เดอะ ครูซ ราชันมังกร

เป็นไปตามคาดที่ผู้ที่ชนะจะต้องแสดงโชว์ที่เตรียมมาให้ทุกคนได้ชม ส่วนมากทั้งเจ้าหญิงและเจ้าชายจะต่างคนต่างเตรียมโชว์มาแต่มีปีนี้เป็นปีแรกที่เจ้าหญิงและเจ้าชายจัดเตรียมมาคู่กัน ครูซไปนั่งที่เปียโนตัวใหญ่สีขาวเด่น ตอนนี้เขากลายเป็นร่างเดิมไปแล้วสาวๆก็ยิ่งกรี๊ดกร๊าดกันมากขึ้น ส่วนฉันก็ยืนอยู่ข้างๆเขา ครูซเริ่มบรรเลงเพลงทำให้ทุกๆคนเงียบและตั้งใจฟัง มันทำให้พวกเรายิ่งเป็นจุดสนใจมากขึ้นไปอีก พอมาถึงเนื้อร้องฉันก็เริ่มร้องบทเพลงที่ซ้อมมาอย่างดี

‘เพราะไม่มีที่ไหนให้พักพิงได้อีก หัวใจที่ไร้ซึ่งสถานที่จะไปต่อ

ช่างเป็นเต่าที่แสนน่าเศร้า เพราะคุณมีบาดแผลมากมายเกินไป

เพราะคุณต้องอยู่อย่างเดียวดาย คือเหตุผลที่ต้องซ้อนตัวในทุกวันเหรอ?

ฉันไม่สามารถปกป้องหรือคอยให้ความรักกับคุณได้เลย

นี่คือเรื่องราวของหัวใจที่แสนปวดร้าวของฉัน

คงจะดีถ้าเวลาจะล่าช้ากว่านี้อีกนิด ค่อยเป็นค่อยไป...’ ฉันร้องเพลงนี้ออกมาด้วยอารมณ์ส่วนตัว ฉันกำลังจะหลงรักผู้ชายคนนี้แต่ฉันไม่คู่ควรกับเขาซักนิดไม่สามารถปกป้องหรืออยู่เคียงข้างเขาได้...

‘จะทำให้ย่างก้าวของฉันเชื่องช้าเพื่อได้เคียงข้างกับคุณ

ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องร้องไห้กับตัวเองอีกแล้ว your always be my

Always be my loveeee’

ฉันใช้พลังเสียงที่ได้ฝึกมาเป็นอย่างดีร้องเพลงออกไปให้สื่อถึงความรู้สึกของเพลงนี้มากที่สุด ความรู้สึกเจ็บปวดของฉันที่มีถูกถ่ายทอดลงไปที่บทเพลงนี้

‘มาอือมึล ดุล กอทโด ออบโก ดอ กัลป์ กอทโด ออมนึน

ซึลพึน กอบูกี มารี’ ครูซก็เริ่มร้องประสานเสียงกับฉันทำให้เพลงนี้ยิ่งน่าขนลุกขึ้นไปอีก ‘โปรดอย่าจากฉันไป’

‘ซังชอกา มันฮา นอ ฮนจาซอ

เมอิล เวรอบเก ซุมนึน กอนี’

‘คือเหตุผลที่ต้องซ้อนตัวในทุกวันเหรอ?

ฉันไม่สามารถหรือคอยปกป้องหรือคอยให้ความรักกับคุณได้เลย

นี่คือเรื่องราวของหัวใจที่แสนปวดร้าวของฉันดวงนี้

คงจะดีถ้าเวลาล่าช้ากว่านี้ ค่อยเป็นค่อยไปอย่างเชื่องช้า...’

