใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวตามปกติของผม

ตื๊ดด ตื๊ดดดดด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นป้าแก้วที่โทรมา "ครับป้าแก้ว"

"คุณเพลิงคะ ป้าจะเข้าไปช่วงบ่ายนะคะ

พอดี ป้ามีธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ"

"ครับป้า ป้าทำธุระให้เสร็จก่อนก็ได้"

ผมวางสาย แล้วเดินไปดูยัยนั่นอีกรอบ

ผมไปหยุดอยู่ข้างเตียง เอื้อมมือไปปลุกยัยตัวปัญหาแต่ต้องดึงมือออก

เพราะตัวเธอร้อนมาก

"ตัวร้อนขนาดนี้ ไข้ขึ้นแน่เลยว่ะ เฮ้ออ!!

นี่กูต้องมาดูแลอีก แม่งน่าเบื่อฉิบ!

ผมเดินเข้าห้องน้ำ ใช้ผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้

พอผ้าโดนตัว เธอถึงกับสะดุ้งขดตัวในผ้าห่ม

"แล้วกูจะเช็ดได้ไงวะ!

นอนขดเป็นก้อนขี้ซะขนาดนี้"

ผมเลยตัดสินใจ ดึงผ้าห่มออกจนหมด

ก็จะให้ทำไงได้ละ ผมมันไม่ใช่คนอ่อนโยนซะด้วยซิ

เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย

เห็นผมกำลังเช็ดตัวให้

ถึงกับตกใจ ดีดตัวลุกขึ้นแล้ว

ถีบผมซะกระเด็น

"อะไรวะ! ถีบมาได้แม่งเอ๊ย!!"

ผมถึงกับหงุดหงิด นี่ครั้งแรกนะ ครั้งแรกกก

ที่โดนผู้หญิงบ้า ที่ไหนก็ไม่รู้ ถีบกระเด็น

"นายจะทำอะไรชั้น ไอ้โรคจิต!!"

เธอดึงผ้าห่มมาคลุมตัวซะมิด

"จิตบ้า จิตบออะไรล่ะ?!

ฉันแค่จะเช็ดตัวให้"

เธอนิ่งไปแป๊บนึง มองไปรอบๆ แล้วก้มมองเสื้อผ้าที่ใส่อยู่

"นี่นาย! นายเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเหรอ?

ไอ้คนเลว! ไอ้คนฉวยโอกาส! ไอ้โรคจิต!"

"อ้าวว ปากเสีย!

ทำไมฉันเปลี่ยนแล้วทำไม

นึกว่าอยากทำเรอะ! หุ่นอย่างกะไม้เสียบผี

ใครแม่งอยากจะมองวะ!"

"ไอ้บ้า!! หยาบคาย!"

"ทำมะ ถ้ายังไม่หุบปาก

ข่มขืนแม่งซะดีมั้ง

ป่วยๆแบบนี้ คงได้อารมณ์ดีพิลึก!!"

ผมโยนผ้าให้เธอ

"เอ้า เช็ดเอง แล้วอย่ามาตายที่นี่ ถ้าหายดีแล้ว ก็ออกไปจากห้องฉันซะ! น่ารำคาญ"

ผมเดินออกจากห้องอย่างหัวเสีย

[email protected] ซีอาร์....................

ฉันมองไปรอบๆห้องอีกรอบ

แล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน

เขามาช่วยฉันไว้นี่นา

แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงนายนั่นก็เป็นพวกฉวยโอกาสอยู่ดี ฉันรู้สึกหนาวมากตอนนี้

ลองจับตัวเองดู ฉันเป็นไข้จริงๆ แต่ตอนนี้ถึงจะเป็นไข้

แต่ท้องมันเริ่มส่งสัญญาณว่า ต้องการอาหารแล้ว ฉันค่อยๆ ลุกเดินออกไป เห็นนายนั่นนั่งเล่นเกมส์ อย่างเมามันส์ ปากก็คาบอมยิ้มอยู่

ใส่กางเกงตัวเดียว โชว์หุ่นแมนๆยั่วใจ

ดูดีๆ คนอะไรหล่อเป็นบ้า ถ้าปากไม่เสีย คงจะเป็นผู้ชายในฝันฉันเลยล่ะ

"จะมองอีกนานมั้ย?"

