เดอะ ครูซ ราชันมังกร
ตอนที่ 12
หลังจากจัดการแอนนี่เสร็จ ผมก็รีบบึ่งไปหาเวนีสทันที จะเป็นอะไรมั้ยนะ ‘เร่งหน่อยกาเดี้ยน’ ผมสั่งกาเดี้ยนให้เร่งสปีดขึ้นอีกเพราะว่าเป็นห่วงเวนีสอย่างสุดหัวใจ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกหลงรักเธอทั้งๆ ที่ยัยนั่นเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา เวทย์มนต์ก็ใช้ไม่ได้เรื่อง การเรียนห่วยแตก แถมไม่เข้าสังคมด้วย แต่ก็นะมันโดนใจเต็มๆ
‘เวนีส’ ผมหายตัวเข้ามาในห้องนอนของเธออย่างถือวิสาสะ
‘นายมาทำไม’
‘ฉันเป็นห่วงได้ข่าวว่าเธอโดนพวกมันทำร้าย’
‘ทำไมนายต้องสอดรู้ทุกเรื่อง’
‘เพราะว่าเธอคือคนพิเศษใส่ไข่’
‘ไม่ขำนะยะ’
‘แต่ก็เห็นว่ากำลังยิ้มอยู่นี่ ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ’
‘นายก็ด้วย =w=’
‘ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะเวนีส’ผมกอดเธอด้วยความโล่งใจที่ยังเห็นเธอยิ้มได้
‘ขอบคุณนะ’
‘…’
‘คนของนายช่วยฉันไว้’
‘เธอรู้?’
‘ฉันรู้มานานแล้วละ ^^’
‘ฉันอยากถามข้อนึง ช่วยตอบตามความจริงได้ไหม’
‘ถ้าตอบได้ฉันก็จะตอบ’
‘ทำไมเธอถึงเอาแต่ผลักไสฉัน เหตุผลคืออะไรเวนีส ถ้าตอบไม่ดีฉันฆ่าเธอแน่’
‘เอ่อ’
‘หื้มม’
‘ฉันไม่อยากให้แอนนี่เสียใจ แอนนี่เขาชอบนายมากๆ ตั้งแต่เข้ามาเรียนฉันก็เห็นว่าเขาชอบนายมาตลอด แอนนี่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน’ โถ่ ถ้าเธอรู้ความจริงจะเป็นเรื่องเศร้าขนาดไหนนะ ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร ฉันไม่แคร์
‘บางครั้งคนอื่นเขาไม่ได้คิดแบบที่เราคิดหรอกนะ’
‘หมายถึงอะไรเหรอ’
‘ไว้วันนึงเธอจะเข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร’
‘ว่าแต่จะทำยังไงให้นากลับไปตัวเท่าเดิม...’
‘*0*’ ได้ยินคำถามนี้ทำเอาผมหน้าจ๋อยไปเลย นั่นน่ะสิจะทำยังไงดี
‘วิ้งค์กำลังค้นคว้าวิจัยตัวยาแก้ให้อยู่’
‘หวังว่าเขาจะทำออกมาได้’
‘ต้องได้เซ่! พูดอะไรแย่ๆฉันเชือดเธอจริงๆ นะ’
‘จ้าๆ วิ้งค์เก่งจะตายต้องได้อยู่แล้ว เย้ๆ’
‘ต้องแบบนี้สิ’ ผมยืนกอดอกแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ‘เธอพักผ่อนซะ ฉันจะไปแล้วยัยบ้า พรุ่งนี้ถ้าไม่เจอเธอที่โรงเรียนละก็ฉันจะมาเผาบ้านเธอ’
‘หนอยแน่! เกินไปละนะยะไปเล้ยยย’ เวนีสโกรธขึ้นมานิดๆ เธอเอาหมอนอันนุ่มนิ่มปาไล่หลังผมมาแต่ผมเห็นว่าเธอกำลังยิ้มมีความสุข ‘แค่นี้ละที่ฉันต้องการ’ ผมพึมพำกับตัวเอง
วันต่อมา