หลังจากจบจากงานประกวดฉันครูซและซิปปี้ก็ไปยังซุ้มที่จัดกิจกรรมอีกรอบ ซิปปี้แซวพวกเรามาตลอดทางจนครูซเริ่มหงุดหงิดเลยเสกแม่เหล็กดูดผมใส่เขาอีกรอบ

‘เป็นไงบ้างได้ข่าวว่าไปหวานโชว์หน้าเวทีงั้นเรอะ!’ เมอรี่เวทเทอร์เข้ามาพูดคุยด้วย

‘แฮะๆ ^^’

‘กิจกรรมเป็นไงบ้าง’ ครูซเอ่ยถาม

‘เป็นไปด้วยดี มีทั้งสมหวังและผิดหวัง’ เมอรี่เวทเทอร์ตอบ

‘ถือว่าประสบความสำเร็จเลยล่ะ ^^’ พี่การ์เร็ตพูดขึ้นมา

‘ก็ดีแล้วล่ะ ^^’

‘แล้ว...เป็นไงบ้างกับตำแหน่งเจ้าชาย’

‘ได้ทำอะไรแปลกๆบ้าง ก็ไม่เลว ^^’

ไม่นานนักฉันกับครูซถูกเรียกให้ไปช่วยให้สัมภาษณ์กับชมรมหนังสือพิมพ์และถูกถ่ายภาพไว้จำนวนมากทั้งยังมีนิตยสารชื่อดังของวัยรุ่นมาทาบทามให้ไปถ่ายรูปลงปกนิตยสารนั้นและให้สัมภาษณ์นิดหน่อย ครูซเห็นว่าเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นเขาเลยตกลงรับคำโดยไม่ถามคนอื่นบ้างเลยว่าอยากไปมั้ย!

และพองานจบลงพวกนักเรียนทุกๆคนจะต้องช่วยกันเก็บของต่างๆที่ตัวเองรับผิดชอบให้กลับไปสภาพเดิมและพร้อมเรียนได้ในวันจันทร์ ซุ้มของพวกเราไม่ค่อยมีอะไรมากเพียงแค่ลื้อๆนิดหน่อยแล้วเก็บกวาดก็เสร็จแล้ว พวกผู้ชายทำหน้าที่ดึงผ้าตกแต่งและเก็บโต๊ะเก้าอี้ส่วนผู้หญิงก็เช็ดถูปัดกวาด ไม่นานก็สามารถทำให้ทุกอย่างกลับไปในสภาพเดิมได้

‘ทำไมไม่ใช้เวทมนต์นะ -_- ‘ เมอรี่เวทเทอร์บ่น

‘ไม่ได้หรอนะ’ พี่การ์เร็ตตอบ

‘ฉันก็แค่บ่นไปงั้นแหละ แปลกจะตายเป็นผู้วิเศษแล้วก็ปีศาจกันหมดโรงเรียนแท้ๆแต่ไม่ให้ใช้เวทมนต์!’

‘ถ้าสักแต่จะใช้เวทมนต์มันจะดีเหรอทุกคนก็จะพึ่งแต่เวทมนต์เขาทำถูกแล้วละที่เราห้ามใช้มั่ว’

‘ชิ!’

‘เอาล่ะในเมื่อเสร็จแล้ว...’ ซิปปี้พูดขึ้น

‘หึหึ โทษทีนะฉันชนะแกว่ะ!’

‘งานนี้ฉันยกให้เพราะเห็นแกกำลังอินเลิฟ’

‘งั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าแพ้แล้วมาพูดจากวดประสาทหรอกเรอะ!’

‘ฮึ่ม/ฮึ่ม’ ทั้งสองคนมองกันด้วยสายตาฟ้าแลบ

‘อย่าทะเลาะกันเลยนะสองคน ^^’ ฉันเข้าไปห้ามทั้งสองคนเลยยอมแยกออกจากกัน จากนั้นวิ้งค์กับไรเด็นก็ขอแยกตัวกลับไปก่อน พี่การ์เร็ตก็ยื่นยันว่าจจะไปส่งเมอรี่เวทเทอร์ที่หอ ส่วนซิปปี้ก็ดูเหมือนจะรีบไปหาสาวที่ไหนนี่ละ จนตอนนี้เหลือแค่ฉันกับครูซสองคน...

‘ไง จะไปไหนรึป่าว’

‘ก็กลับบ้าน...’

‘งั้นฉันไปส่ง’

‘อ่า...’

ครูซเรียกการ์เดี้ยนมาตามเคย วันนี้ท้องฟ้าสวยมามีดวงดาวเต็มไปหมดฉันไม่เคยได้ชมพระจันทร์ใกล้ขนาดนี้มาก่อนเลยสายลมเย็นๆปะทะเข้ามาโดนตัวของเราทั้งคู่ฉันยังคงกลัวความสูงอยู่เลยเอาแต่เกาะแขนครูซไว้แน่น เมื่อลมเริ่มหนาวเย็นขึ้นครูซก็เอาเสื้อคลุมของเขามาคลุมทับตัวฉันเอาไว้แทน

‘ไม่เป็นไรหรอก...’

