พลมังกรเวทย์ประการ

"จอมพล เราควรทำอย่างไร?ผมได้สั่งให้แผนกสงครามซูหางให้เตรียมพร้อมแล้ว แต่ผมกังวลว่าเมื่อกองทัพมังกร 300,000 นายปรากฏขึ้นทางทิศตะวันออก มันจะสร้างปัญหาและการวิพากวิจารณ์ของประชาชนโดยไม่จำเป็น"

หวังฉวนหมิงได้พูดความกังวลของเขาในขณะนี้

สีหน้าของสวีเซียวหลงทรุดลง สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม และกล่าวว่า"รีบติดต่อหอมังกร และรายงานสถานการณ์นี้ให้สีผู้อาวุโสแห่งหอมังกรทราบ!นอกจากนี้ คุณไปที่ซูหางด้วยตนเองหน่อย!เร็ว!!!"

จากนั้น สวีเซียวหลงมองไปที่โลโก้จุดสีแดงของกองทัพมังกร300,000 นายบนหน้าจออิเล็กทรอนิกส์ที่อยู่ข้างหลังเขา และตกอยู่ในความตื่นตระหนกอย่างมาก!

"ส่งโทรเลขถึงซูหาง!ให้นายกฯในท้องถิ่น กรมบังคับใช้กฎหมายและกรมทหารรักษาการณ์ รายงานสถานการณ์ในซูหางทุกครึ่งชั่วโมง!นอกจากนี้ ให้หานลี่หมินจัดการเรื่องนี้ให้ดีล่ะ!ถ้ามีข้อผิดพลาดประการใด ให้เขาถือหัวมาพบกู!"

สวีเซียวหลงคำรามด้วยความโกรธ เสียงแหบแห้ง และชกโต๊ะด้วยหมัดจนแตกสลาย!

ในเวลาเดียวกัน ในตะวันออกที่ไกลออกไป แอฟริกาเหนือ อเมริกาเหนือ และเขตสงครามสำคัญอื่นๆนอกภูมิภาค สามพันยอดฝีมือหน่อยพิทักษ์มังกรแห่งวิหารเทพมังกร ต่างรีบตรงไปที่สนามบิน ขึ้นเครื่องบินพิเศษที่เร็วที่สุด และรีบไปที่ประเทศหลง!

ทั่วโลกสั่นสะเทือน และอาณาเขตทั้งหมดของประเทศหลงก็สั่นสะเทือนอย่างมากเช่นกัน!

ข่าวที่ว่ากองทัพมังกร300,000 นายออกจากเป่ยเหลียง และเดินทางไปยังตะวันออกได้แพร่กระจายออกไปแล้ว!

ซูหางที่อยู่ใจกลางของพายุ ในขณะนี้คือความเงียบสงบก่อนเกิดพายุ

ในบ้านพักบนภูเขาในเขตชานเมืองของซูหาง เซียวจ้านได้ตื่นขึ้นแล้วในขณะนี้ แม้ว่าร่างกายของเขาจะมีโรคร้าย ซึ่งเกิดขึ้นเนื่องจากความปั่นป่วนทางอารมณ์ แต่ได้รับการรักษาให้หายจากซุนซือเหนียน ผู้สืบเชื้อสายของ ตระกูลซุนแห่งสามหมอเทวดา

“จอมพล อาการบาดเจ็บในร่างกายของท่านสะสมมานานเกินไป ห้ามโมโหอีกนะ ถ้าขืนเป็นแบบนี้ต่อไป แม้แต่ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”

ซุนซือเหนียน ในวัยหกสิบ ผมขาวเต็มหัว ค่อยๆเก็บเข็มสีทองของเขาและยืนอยู่ข้างๆเซียวจ้าน

"ท่านซุน ขอบคุณมาก"

เซียวจ้านโค้งคำนับเล็กน้อย แล้วถามอย่างกระวนกระวายว่า"ลูกสาวของผม อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง?"