เสียงเขาเรียกสติฉันให้กลับมา

"เอ่อออ คือว่าฉันหิวอะ นายมีอะไรกินบ้างมั้ย?" ฉันถามออกไปตรงๆ

"มาม่าในครัว! หิวก็ไปทำเอง ทำเผื่อด้วย

ใส่ไข่2ฟอง ไม่สุกมาก!"

เฮอะ!! ฉันไม่อยากจะเชื่อ นี่ฉันป่วยนะ

ป่วยนะโว้ย!! มารยาทดีงามมาก

ใช้แม้กระทั่งคนป่วย เจริญล่ะ! เจอคนแบบนี้

"แต่ฉันป่วยอยู่นะ นายไม่คิดจะไปทำให้ฉันเลยรึไง?"

"ไม่ใช่เรื่อง! ป่วยแล้วลุกขึ้นมาได้ ก็ไปทำเองได้ ส่วนฉันเจ้าของห้อง เธอต้องทำเผื่อฉัน

เสียเวลาเล่นเกมส์!"

ฉันนับ1-10 ไปเรื่อยๆ เย็นไว้ๆ ซีอาร์ เธอต้องใจเย็นนนนนนน ขันติๆๆ

ฉันเดินไปในครัว เตรียมลงมือ ต้มมาม่า

ที่วางอยู่เต็มตู้ กินอย่างอื่นไม่เป็นหรือไงนะ

ฉันยกมาม่า มาวางบนโต๊ะ

"เสร็จแล้ว มากินซิ"ฉันบอกนายนั่น

เขาเดินมานั่งตรงข้ามฉัน ตักมาม่าเข้าปากโดยไม่ขอบใจฉันสักคำ กินเสร็จเขาก็เดินไปหยิบบางอย่างวางตรงหน้า

"กินเสร็จแล้วก็กินยาซะ"

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดดีๆนิ่งๆ ฉันกำลังจะอ้าปาก เอ่ยขอบคุณ เขาก็พูดขึ้นมาซะก่อน

"จะได้ไม่มานอนตาย ในห้องฉัน! เสียเวลาเรียกกู้ภัยมาเก็บศพอีก!"

หึ! เย็นไว้ๆ ซีอาร์ หายใจเข้า หายใจออก

ฉันกินยาแล้วจัดการล้างชามที่วางอยู่

เดินเข้าไปนอนพักอีกรอบ

เผื่ออาการจะได้ดีขึ้น

ฉันตื่นมาอีกที ก็ช่วงค่ำๆ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ร่างของนายนั่นก้าวออกมา

โดยใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวเดินออกมา

"กรี๊ดดดด ฉันร้องลั่นห้องด้วยความตกใจ

"เป็นบ้าอะไรของเธอ! ทำเป็นไม่เคยไปได้

ให้ท่าผู้ชายถึง3คน ถึงกับโดนฉุด ยังจะกรี๊ด"

"นี่นาย เกินไปแล้วนะ ไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูด"

"ปากดีอย่างนี้ แสดงว่าหายดีแล้ว พรุ่งนี้ก็ออกไปจากห้องฉันได้ละ"

ฉันถึงกับใจหาย เพราะตอนนี้ฉันไม่มีที่ไป

เงินสักบาทก็ไม่มี โทรศัพท์ฉันก็ลืมหยิบออกมา ตอนหนีออกจากบ้าน เพราะรีบ

แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้

พรุ่งนี้ค่อยคิดก็แล้วกัน คืนนี้ก็ขอพักให้ดีขึ้นอีกสักนิด

"นายจะไปไหนน่ะ?"

"ไปผับ!" "นายจะไปเที่ยวเหรอ?"

"ทำงาน ถามไมวะ เซ้าซี้น่ารำคาญ"

"ขอบใจนะ ที่ช่วยฉัน"

"ไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่ !"

"นายชื่ออะไรเหรอ? บอกฉันได้มั้ย?"

"อยากรู้เพื่อ?? พรุ่งนี้ก็ไปแล้วไม่จำเป็นต้องบอก เสียเวลา!"