ฉันมาโรงเรียนตามปกติแม้ยังยังหวาดระแวงอยู่บ้าง เมื่อวานฉันเดินกลับบ้านคนเดียวตามเคยพอเข้าซอยบ้านมาไม่นานก็มีพวกแก๊งนักเลงมาล้อมฉันไว้ คิดว่าคราวนี้จะต้องตายแน่ๆ เพราะรั้งที่แล้มันจับฉันไปและพลาดโอกาสฆ่าฉันไปได้ เพราะครูซและกาเดี้ยนมาช่วยไว้ได้ทันเวลา ถึงแม้ระหว่างทางมาโรงเรียนจะยังระแวงอยู่บ้าง แต่ก็อุ่นใจเพราะรู้สึกเหมือนลูกน้องของครูซที่คอยตามดูฉัน ยังคงตามอย่างต่อเนื่องจนถึงโรงเรียน
‘เวนีสสส’
‘อะไรเหรอชริมเบย์’ เพื่อนร่วมห้องวิ่งมาอย่างหน้าตาตื่นเมื่อเห็นฉันเข้ามาในห้องเรียน
‘แอนนี่ลาออกจากโรงเรียนเธอรู้สาเหตุมั้ย’
‘หา! ว่าไงนะ’
‘แปลว่าไม่รู้ -_-’
‘ก็ไม่รู้น่ะสิ’
‘มีคนเห็นนางคุยกับรุ่นพี่ครูซเมื่อวานตอนเลิกเรียน เหมือนจะเป็นเรื่องซีเรียสด้วยนะ’
‘…’
‘จากนั่นแอนนี่ก็ไปลาออกเลยล่ะ’
‘ขนาดนั้นเลยเหรอ’
‘เธอไปถามแฟนเธอสิ’
‘ไม่ถามะดีกว่า เอ๊ะ! ฉันไม่ใช่แฟนเขานะอย่าเข้าใจผิดสิ’
‘แต่ก็เคลิ้มตามนะหล่อน’
‘ก็แหม กำลังคิดเรื่องแอนนี่ฉันก็ตอบรับไปงั้น’
‘แฟนเธอต้องเกี่ยวข้องกับการลาออกของแอนนี่’
‘ไม่หรอก...’ ฉันพยายามคิดว่าแอนนี่จะลาออกด้วยสาเหตุอะไร ถ้าเป็นเรื่องของครูซเขาคงพูดอะไรทำร้ายจิตใจเธอแน่ๆ แต่ก็ไม่น่าถึงขั้นต้องลาออกเลยนี่ ปวดหัวจริงๆ
ฉันเดินตรงมาที่ห้องอินเตอร์เซกชั่นทันทีพอถึงเวลาพักเที่ยง ฉันต้องถามเขาแบบจริงจังถ้าเขาไม่ตอบก็ซัดซะเลย (ฉันนี่ละที่จะโดนซัด)
‘สวัสดียัยเบ๊ หายตกใจกลัวแล้วเหรอ’ มาถึงเขาก็ทักทายแบบนี้กับฉันเลยนะ
‘มาแล้ว ฉันยังไม่ตายยังสบายดีอยู่’
‘ใช่สิถ้าเธอตายฉันจะตามไปทำลายล้างวิญญาณของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า’
‘เถื่อนมาก’
‘ฮ่าๆๆ’
‘ครูซ...’
‘หืม’ ฉันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วเรียกเขาแบบจริงจัง เขาก็คงสัมผัสได้เลยตอบกลับด้วยความนิ่ง
‘นายรู้เรื่องที่แอนนี่ลาออกหรือป่าว’
‘แน่นอนว่าต้องรู้ ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้’
‘นายมีส่วนเกี่ยวข้องกับการลาออกของเธอมั้ย’
‘หน้าฉันเหมือนคนที่ชอบทำคนลาออกจากโรงเรียนเรอะ’
‘ใช่!’
‘หึ’ เขายิ้มเยือกเย็นมาให้ฉันแต่ไม่ได้พูดอะไร
‘มีคนเห็นแอนนี่คุยกับนายดูท่าทางซีเรียสมากเมื่อวานตอนเย็น จากนั้นแอนนี่ก็ลาออกเลย’
‘แล้วฉันต้องเห็นสาเหตุทำให้ยัยนั่นลาออกเหรอไง’
‘ใช่สิ ก็แอนนี่ชอบนาย นายไปทำร้ายจิตใจเธอใช่ไหม’
‘ผู้หญิงที่ยอมให้ตัวเองมอดไหม้เพราะความรักงั้นเหรอ เหมือนพวกมนุษย์อ่อนแอจังเลยนะ’ จู่ๆ เสียงเยือกเย็นปนสมเพชก็ดังขึ้นข้างหลังฉัน เจ้าของเสียงคือเมอรี่เวทเทอร์
‘ก็อย่างที่เมอรี่เวทเทอร์พูดนั่นแหละ’ สรุปฉันต้องการมาถามหาความจริงแต่กลับไม่ได้อะไรกลับมาเลยแม้แต่น้อยนิด
เดอะ ครูซ ราชันมังกร
