หวานใจ นายคลั่งรัก

ผมตื่นมาในตอนเช้า ร่างกายผมระบมปวดไปหมด ผมเดินเข้าห้องน้ำก็ต้องตกใจ เบ้าตาเขียวปูด ปากแตกบวมเจ่อ หัวปูด หัวโน ตามตัวมีแต่รอยฟกช้ำ สภาพนี้คงออกไปไหนไม่ได้หลายวัน แถมแผลถูกแทงก็มีเลือดออกซิบๆ

ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินออกไป

ฉันเห็นสภาพของพระเพลิงถึงกับตะลึง นี่ฉันรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันไม่คิดว่าเขาจะเจ็บได้ขนาดนี้ ( พระเพลิง ซีขอโทษ )ฉันแอบขอโทษเขาในใจ

"ว้ายย ตายแล้วคุณเพลิง ไปมีเรื่องมาอีกแล้วเหรอคะเนี่ย แผลเก่ายังไม่ทันหายสนิท แผลใหม่มาอีกแล้ว" เสียงป้าแก้วพูดด้วยความตกใจ

"กัดกับหมา! มาครับป้าแก้ว หมาพิทบูลแม่ลูกอ่อน! ซะด้วย"

พระเพลิงพูดแขวะฉัน ป้าแก้วรีบไปเอาผ้าชุบน้ำแล้วเอาไปประคบรอยช้ำให้พระเพลิง ฉันเลยรีบไปทำข้าวต้มให้

ตี๊ดดดดดด~ตึ๊ดดดดดด

เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น ป้าแก้วลุกไปเปิดประตูให้ ร่าง3พระ เดินเข้ามาถึงกับตกใจ

"ไอ้เพลิง!! มึงไปมีเรื่องกับใครมาวะ? ทำไมมึงไม่บอกกู! พวกมันเป็นใคร? พวกกูจะไปเล่นมันเอง!"

"หึ! ดี พวกมึงต้องแก้แค้นให้กู!"

"มันแน่อยู่แล้ว มึงเพื่อนกูนะไอ้เพลิง กูจะกระทืบมันให้น่วมเลย! มันมากันกี่คนวะ ถึงได้ซัดมึงให้น่วมได้ขนาดนี้"

ไอ้รามมันถามผม มันนั่งมองป้าแก้วประคบไปตามรอยฟกช้ำตามหน้าตามตัวไปด้วย

"มันมีคนเดียว" "ห๊ะ!! คนเดียว! เป็นไปได้ไงวะเนี่ย คนคนเดียวซัดมึงซะสะบักสะบอม ปกติคนอย่างพระเพลิง คนคนเดียวนี่ไม่รอดมือมึงนะ หลายคนมึงยังยิงแสกหน้าซะร่วงเลย"

"มึงยังไม่รู้อะไร มันดุมาก ทั้งดุ ทั้งไว แถมตีนหนัก มือหนัก น้องๆบัวขาวเลยนะมึง! ซี๊ด อูยยย เจ็บชิบหาย"

"สัส! ทำเพื่อนกู แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ มึงบอกกูมาไอ้เพลิง มันเป็นใคร? อยู่ที่ไหน? กูจะไปเอาเลือดมันมาล้างตีนมึง!"

"โน่นงะ มันอยู่ในครัว! มึงไปเล่นมันเลย แก้แค้นแทนกู ซัดให้หมอบเลยนะ"

ไอ้ราม ไอ้ลักษณ์ ไอ้พาย หันไปดูในครัวพร้อมกัน ก่อนจะค่อยๆหันมากระซิบผม

"มึงแน่ใจนะ ว่าคนนี้"

"เออ แน่ซะยิ่งกว่าแน่ ไม่ผิดตัว!"

"งั้นกูคิดว่า เรื่องนี้พวกกูจะไม่ยุ่ง

( พูดเหมือนพี่ริว จิตสัมผัส ) มึงหาทางจัดการเองก็แล้วกัน"

"ไหนมึงบอกจะเอาเลือดมันมาล้างตีนกูงะ"

"สงสัยพวกกู 3 คนคงสู้มันไม่ได้หรอก มึงยังขนาดนี้ แล้วพวกกูจะขนาดไหน"

เสียงป้าแก้วหัวเราะชอบใจ ที่รู้ว่าเป็นฝีมือซีอาร์ ยัยนี่มันเป็นปิศาจชัดๆ!