‘ฉันไม่เป็นอะไรมากกว่าเธออีก เห็นเธอตัวสั่นเชียวอ่ะ’

‘ขะ..ขอบ’ ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดขอบคุณออกไปครูซก็ดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้ถึงมันจะแน่นมากแต่ก็อบอุ่นมากเช่นกันฉันอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ ตลอดกาลเลยก็ยังได้...

‘เวนีส...’

‘หะ...หืม’ ครูซผละตัวออกจากอ้อมกอดนั้นแล้วเอานิ้วเรียวนั้นเชยคางฉันขึ้นมาให้สบตากับตาของเขา

‘ฉันน่ะ... รู้สึกว่าจะชอบเธอเข้าแล้ว’

‘o.o’

‘เวนีส’

‘หะ...หืม’

‘เรามาเป็นแฟนกันแบบจริงๆเลยได้มั้ย?’

‘มะ...หมายความว่าอะไร!’

‘ฉันอยากจะอยู่กับเธอตลอดไป... อยู่แบบนี้ทุกๆวันที่เราอยู่ด้วยกัน’

‘นายกำลังสับสน ^^’

‘เวนีส...’

ฉันพยายามพูดไม่ให้เข้าข้างตัวเองมากนัก สิ่งที่ฉันได้ยินนั้นมันเป็นสิ่งเดียวกับที่ฉันรู้สึกมาตลอด ฉันก็รักนายฉันอยากจะตอบไปแบบนี้แต่ทำไมล่ะ ทำไมปากฉันมันถึงไม่พูดออกไป ในหัวฉันสับสนไปหมดคนอย่างเขาจะมาชอบฉันจริงๆน่ะเหรอแล้วถ้าฉันตอบว่าฉันก็รักเขาล่ะ... แล้วถ้าเรื่องที่เขาพูดเป็นแค่การแกล้งฉันเล่นล่ะ!!

‘ฉันรู้สึกแบบนั้นมาไม่นานนี้เอง แต่ว่าฉันมาคิดๆดูแล้วถ้าเรามาคบกันจริงก็ไม่มีอะไรเสียหาย’

‘อะ...’

‘เวนีส... ฉันน่ะชอบเธอเข้าซะแล้วละ ^^’ รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นทำให้หลงระเริงจนเกือบจะตกลงปลงใจให้กับเขา

‘ฉัน... ไม่ได้ชอบนาย!’ ฉันตอบเขาออกไปแบบนั้นแต่ในใจมันช่างปวดร้าวฉันอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องแข็งใจไว้ จะให้เขารู้สึกว่าฉันก็รักเขาไม่ได้เด็ดขาด ฉันไม่คู่ควรกับเขาแม้แต่น้อยฉันจะไปมีหน้ามาเคียงข้างกับเขาได้ยังไง พลังวิเศษก็ไม่มีคงอยู่คู่กับเขาตลอดไปไม่ได้หรอกฉันไม่สามารถปกป้องเขาได้ในยามที่เขาต้องต่อสู้คนเดียวถ้าเป็นคนอื่นที่มาอยู่เคียงข้างเขาน่าจะมีประโยชน์มากกว่าฉันแน่ ฉันไม่สามารถมอบความรักที่มีของฉันให้กับเขาได้...

‘...’

‘ขอโทษนะ ^^ ฉันคงคบกับนายไม่ได้หรอก เราอย่าใกล้ชิดกันให้มากจะดีกว่านะ...’ ครูซค่อยๆปล่อยมือออกจากตัวฉันและเขาก็เงียบลงทันทีเขาไม่ได้แสดงอาการเจ็บหรือเศร้าออกมาแต่อย่างใดแต่ดูเหมือนครูซคนเดิมที่น่ากลัว

