The king of War

การฝึกฝนของหยางเฉินในครั้งนี้กินเวลาตลอดทั้งคืน เมื่อเขาเสร็จสิ้นการฝึกฝน เขาก็รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าพิษกู่ในร่างกายของเขาดูเหมือนจะเข้าสู่สภาวะหลับใหล

เมื่อคืนหยางเฉินได้รับการฝึกฝนในสภาพกระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฝึกฝนด้วยวิธีนี้ สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือความเร็วในการฝึกฝนของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมาก

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ในที่สุดเขาก็มีวิธีที่จะสกัดกั้นพิษกู่ไร้หัวใจแล้ว

แต่ในขณะที่เขากำลังมีความสุข ความเจ็บปวดได้แผ่ซ่านออกมาจากภายในร่างกายของเขาในทันใด พิษกู่ไร้หัวใจฟื้นพลังชีวิตและเริ่มกัดกินหัวใจของเขาอย่างบ้าคลั่ง

หยางเฉินหน้านิ่วคิ้วขมวด สูดหายใจเข้าลึกๆ รีบกระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่ง

เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เมื่อเขากระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่ง พิษกู่ไร้หัวใจจะไม่กล้าเคลื่อนไหวอีก แต่จะซ่อนตัวอยู่ที่มุมหนึ่ง

หยางเฉินพึมพำกับตัวเอง “ดูเหมือนว่า ก่อนจะจัดการพิษกู่ไร้หัวใจได้ ฉันจำเป็นต้องกระตุ้นสายเลือดบ้าคลั่งอยู่ตลอดเวลา มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้พิษกู่ไร้หัวใจสงบลงได้”

ทันทีที่เดินออกมาจากห้อง ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น “พี่หยาง พี่เป็นยังไงบ้าง?”

“เสียวหว่าน! เธอกลับมาได้ยังไง?”

หยางเฉินแปลกใจมากที่เห็นเฝิงเสียวหว่าน

อ้ายหลินพูดด้วยสีหน้ากังวล “ฉันขอให้เธอกลับมาเอง”

ที่แท้อ้ายหลินก็เป็นคนเรียกกลับมา เห็นได้ชัดว่า เฝิงเสียวหว่านรู้อาการป่วยของเขาแล้ว

หยางเฉินพูดยิ้มๆ “ไม่ต้องกังวล ฉันพบวิธีจัดการกับพิษกู่ไร้หัวใจแล้ว”

สองสาวมีสีหน้าประหลาดใจ “จริงเหรอ?”

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย มองไปที่เฝิงเสียวหว่านและพูดว่า “เธอสามารถตรวจร่างกายฉันได้เลย”

เพื่อไม่ให้อ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านต้องเป็นห่วง เขาต้องบอกให้เฝิงเสียวหว่านตรวจร่างกายเขาด้วยตัวเอง

หลังจากนั้นไม่นานก็เอามือออก มองหยางเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง

มันคือพิษกู่ที่บริโภคเลือดของผู้ถูกพิษ

มันก็ไร้ประโยชน์ เว้นแต่คุณจะควบคุมพิษกู่ไร้หัวใจเอาไว้ได้ตลอดเวลา มิฉะนั้นตราบใดที่มันยังคงอยู่ในร่างกายของคุณ

เดิมทีเขาคิดว่าจะสามารถใช้สภาวะสายเลือดบ้าคลั่ง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาฝึกฝนมาตลอดทั้งคืน พอฝึกฝนเพิ่งเสร็จ พิษกู่ไร้หัวใจก็คืนชีพกลับมาทันที

หยางเฉินถามขึ้น “ดังนั้น ตราบใดที่ฉันสามารถควบคุมสภาวะนี้ได้ ก็ไม่มีคำว่าอยู่ได้เพียงเจ็ดวันอีกต่อไป?”

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้า “ใช่! ตราบใดที่ยังอยู่ในสภาพนี้ พิษกู่ไร้หัวใจก็จะหลับและไม่สามารถทำร้ายคุณได้”

“แต่คุณแน่ใจหรือว่าคุณสามารถรักษาสภาพนี้ไว้ได้ตลอดเวลา?”

เมื่อใช้สายเลือดที่ฉันกระตุ้น

“สถานะเช่นนี้ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้ตลอด ต้องคอยกระตุ้นอยู่เสมอ และมันจะส่งผลเสียอย่างใหญ่หลวงต่อร่างกายของฉัน หากฉันคอยกระตุ้นพลังเลือดบ้าคลั่งตลอดเวลา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อ้ายหลินก็พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “เสียวหว่าน คุณมีวิธีกำจัดพิษกู่ไร้หัวใจที่อยู่ในร่างกายของพี่เฉินแล้วหรือยัง?”

“ฉันก็กำลังศึกษามันอยู่ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาพิษกู่ไร้หัวใจออกมา

อ้ายหลินถามอย่างไม่ยอมแพ้ “ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอ? เช่นการใช้ยาเพื่อขับไล่พิษกู่ไร้หัวใจออกจากร่างกายของพี่เฉิน?”

เฝิงเสียวหว่านกล่าวว่า “ฉันกำลังศึกษาอยู่ แต่ยังไม่ได้ผลลัพธ์ใดๆ”

ก็ยิ้มเป็นการปลอบโยน “ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฉันยังควรักษาสถานะสายเลือดบ้าคลั่งเอาไว้ได้อยู่ ลำพังแค่พิษกู่ไร้หัวใจ จะมาเอาชีวิตของฉัน

ไม่ต้องกังวล

แต่หยางเฉินกลับส่ายหน้าและมองไปยังหม่าชาวที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ

เธอไปคิดหาวิธีที่จะช่วยนำพาจิตสำนึกของหม่าชาวกลับคืนมา

ฉันได้เบาะแสบางอย่างจากทางพี่หม่าแล้ว อีกไม่นานก็จะสามารถเรียกให้เขาตื่นได้

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ พวกเราที่พึ่งพาคุณเพื่อความอยู่รอด

หยางเฉินรู้สึกถึงภาระอันหนักอึ้งที่แบกไว้บนบ่าของตน จึงกล่าวอย่างจริงจังว่า “พวกเธอไม่ต้องกังวล ฉันจะปกป้องพวกเธอเอง!”

“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปฝึกฝนก่อน”

พูดจบเขาก็หันหลันเดินจากไป