"คุณเพลิงเคยได้ยินมั้ยคะ พ่อเสือที่ว่าดุ ยังดุไม่เท่า แม่เสือ" ป้าแก้วพูด

ฉันได้ยินที่ 4 พระพูดถึงกับหัวเราะเบาๆ แล้วยกข้าวต้มออกมาวาง พร้อมกับ กับข้าวที่ป้าแก้วทำไว้ให้ 3พระ

"ไปกินข้าวก่อนเถอะค่ะคุณเพลิง คุณลักษณ์ คุณราม คุณพาย"

พระเพลิงเดินมานั่งที่โต๊ะ พร้อมๆกับอีก 3พระ

ฉันตักข้าวต้มวางตรงหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไร พระเพลิงนั่งพิงเก้าอี้ กอดอกมองฉัน

"เมื่อคืนไม่ได้ตั้งใจจูบ ใครจะไปรู้ว่าน้องมันจะทำแบบนั้นวะ"

พระเพลิงพูดแล้วมองหน้าฉัน

"แล้วปล่อยให้เธอทำแบบนั้นได้ไง เธอคงทำบ่อยจนชินซินะ"

"ไม่เคย เธอแค่มาลาไปเรียนต่อก็แค่นั้น วันนี้เธอก็ไปแล้ว"

"ตามไปซิ ดูนายชอบมากเธอหนิ"

"ไม่จำเป็น คนอย่างพระเพลิงไม่เคยตามผู้หญิง"

"ไม่เคยตาม แล้วใครวะตามเมียไปยันเกาะเสม็ด" เสียงไอ้รามพูดกับผม ปากก็เคี้ยวข้าวตุ้ย ตุ้ย

"เสือกทุกเรื่องนะมึง ไอ้ราม"

"กินข้าวได้แล้ว ฉันทำข้าวต้มมาให้"

พระเพลิงยังคงนั่งพิงเก้าอี้ กอดอกมองฉัน

"ทำไมไม่กิน จะมองอีกนานมั้ย?"

"ป้อนซิ!" "แหม อ้อนเมียเว้ยเฮ้ย น้องซี ไม่ต้องป้อนมันหรอก มันไม่ได้พิการ!"

พลั่ก! โครมมมม!ผมถีบไอ้รามที่นั่งข้างๆผม ตกเก้าอี้

"สัส! ไอ้เพื่อนเหี้ย ถีบไมวะ!"

"กูไม่ถีบปากมึงก็บุญละไอ้ราม"

ฉันเผลอยิ้มออกมา แล้วดึงถ้วยข้าวต้มมาป้อนให้พระเพลิง ฉันนั่งป้อนจนหมดถ้วย

"อ่ะ กินยาก่อน จะได้หายไวๆ"

เพลิงรับยาไปกิน จากนั้นก็ลุกไปนั่งที่ห้องรับแขกพร้อมกับ 3พระ

ฉันขับรถออกมาซื้อของบำรุงให้พระเพลิง หลังจากรู้สึกผิด ที่ทำรุนแรงเกินไป ตอนฉันเลือกซื้อของ ฉันมองเห็นคนที่ชื่อสมชายที่แพ้แข่งรถกับพระเพลิงและผู้หญิงที่จูบเพลิงเมื่อคืน ทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก

( ไหนเพลิงบอกว่าเธอจะบินไปเรียนต่อวันนี้ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง ) ฉันแอบเดินไปใกล้ๆโดยที่ทั้งคู่ไม่ทันสังเกตุเห็น ได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่คุยกัน ฉันถึงกับกำหมัดแน่น หยิบโทรศัพท์มาถ่ายคลิปเอาไว้

"เป็นไง งานที่ฉันให้เธอไปทำได้เรื่องรึเปล่า?"

"จะเหลือเหรอ พี่อยากทำให้พี่เพลิงกับแฟนทะเลาะกัน ฉันว่าตอนนี้ก็คงทะเลาะกันบ้านแตก ฉันเห็นทั้งคู่ทะเลาะกันตั้งแต่ที่ผับ"

"สะใจชะมัด อะไรที่เป็นของไอ้เพลิง กูจะทำลายให้หมด ไม่เว้นแม่แต่เมียมัน!"