"บอกหน่อยน่า อย่างน้อยฉันก็จะได้รู้จักชื่อคนที่ช่วยเหลือฉัน"

"พระเพลิง"เขาฉันตอบสั้นๆ ขณะที่เปลี่ยนเสื้อผ้าไปด้วย

"ขอบใจอีกครั้งนะพระเพลิง แล้วนายจะไม่ถามชื่อฉันหน่อยเหรอ?"

"ไม่จำเป็น!! ไม่ได้อยากรู้!" แต่ละอย่างที่เขาพูด ล้วนแต่กวนประสาท และหยาบคาย

"แต่ฉันอยากบอกนี่ ฉันชื่อ ซีอาร์"

พระเพลิงชะงักไปนิดนึงตอนฉันบอกชื่อ

"ถ้าหิว ก็ออกไปกินซะ ป้าแก้วเตรียมข้าวไว้แล้ว"

พูดจบนายนั่นก็ออกไป

ฉันค่อยๆลุกจากเตียงไปล้างหน้า

ฉันเห็นแปรงสีฟันอันใหม่วางอยู่

นายพระเพลิงก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าหนิ

แค่พูดจากวนประสาทแค่นั้น

ฉันค่อยๆเปิดประตูออกไป เห็นป้าคนนึงกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

"สวัสดีค่ะคุณป้า"

ฉันยกมือไหว้ป้าที่กำลังมองมาทางฉัน

"สวัสดีจ่ะ เป็นยังไงบ้างคะ? ไข้ลดงแล้วหรือยัง?"

"ค่ะคุณป้า ดีขึ้นมากแล้วค่ะ"

"งั้นก็มากินข้าวก่อนเถอะค่ะ คุณเพลิงสั่งให้ป้าทำกับข้าวไว้ให้คุณ"

"นายนั่นน่ะเหรอค่ะ?"

"ใช่ค่ะ เมื่อคืนคุณเพลิงก็เป็นคนอุ้มคุณมาตอนคุณหมดสติน่ะค่ะ แล้วก็โทรตามป้าให้มาเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ นี่คุณเพลิง

คงจะนอนเฝ้าคุณทั้งคืน เพราะห้องนอนอีกห้องคุณเพลิงไม่ได้เข้ามานอน"

ฉันไม่อยากจะเชื่อ ผู้ชายเถื่อนๆแบบนั้นจะมีมุมนี้กะเขาด้วย ยังดีที่มีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง แต่ก็โดนฉันด่าฟรีเพราะคิดว่าเขาฉวยโอกาสตอนฉันหมดสติ เปลี่ยนเสื้อผ้าให้

"ป้าเป็นแม่บ้านของเขาเหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ ป้าทำงานกับคุณเพลิงมานานตั้งแต่คุณเพลิงยังเรียนอยู่ คุณเพลิงเป็นคนน่ารักนะคะ ใจดี"

ฉันถึงกับถอนหายใจ

ใจดี น่ารักตรงไหน? ปากเสีย ดิบ เถื่อน!

แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แต่ฟังแล้วนั่งกินเงียบๆ แต่ฉันคิดออกแล้วว่าฉันจะอยู่ที่นี่ต่อ ได้ยังไงเพราะตอนนี้ฉันไม่มีที่ไปจริงๆ

"นี่ยานะคะ กินเสร็จก็กินยา

เดี๋ยวป้าเช็ดตัวให้ค่ะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฉันอยากอาบน้ำมากกว่า จะได้สดชื่น ป้าชื่ออะไรคะ?"

"เรียกป้าแก้วก็ได้ค่ะ"

"หนูชื่อ ซีอาร์ นะคะ เรียก ซี เฉยๆก็ได้

ขอบคุณป้าแก้วอีกครั้งนะคะ ที่ดูแลหนู"

ป้าแก้วยิ้มให้ฉัน "ไม่เป็นไรค่ะ หนูซี"

กินเสร็จ ฉันไปช่วยป้าแก้วเก็บจาน แล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ฉันเลือกเสื้อผ้าของนายเพลิงมาชุดนึง เสื้อผ้าทุกตัว แบรนด์เนมทั้งนั้น

ดูแล้วมีรสนิยมใช้ได้เลยนะ