หมอร้ายคลั่งรัก

“กูอยากจะรู้จริงๆ ต่อไปมึงมีลูกชายมึงจะทำยังไง” ผมนี่หูผึ่งเลยครับนึกขอบคุณไอเสือที่ถามคำถามเหมือนที่ใจผมคิดแต่ไม่กล้าถามเมียตอนนี้อารมณ์ยิ่งขึ้นๆ ลงๆ อยู่

“กูก็จะทาบ้านให้เป็นสีฟ้า” ฮ๊ะ คนที่ตกใจคือผมเนี่ย คนอะไรเปลี่ยนสีบ้านตามลูกสงสัยผมคงได้เปลี่ยนสีบ้านปีละครั้งแน่ๆ เพราะผมตั้งใจว่าจะมีลูกหัวปีท้ายปีไปเลย แต่ไอเสือนั่งหัวเราะจนน้ำตาไหลไปแล้ว

“อ๊ะ” หนูอิงร้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมาทันทีคงเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กกำลังดิ้น น่าจะดิ้นแรงไปจนคุณแม่ร้องออกมา ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เอามือจับท้องโตใกล้คลอดพอผมสัมผัสท้องเท่านั้นเหมือนยัยหนูจะรู้ว่าเป็นพ่อถีบเข้ามือผมอย่างแรงจนหนูอิงร้องออกมาอีกครั้ง

“อ๊ะ” ยัยหนูดิ้นจนท้องเป็นคลื่นหนูอิงก็หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บผมเห็นมีหยุดน้ำใสๆ อยู่ตรงหางตา แต่เธอก็ยังยิ้มให้ผมได้เหมือนเดิม

“พอแล้วครับลูก เด็กดีของคุณพ่อเลิกดิ้นได้แล้วนะครับคุณแม่เจ็บนะลูก” พอสิ้นเสียงผมเด็กน้อยในท้องคุณแม่คนใหม่ก็หยุดดิ้นทันที

“เห้ย!” ไอเสือตกใจเหมือนได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับที่ 8 ของโลกอย่างนั้นแหละ

“ลูกพ่อ” ผมยักคิ้วยิ้มอย่างภาคภูมิใจที่ลูกเชื่อฟังตั้งแต่อยู่ในท้องให้ไอเสือเพื่อนเมีย

ฉันนอนมองคนเห่อลูกกำลังเล่านิทานหนูน้อยหมวกแดงให้ลูกฟังอยู่ ตอนได้ยินเสียงคุณพ่อบอกว่าจะเล่านิทานให้ฟังก็ดิ้นซะจนท้องโตเป็นคลื่นไม่หยุดเด็กอะไรดิ้นเก่งจริงๆ พอพี่หมอบอกให้หยุดเท่านั้นแหละหนูน้อยของฉันก็หยุดลงทันทีเหมือนกันแล้วพี่หมอก็นั่งเล่านิทานไปเลื่อยๆ จนหลับไป ไม่ใช่ลูกหลับนะคะฉันเนี่ยหลับไปก่อนลูกอีกมั้ง

โอ้ย ฉันรู้สึกตัวขึ้นมากลางดึก มันเจ็บ ปวดท้องไปหมด

“พี่หมอ โอ้ยพี่หมอหนูเจ็บ” พี่หมอรู้สึกตัวตั้งแต่ฉันเรียกคำแรกแล้วเพราะเขาเตรียมความพร้อมอยู่เสมอทั้งๆ ที่กำหนดคลอดอีก 1 อาทิตย์ พี่หมอเคยบอกว่าคนตั้งครรภ์ 80% คลอดก่อนกำหนด

“อดทนไว้นะครับเดี๋ยวพี่พาหนูไปโรงพยาบาลนะ” ตอนนี้ฉันเจ็บมากเจ็บจนไม่มีแรงที่จะพูดอะไรแล้วได้แต่พยักหน้ารับเขาเท่านั้น อยากจะให้เขาทำอะไรก็ได้ให้หายเจ็บเร็วๆ

ใช้เวลาไม่นานพี่หมอก็พาฉันมาอยู่ในห้องคลอดแล้ว ฉันถูกเข็นเข้ามาก่อนพี่หมอจะตามมาทีหลังพร้อมกับใส่ชุดสีเขียวมายืนข้างๆ จับมือฉันไว้พร้อมกับก้มมาพูดกับฉันว่า