‘อะ... กรี๊ดดดดดด’ ในชั่วขณะที่ครูซปล่อยมือเขาออกจากตัวฉันลมที่แรงนั้นก็พัดจนทำให้ฉันเซและตกลงจากมังกรทันที ฉันคว้าขาของการ์เดี้ยนเอาไว้ได้โดยบังเอิญ นี่ฉันจะต้องมาตายแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ ครูซยังคงนั่งนิ่งอยู่บนมังกรเขาคงเกลียดฉันได้แล้วสินะ อย่างน้อยๆการตายของฉันก็จะทำให้ครูซสามารถเจอผู้หญิงที่ดีกว่าฉันได้ในอนาคต ฉันหลับตาแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา น้ำตาที่อดกลั้นมาทั้งหมดปล่อยมันออกมาซะ... ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจกันแน่ขนาดฉันตกลงมาเขายังไม่สนใจเลยคงโดนเกลียดแล้วจริงๆสินะ ^^ จากนั้นฉันก็ตัดสินใจปล่อยมือจากที่เกาะอยู่ทันที ลาก่อน...

‘เวนีส!!!’ ฉันได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกฉันอย่างบ้าคลั่ง

‘ทางนี้ส่งมือมา!!’ ครูซนั่นเองเขากระโดดลงมาเพื่อช่วยฉันเหรอ แต่ฉันตัดสินใจแบบนี้แล้วนี่ฉันไม่อาจส่งมือให้เขาเพื่อให้ความหวังอะไรกับเขาได้หรอก

‘อย่ามาแตะต้องฉัน!’ TT ฉันตะโกนออกไปทั้งๆที่ยังหลับตาแล้วร้องไห้

‘เวนีส... เวนีส! ขอร้องละส่งมือมา ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับเธออีกเลยก็ได้แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้นให้ฉันช่วยเธอเถอะนะ!’ เมื่อได้ยินดังนั้นฉันเลยยอมส่งมือไปหาเขาและก็ช่างเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมครูซดึงตัวฉันเข้าไปหาแล้วบินขึ้นไปบนฟ้าได้อีกครั้ง เขาพาฉันมานั่งบนมังกรโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น เมื่อถึงบ้านฉันก็กล่าวขอบคุณแต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย การที่เขากระโดดลงมาช่วยฉันมันยิ่งทำให้ฉันหลงรักเขามากกว่าเดิม...

@[email protected] พอมาโรงเรียนวันจันทร์ฉันก็มีสภาพไม่ต่างจากซากหมาเน่าอดหลับอดนอนมาสองคืนเต็มข้าวปลาอาหารก็ไม่มีกระจิตกระใจจะกินอะไรเลย TT! ข่าวของฉับกับครูซก็หราอยู่ทั่วโรงเรียนเดินไปมุมไหนก็มีรูปพวกนั้นแปะอยู่แม้แต่ใส่ส้วมก็ยังมีฉันควรจะดีใจเหรอ?

‘คุณน้องค้า!’ ฉันสะดุ้งเมื่อมีเสียงคนเรียกแล้วเดินมาจับไหล่

‘หะ...’

‘ใช่น้องเวนีสเจ้าหญิงบุบผามั้ยเอ่ย?’

‘คะ...ค่ะ’

‘ว้ายยย! หน้าตาดูไม่ได้เลยนะคะน้องไปฟัดกับหมาที่ไหนมา ไม่ได้ล่ะอย่างนี้ต้องเข้าคร์อสสส!’

‘ว่าแต่พี่เป็นใครหรอคะ!’

‘อ๊ะ! ลืมแนะนำตัวไปเสียได้ โฮ๊ะๆๆ’ แปลกคนจังกระเทยคนนี้ ==

‘พี่ชื่อว่าสวีตตี้พิ้ง! เป็นธีมงานจากนิตยสารยะโฮวมานัดแนะน้องเกี่ยวกับงานที่เราตกลงกันไว้ค่ะ!’ อ๋อ! พี่จากนิตยสารที่ครูซตกลงรับงานนี่เอง หะ! ฉันกับครูซ... -0-

‘อะ...เอ่อ’

‘เย็นนี้คุณน้องต้องไปอาบน้ำแร่แช่น้ำนมนะคะ!’

‘แต่...’

‘ไม่มีแต่ค่ะ! - - ’

‘ค่ะ...’