“จอมพลอย่ากังวลไป มีเพื่อนสองคนนั้นของผมอยู่ คุณหนูจะปลอดภัยแน่นอน”ซุนซือเหนียนหรี่ตาลงและยิ้ม

แต่เมื่อเขาไปถึงหน้าประตู และเห็น เข่อเข่อนอนอยู่บนเตียง

เขาเดินไปที่หัวเตียงเบาๆ ชำเลืองมองลูกสาวเข่อเข่อที่หลับอยู่ และถามหมอเทวดาทั้งสองว่า"ลูกสาวของผมเป็นอย่างไรบ้าง?"

เราสองคนแค่ระงับอาการบาดเจ็บในร่างกายของคุณหนู ต่อไปเราจะทำการผ่าตัด เอากระดูกที่หักทั้งสี่ซี่ในร่างกายของคุณหนูออก การดำเนินการนี้จะใช้เวลานาน นอกจากนี้ หัวของคุณหนูยังได้รับความเสียหายอย่างหนัก แม้ว่าคุณหนูจะฟื้น ก็อาจจะมีผลที่ตามมา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของเซียวจ้านเป็นสีแดง และเจตนาฆ่าในดวงตาของเขาพุ่งตรงไปที่บนฟ้า ลูกสาวของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้เลยหรือ!

มันน่ารักและสวยงามมาก ดวงตาคู่นี้ คล้ายกับของเจียงอวี่โหรวมาก แม้ว่าเธอจะหลับไปในขณะนี้ ยังคงมีรอยยิ้มหวานอยู่ที่มุมปากของเข่อเข่อ บางที

นี่คือลูกสาวของตัวเขา?

ไม่ว่าพ่อต้องทำอะไร พ่อก็จะทำให้ลูกฟื้นมาให้ได้ จากนี้ไป

คิดถึงพ่อมาก... ท่านจะกลับมาหาเข่อเข่อเมื่อไหร่...

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ สาวใช้ในห้องนอนและหมอเทวดาทั้งสองคน ต่างก็สั่นสะท้านและแอบเช็ดน้ำตา

ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารจริงๆ แม้หลับยังคิดถึงพ่อ เธอต้องโหยหาให้พ่อกลับมาอยู่กับเธอแค่ไหนกัน และต้องโหยหาความรักจากพ่อมากเพียงใด

จากนั้นพูดว่า"คุณหมอเทวดาทั้งสอง ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร โปรดรักษาเธอให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง!"

ถ้าไม่ใช่เพราะจอมพลยื่นมือมาช่วยในตอนนั้น ครอบครัวของเราสองคนคงตายไปกับแผนการในปีนั้นแล้ว แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของเราสองคน เราก็จะพยายามรักษาคุณหนูให้หายเป็นปกติ!”

หมอเทวดาและหมอเทวดาจีตอบรับ และรีบจัดเจ้าหน้าที่เปลี่ยนห้องนอนนี้ให้เป็นห้องผ่าตัด

ยืนอยู่ที่ประตู มองไปที่ประตูที่ค่อยๆถูกสาวใช้สองคนปิดลง และผ่านช่องว่างในประตู

ในขณะนั้น น้ำตาไหลลงมาที่มุมตาของเซียวจ้าน เขาบีบกำปั้นอย่างแรง หันกลับมาและพูดว่า"หลงอี!คุณค้นพบหรือยัง?ใครเป็นคนชนลูกสาวผม!!!”

พบแล้ว!มันเป็นอุบัติเหตุที่ตระกูลจินทำให้เกิดโดยจงใจ

"ฆาตกรรม?!ดี! ดีมาก!!!ตระกูลจิน ผมต้องการให้พวกเขาชดใช้ให้สาสม!!!"

เซียวจ้านพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เจตนาฆ่าเหมือนกับเสียงคำรามของมังกร และทั้งวิลล่าก็เย็นยะเยือก

"...ตอนนี้ เจียงอวี่โหรวอยู่ที่ไหน?"

เอ่ยชื่อนี้ นึกถึงเธอ คิดถึงหญิงสาวผู้น่ารักและใจดี

หญิงสาวสดใสร่าเริงในตอนนั้น ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?

เธอจะเกลียดตัวเองไหม?

และถูกลบรายชื่อลำดับวงศ์ตระกูลออก นายหญิงเลี้ยงดูคุณหนูเพียงลำพัง ใช้ชีวิตอย่างยากจนและลำบากมาก เมื่อสามเดือนก่อน

เขาหยุดชั่วครู่หนึ่ง