หวานใจ นายคลั่งรัก

ผมกับซีอาร์ออกมาจากคอนโด หลังจากป้าแก้วมา ตอนนี้ป้าแก้วย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับผม ผมซื้อให้ป้าแก้วอยู่ห้องนึง ก็เลยสะดวกเวลามาช่วยดูแลลูกของผม

ผมมาถึงผับก็ตรงไปสูบบุหรี่ด้านหลัง

ซีอาร์เดินไปนั่งกับไอ้ 3พระ ที่นั่งกินเหล้า

อุ่นเครื่องอยู่ที่โต๊ะ

จนกระทั่งพวกเราขึ้นเวทีร้องเพลง ผมร้องไปได้2เพลง ผมก็ต้องชะงักเพราะร่างของผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา ผู้หญิงร่างสูง ผมสีทอง นัยตาสีเขียวอมฟ้าอ่อน กับชุดกางเกงหนังรองเท้าบูท เสื้อเอวลอยเปิดไหล่ข้าง ผู้หญิงที่ผมจำได้แม่น เธอคือคนที่ฝากความเจ็บปวดไว้ให้ผม

......ลิเลียน่า คือแฟนเก่าผมเอง ผมคบเธอตอนที่ยังเรียน และยังอยู่กับพ่อ ทำไมผมถึงเลิกน่ะเหรอ ผมจับได้ว่าเธอแอบไปมีอะไรกับ นายแบบดัง ลับหลังผม ผมถึงไม่อยากเป็น นายแบบ ตอนพี่ลิซ่าชวน พอเลิกกับเธอ

พ่อก็มาบอกให้ผมหมั้นและแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนพ่อหลังเรียนจบ

( ซึ่งก็คือ ซีอาร์เมียผมตอนนี้ )

ผมถึงได้หนีมาอยู่ที่เมืองไทย และเรียนต่อที่นี่

จากนั้นผมก็ไม่เคยจริงจังกับใครอีก แค่เล่นๆไม่ผูกพันธ์ ผมกลายเป็นเสือผู้หญิง เพราะลิเลียน่าคนนี้ แต่ตอนนี้ผมแปลกใจมากที่เธอมาปรากฏตัวที่ผับของผม เธอยังสวยและดูดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ลิเลียน่า เป็นสาวเปรี้ยวที่ผู้ชายหลายๆคนตามจีบเธอ จนกระทั่งเธอตกลงเป็นแฟนกับผม 3 ปีที่คบกัน ผมเหมือนคนโง่ที่เชื่อใจเธอมากเกินไป จนโดนสวมเขา

เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะมุมด้านใน จนกระทั่งผมลงจากเวที ป่านเด็กเสิร์ฟเดินมาบอกผม

"พี่เพลิงคะ มีคนอยากคุยด้วยค่ะ เค้าให้มาตามพี่เพลิงไปคุยกับเค้า"

ไม่ต้องบอกผมก็รู้ว่าใคร ผมเดินไปหาเธอที่โต๊ะ

"เบรตัน ดีใจที่เจอนายนะ"

เธอพูดพลางเอื้อมมาจับมือผม ผมดึงมือออก มองหน้าเธอนิ่งๆ ผมยอมรับใจผมก็หวั่นไหวอยู่เหมือนกัน เพราะเธอคือรักแรกของผม

แต่ถ้าจะกลับไปคบ หรือยุ่งกับเธออีกผมขอบาย

ความเจ็บปวด และเจ็บใจที่เธอฝากไว้ มันทำให้ผมกลายเป็นคนขี้หวงเหมือนที่เห็น

นั่นแหล่ะ ผมหวงซีอาร์ทุกเรื่อง เพราะผมกลัวจะเสียเธอไป กลัวว่าจะเจ็บปวดอีกเป็นครั้งที่สอง

"มาทำไม?! ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ!"

"เบรตัน ลิเลียขอโทษ ตั้งแต่นายจากฉันมา

ลิเลียถึงรู้ว่า คนที่ลิเลียรักคือนายนะ ให้โอกาส

ลิเลียอีกครั้งได้มั้ย?"

"เธอกล้ามากนะลิเลีย กล้าเสนอหน้าด้านๆของเธอมาที่นี่ ผู้หญิงอย่างเธอ ให้ฉันฟรีๆตอนนี้ยังไม่เอาเลย! เธอคงมั่วจนถูกผู้ชายเขี่ยทิ้งซินะ"

"เบรตัน ฉันรู้ว่านายโกรธฉัน ฉันอยากขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?"

"ลิเลีย ฉันไม่ได้โกรธเธอเลยซักนิด แต่ฉันเกลียดและขยะแขยงผู้หญิงสกปรกแบบเธอมากกว่า แล้วไม่ต้องมาขอโอกาสลมๆแล้งๆกับฉัน เพราะฉันมีคนที่ฉันรัก และมีค่ามากที่สุดสำหรับฉันแล้วล่ะ ไปซะ! แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!"

ผมพูดจบก็ลุกขึ้น ลิเลียรีบเข้ามากอดผมไว้ แล้วจูบผม เหมือนที่เคยจูบ ผมผลักเธอออกไป

"ถุย!! อย่าทำให้ฉันสะอิดสะเอียนผู้หญิงอย่างเธอมากไปกว่านี้เลย น่ารังเกียจที่สุด!"

ผมเดินเช็ดปากออกมา ด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด ซีอาร์ยืนตรงหน้าผมแล้วมองผมด้วยสายตาที่มีคำถามมากมาย แต่ตอนนี้ผมไม่ยังไม่มีอารมณ์จะอธิบายอะไรทั้งนั้น ผมจับมือซีอาร์เดินกลับไปที่โต๊ะโดยไม่พูดอะไรสักคำ

[email protected]ซีอาร์............