“ไม่ต้องกลัวนะครับพี่จะอยู่ตรงนี้อยู่ข้างๆ หนูนะครับ” เขาพูดพร้อมกับปัดไรผม เช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาบนหน้าผากฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยน ทำให้ความกลัวที่เคยมันหายไป ตอนนี้ฉันพร้อมแล้วพร้อมที่จะเห็นหน้าลูกสาวของเราแล้ว

ผมนั่งมองพ่อตา แม่ยาย กับคุณพ่อ คุณแม่ของผมแย่งกันอุ้มหลานคนแรกของบ้าน นึกน้อยใจเหมือนกันนะผมเป็นพ่อแท้ๆ เป็นคนทำให้เกิดมาเอง ตัดสายสะดือเองกับมือ แต่ยังไม่ได้อุ้มลูกเลยสักครั้ง เห้อ ได้แต่ถอนหายใจแบบเซรงๆ ลูกไม่ได้อุ้มก็ต้องนั่งเฝ้าเมียต่อไป หลังจากลูกสาวลืมตามาดูโลกคุณแม่คนใหม่ก็หลับไปด้วยความเพลียจนถึงตอนนี้ผ่านมาสองชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ตื่น

“ตาชัยพ่อเขายังไม่ได้อุ้มยัยหนูเลยนะ” กราบขอบคุณแม่ยายเลยครับที่เห็นใจผม

“มันเป็นพ่ออุ้มตอนไหนก็ได้” พ่อตาชายตามองผมนิดนึงแล้วหันกลับไปเล่นกับหลานที่อยู่ในอ้อมอกของตัวเอง

“งั้นก็ให้อุ้มตอนนี้แหละ” แม่ยายทำให้ผมยิ้มด้วยความดีใจมากพาลูกสาวผมมาจากคุณตามาส่งให้ผม ในที่สุดผมก็ได้อุ้มยัยหนูของผมแล้ว

วินาทีแรกที่ได้อุ้มลูกก็ทำให้คุณพ่อมือใหม่อย่างผมสั่นได้เหมือนกันทั้งๆ ที่ผมก็เป็นหมอแท้ๆ แต่เมื่อเป็นลูกของตัวเองก็ตื่นเต้นจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ผมกอดลูกสาวตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน เสียงอ้อแอ้กับมือน้อยๆ มีถุงมือสีชมพูอ่อนหุ้มมือน้อยๆ ปัดป่ายไปมาเป็นภาพที่ทำให้ผมตื้นตันน้ำตาซึม ก้มหอมลูกน้อย

“แอ้!” พอได้สัมผัสจากพ่อหนูน้อยก็ส่งเสียงเล็กๆออกมาให้คุณพ่อได้ชื่นใจ

“พี่หมอคะ” ผมละสายตาจากลูกสาวมองคนบนเตียงที่เรียกผมเสียงเบา ใบหน้าที่ซีดเซียวเริ่มมีสีสันสดใสขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากได้รับการพักผ่อน ผมอุ้มยัยหนูเข้าสู่อ้อมกอดของแม่อย่างเบามือ หนูอิงรับลูกสาวด้วยน้ำตา เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ

“คนสวยของแม่” หนูอิงก้มหอมแก้มน้อยๆ ของลูกสาวหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู

“ขอบคุณนะครับขอบคุณที่เข้ามาเป็นครอบครัวของเรา” ผมก้มจูบหน้าผากมนของหนูอิงเบาๆ หนูอิงยิ้มให้ผมอย่างน่ารักแม้จะเป็นคุณแม่แล้วแต่ความน่ารักไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย

“หนูสิต้องขอบคุณพี่หมอมากกว่า ขอบคุณนะคะที่ให้หนูเป็นครอบครัวของพี่”

“รักหนูนะครับ รักลูกด้วย” ผมหอมทั้งแม่และลูกน้อยอีกครั้งด้วยความรักทั้งหมดที่มีให้กับทั้งสองคน

“หนูรักลูก รักพี่หมอมากที่สุดเลยค่ะ” หนูอิงยิ้มให้ผมไม่หยุด เราสองคนยิ้มให้กันอย่างมีความหมายเป็นคำสัญญาของเราสองคนว่าเราจะรักกันตลอดไป