"แล้วค่าจ้างฉันล่ะ?" "ไม่ต้องห่วง ฉันจะโอนให้เดี๋ยวนี้"

"ว่าแต่เธอจะย้ายคอนโดจริงๆงั้นเหรอ?"

"ใช่ค่ะ ฉันจะย้ายไปอยู่ที่คอนโด........."

"ว่าแต่พี่สมชาย อย่าลืมสัญญานะคะ"

"ไม่ลืม เรื่องคอนโดฉันจะจัดการให้ ยังมีงานต่อไปที่เธอต้องทำอีก"

ฉันถ่ายทุกอย่างเก็บไว้ ตอนนี้นึกถึงพระเพลิงที่เจ็บตัวเพราะฝีมือฉัน ไม่รอช้าฉันรีบกลับไปหาเพลิงทันที

ประตูห้องเปิดออก พระเพลิงคาบอมยิ้ม มัดผมจุกนั่งเล่นเกมส์ กับ3พระ ฉันวิ่งไปกอดพระเพลิง

"อารมณ์ไหนวะ คุ้มดีคุ้มคุ้มร้าย"

"เฮีย ซีอาร์ขอโทษ เฮียไม่โกรธซีอาร์นะ"

"โกรธทำไม ยัยพิทบูล"

ฉันดึงพระเพลิงมาจูบ

"ซี๊ดด เจ็บปาก!!"

ฉันเดินเข้าห้อง คิดหาทางสั่งสอน2คนนั้น ฉันจะทำให้มันรู้จักคำว่า ตายทั้งเป็น! แต่จะทำไงล่ะ ฉันไม่รู้จัก2คนนั้น

( พี่ราม ใช่แล้ว คนที่จะช่วยฉันได้คือพี่ราม )

พวกพี่ราม กลับกันในช่วงค่ำ ส่วนพระเพลิงหลังจากกินข้าวกินยาก็เข้านอน

ฉันรีบโทรหาพี่รามทันที

"คิดถึงพี่เหรอค้าบน้องซี"

"ค่ะ คิดถึงเพราะซีมีเรื่องให้พี่ช่วยหน่อย"

"มีอะไรรึเปล่าซี เสียงดูเครียดๆนะ"

ฉันเล่าเรื่องที่เจอวันนี้ให้พี่รามฟัง พร้อมกับส่งคลิปที่ถ่ายไว้ให้ดู

"เหี้ย!! เลวทั้งคู่!"

"พี่รามมีเบอร์ของไอ้สมชายมั้ยคะ?"

"มี ซีคิดจะทำอะไร?"

"ซีอยากสั่งสอนนิดหน่อยน่ะค่ะ"

"ให้พี่จัดการดีกว่าซี ไอ้นี่มันต้องเจอกับพวกพี่"

"ไม่ค่ะ ซีจะจัดการเอง ขอเบอร์ด้วยค่ะ"

"ได้ แต่ซีจะจัดการยังไง ต้องบอกพี่ แล้วนี่จะบอกไอ้เพลิงรึเปล่า?"

"ไม่ค่ะ อย่าให้เพลิงรู้เด็ดขาด"

"เอางั้นก็ได้ แต่ต้องบอกพี่นะว่าจะทำอะไร?" "ได้ค่ะ"

พี่รามส่งเบอร์มาให้ฉัน ไม่นานนี้ได้เจอกันแน่ ไอ้สมชาย! แต่ตอนนี้ฉันต้องดูแลเพลิงให้เขาหายดีซะก่อน รอให้เพลิงดีขึ้นฉันค่อยลงมือ ปล่อยมันมีความสุขไปสักระยะ

ฉันเดินเข้าห้อง หอมแก้มนุ่มๆของเพลิง แล้วล้มตัวนอนกอดเขา

"ซีรักเพลิงนะ รักมาก ซีขอโทษต่อไปซีจะไม่ทำอะไรงี่เง่าแบบนี้อีก"

ฉันพูดกับเพลิงที่นอนหลับเบาๆ