ฉันเห็นพระเพลิงเดินลงจากเวทีแล้วตรงไปหาผู้หญิงสาวสวยคนนั้น ฉันรู้สึกว่าหัวใจหล่นไปถึงตาตุ่ม ความรู้สึกมันต่างจากผู้หญิงทั่วๆไปที่พระเพลิงพูดคุย สำหรับเธอคนนี้ ความรู้สึกฉันมันเจ็บปวด ฉันกลัวที่จะเสียพระเพลิงไปให้กับเธอ ทั้งๆที่ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ฉันยืนดูพระเพลิงอยู่นาน จนเขาเดินออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิดและเจ็บปวด

ฉันนั่งมองพระเพลิงที่เอาแต่กินเหล้า

ไม่พูดไม่จา มีคำถามมากมายที่ฉันอยากจะถาม แต่ฉันรู้ตอนนี้เขาคงยังไม่อยากจะพูดหรืออธิบายอะไรกับฉัน ฉันเลยได้แต่นั่งเงียบๆ

"ไอ้เพลิง มึงรู้จักผู้หญิงคนนั้นเหรอวะ?"

เสียงพี่พายถามพระเพลิง

"อือ รู้จัก" "ใครวะ? แล้วมึงเป็นอะไร เดินมาถึงมึงก็เอาแต่กินเหล้า"

"มึงมีอะไรก็บอกพวกกูได้นะ กูไม่ชินที่เห็นมึงเป็นแบบนี้ว่ะ"

เสียงพี่ราม และพี่พายพูดกับพระเพลิง

"แฟนเก่า!" คำ2คำนี้ทำให้ใจฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

"แล้วมึงเอาไงวะ?"

"ไม่จำเป็นต้องทำอะไร มันจบไปนานแล้ว กูเจ็บแล้วจำ!"

พระเพลิงลุกขึ้นแล้วดึงมือฉัน

"กลับเถอะซีอาร์ กลับบ้านไปหาลูกของเรา"

ประโยคนี้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้างนิดหน่อย แต่ก็ไม่ทั้งหมด ฉันเดินตามพระเพลิงออกไปที่รถ เขาขับรถไปเงียบๆ ใช่ฉันรู้สึกเหมือน 3พระ ที่ไม่ชินกับการที่พระเพลิงเงียบแบบนี้

"ซีอาร์อย่าคิดมากนะ มันไม่มีอะไร"

พระเพลิงเอ่ยปากพูดกับฉันขึ้นมา

"แล้วเพลิงล่ะ ยังคิดอยู่หรือเปล่า?"

พระเพลิงจอดรถข้างทาง แล้วมองหน้าฉัน เขาดึงฉันไปจูบด้วยความอ่อนโยน เป็นจูบที่อบอุ่นสำหรับฉัน

"ไม่คิดแล้ว จริงอยู่ลิเลียคือรักแรกของเพลิง แต่รักสุดท้ายของเพลิงคือ ซีอาร์น่า ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเพลิงคนนี้"

ฉันโผเข้ากอดพระเพลิงด้วยหัวใจที่อบอุ่น

"ซีจะไม่เสียเพลิงไปใช่มั้ย?"

"ไม่มีทาง ถ้าซีไม่เป็นคนจากเพลิงไปเอง"

"ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ยังรักซี"

ฉันพูดทั้งน้ำตา เพราะฉันกลัวเสียเขาไปจริงๆ

"ยัยบ้า!! ร้องทำไม ทำเป็นเด็กๆไปได้ เพลิงไม่ไปไหนหรอกและไม่มีทางไปด้วย"

พระเพลิงเช็ดน้ำตาให้ฉัน แล้วจับหัวฉันส่ายไปมาเบาๆ

"ไปหาอะไรแซ่บๆกินกันดีกว่าเนอะ"

พระเพลิงพูดและส่งยิ้มให้ฉัน

"เพลิงไม่เป็นไรแน่นะ"

"เป็นซิ เป็นผัวเธอไง ต้องทำใจนะมีผัวหล่อก็มีผู้หญิงติดเป็นธรรมดา"

ฉันยิ้มแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาเบาๆ

พระเพลิงขับรถออกไป เขาคงเลิกคิดแล้วจริงๆ เพราเขานั่งพูดกวนประสาทฉันไปตลอดทาง จนมาถึงร้านข้าวต้ม หมีใหญ่ ร้านประจำ

"กินเยอะๆนะ เพราะคืนนี้คงต้องใช้พลังงานเยอะ"

ฉันรู้เลยว่าเขาหมายถึงอะไร ฉันก็ได้แต่ยิ้ม

แล้วตักข้าวต้มขึ้นมาป้อนเขา

"เดี๋ยวนี้ป้อนข้าวผัวได้นะ คิดว่าเป็นลูกรึไง"

"ใครดูดนมซี ก็เป็นลูกซีทั้งนั้นแหล่ะ"

"แล้วถ้าดูดอย่างอื่นล่ะ?"

"นี่พูดเบาๆซิ อายเค้า คนเต็มร้านเลยนะ"

"อายทำไมล่ะเรื่องเอากันมันเป็นเรื่องปกติป่ะ" "ปกติสำหรับเพลิงคนเดียวน่ะซิ"

ฉันก้มหน้าก้มตากินข้าว ส่วนนายพระเพลิงนั่งหัวเราะคิกคัก ชอบอกชอบใจ แล้วสั่งต้มยำรสจัดๆ มาอีกหม้อนึง เขากินจนปากแดง หน้าแดง เหงื่อแตกไปหมด