หลังเลิกเรียน และแล้วเวลาที่แสนจะทรมานก็มาถึงวันนี้ทั้งวันฉันไม่ได้ไปที่ห้องสมุดนั้นเลยแถมตอนเจอพวกอินเตอร์เซกชั่นฉันก็ต้องแอบเพราะไม่อยากตอบคำถามหรือพูดคุยกับใครทั้งนั้น แต่แล้วตอนนี้ฉันกลับต้องมาเข้าคอร์สบำรุงผิวพรรณกับครูซ... ซึ่งฉันมองหน้าเขาไม่ติดเลยตอนนี้ เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียวต่างคนก็ต่างไปส่วนของตัวเองขนาดออกมานั่งหมักหน้าก็นั่งคนละมุม ครูซนั่งเล่นไอบล้า(ญาติไอโฟนของโลกมนุษย์นั้นล่ะ)ด้วยสีหน้าเรียบเฉยส่วนฉันก็นั่งอ่านหนังสือที่ทางร้านจัดวางเอาไว้ให้ แย่ชะมัดบรรยากาศแบบนี้

‘ไง’

‘อะ...อื้อ’ เขาเอ่ยปากทักฉันก่อนแบบไม่เงยหน้ามอง

‘ต้องหลบหน้ากันขนาดนั้นเลยหรอ?’

‘หะ...เห?’

‘ฉันเห็นนะ! ไปแอบหลบหลังต้นไม้แล้วก็ปีนออกไปนอกระเบียงน่ะ งี่เง่าชะมัด’

‘-0- หะ...เห็นเหรอ’

‘ตัวเธอเล็กซะที่ไหน? คนตาบอดเท่านั้นแหลี่ไม่เห็น!’ ถึงแม้ว่าจะดูห่างเหินแต่ครูซก็ยังเป็นครูซอยู่ดีล่ะนะดูจากนิสัยใจคอและปากเสียๆนั้น -3-

‘ฉันจะบอกไว้อย่างนะ... ฉันมันเป็นพวกชอบท้าทายเสียด้วยสิ การที่ได้มายากแค่ไหนฉันก็ยิ่งอยากได้!’ อยากได้อาร้ายยยย เขาหมายถึงไอบล้าใช่มะ แฮะๆ

‘ฉันว่าฉันบอกนายไปแล้วนะ...’

‘ฉันไม่สน! สงครามยังไม่จบอย่าพึ่งนับศพนักเวทย์!’ -0- โอ้โห ไปเอาปรัชญานี้มาจากที่ใดเรอะ!

‘ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ!’

‘ทำไมน่ะเหรอ... ก็เพราะฉันต้องการเธอไงล่ะ เวนีส!’ พูดเสร็จเขาก็เดินจากไปทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ทำเอาหัวใจฉันเกือบหยุดเต้น หลังจากฉันและครูซอาบน้ำแร่แช่น้ำนมขัดผิวบำรุงหน้าและ บลาๆๆ เสร็จแล้วพี่สวีตตี้พิ้งก็นัดแนะพวกเราให้ไปที่สตูดิโอวันพรุ่งนี้สิบโมงเช้าส่วนเสื้อผ้าทรงผมเครื่องแต่งกายไม่ต้องแต่งมาทางธีมงานจะจัดไว้ให้เรียบร้อยและพร้อมด้วยอาหารว่างและมื้อกลางวัน

ตอนแรกครูซบอกว่าจะมาส่งฉันแต่เพราะฉันเกรงใจจึงขอกลับเองครูซเลยให้ฉันยืมการ์เดี้ยนไปส่วนเขาจะบินกลับเอง เหอะ! มีปีกก็ดีงี้แหละเนอะจะเดินก็ได้เมื่อยก็บินเอา TT พอกลับมาถึงบ้านฉันก็โดนไอรีสถามนู้นนี่นั้นพอรู้ว่าฉันจะไปถ่ายแบบลงปกนิตยสารชื่อดังก็ทำตาวาวเป็นไก่ย่างหกดาวเชียวอ่ะ!

‘ฉันนอนก่อนนะไอรีส...’

‘ฝันดีนะ ^^ จิ๊บๆ’

‘อ่าจ้ะเช่นกัน!’

และแล้วฉันก็พยายามข่มตานอนจนหลับได้ในที่สุด หวังว่าพรุ่งนี้ทุกอย่างจะราบรื่นนะ! ฟี้...