เดอะ ครูซ ราชันมังกร

ครูซกระโดดออกจากหลังของกาเดี้ยนและยืนด้วยตัวเขาเอง ‘กาเดี้ยนนายลงไปเถอะ นี่คือการต่อสู้ของฉันกับเจ้าตัวประหลาดนั้น’

‘กลิ่นของเจ้าคุ้นๆ นะเจ้าหนู กลิ่นเหมือนกับพวกตระกูลครูเซเดอร์ที่ข้าเคยต่อสู้ด้วยเมื่อหลายพันปีก่อน’

‘อ่าใช่ และก็เป็นตระกูลที่ผนึกเจ้าไว้ยังไงละ ข้านี่ละทายาทที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของตระกูล’

‘งั้นวันนี้คงมาถึงแล้ววันที่ตระกูลผู้ยิ่งใหญ่ของครูเซเดอร์จะต้องจบสิ้นลง’ พูดจบครูซก็ฟาดแสงสีแดงในมือเข้าไปเต็มๆ ร่างที่อ้างตัวว่าชื่อคาราฮาน เจ๋ง! แต่เดี๋ยวนะมันไม่เกิดอะไรขึ้นเลยเหมือนแสงแค่ผ่านตัวมันไป

‘ร่างกายนี้เป็นของยัยผู้หญิงโง่คนนี้ ข้าแค่ยืมพลังและร่างกายมันมา เพราะงั้นไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ไม่กระทบกับตัวจริงของข้าเลย สักนิด!’ พูดจบคาราฮานฟาดดาบสีเขียวติดพิษลงมาที่ครูซแบบเต็มๆ ทำให้ร่างกายของเขาดิ่งลงสู่พื้นดินอีกครั้ง กาเดี้ยนบินขึ้นไปรับตัวเขาที่อยู่ในสภาพรอมมะร่อ เพราะโดนดาบพิษเข้าเต็มๆ ร่างกาย กาเดี้ยนพาเขาลงมาตรงที่พวกเราอยู่ ทุกคนวิ่งเข้าไปดูครูซอย่างเป็นห่วง ผู้หญิงทุกคนในกลุ่มหรือบรรดาแฟนคลับที่เห็นเหตุการณ์ต่างร้องไห้โฮ รวมถึงฉันด้วย บาดแผลฉกรรจ์มากขนาดนี้ เขาคงจะ...

‘จบสิ้นเสียทีตระกูลครูเซเดอร์’ คาราฮานพูด

วิ้ง!

แสงสีทองฟาดลงมาจากฟ้าตกลงมาที่ข้างๆ ร่างกายครูซที่นอนแน่นิ่ง กลิ่นแบบนี้มัน ฉันสัมผัสกลิ่นที่คล้ายๆ กับครูซได้จากแสงนั่น

‘ใครบอกว่าจบสิ้นตระกูลของเราแล้ว’ ชายผมสีทองสวมแว่นตาดูท่าทางงเท่มากรุ่นวัยกลางคนมองที่ครูซและกลับไปมองคาราฮาน

‘แกเป็นใคร’

‘ถึงฉันจะเกิดไม่ทันตอนที่บรรพบุรุษร่วมมือกันปราบนายลง แต่จะบอกก็ได้ฉันคือคัท น้องชายฝาแฝดของผู้ที่ถูกสืบทอดพลังเผ่ามังกรสายแท้และเป็นอาแท้ๆ ของเจ้านี่’ เขาชี้มาที่ครูซที่กำลังนอนหมดสภาพ

‘สายเลือดของราชันมังกร จะไม่แพ้พ่ายให้กับพิษของมนุษย์หรอก’ เขาหลับตาลงนิ่งๆ ก่อนจะควักอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเสื้อ มันเหมือนขวดใส่ยาน้ำเวทย์มนต์ เขาเดินตรงมาทีครูซนั่งยองข้างๆ และเปิดปากครูซให้กินสิ่งนั้นเข้าไป

‘ถ้าเจ้าเป็นผู้สืบทอดที่แท้จริงคนต่อไปตามที่พ่อของเจ้าได้บอกข้าไว้ ก็จงลืมตาตื่นขึ้น’ ไม่นานครูซก็เริ่มรู้สึกตัว บาดแผลไม่ได้หายไปไหนแต่ความเจ็บปวดไม่แสดงให้เห็นอีกต่อไป

‘แก’ ครูซลุกขึ้นยืนกำหมัดแน่นพร้อมกัดฟันกรอดๆ

‘กรี๊ดดดดดดดด’ ฉันที่มัวแต่มองไปที่ครูซไม่ทันได้ตั้งตัวถูกคาราฮานโฉบขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาจ้องตาของฉันโดยมีออร่าที่น่ากลัวพุ่งออกมา ฉันได้กลิ่นความชั่วร้ายอยู่ในนั้นจำนวนมาก ตาของฉันมีแสงสว่างวาบออกมาชั่วจังหวะหนึ่ง ใช่ตอนนี้ฉันได้กลิ่นทุกอย่างชัดเจน ได้กลิ่นและเสียงของแอนนี่ในร่างกายนั้นด้วย ‘ช่วยด้วย…’

‘แอนนี่’ ฉันเรียกชื่อเธอเบาๆ ก่อนจะเห็นช่องว่างบางอย่าง ฉันใช้จังหวะชั่วพริบตาเอามือยื่นเข้าไปที่ร่างกายนั้นภายในช่องว่างที่เห็นแล้วดึงบางอย่างออกมา

‘ยัยหนู เจ้าทำอะไร’ คาราฮานพูดไม่ทันจบ ร่างกายของเขาก็เริ่มเลือนราง อาจจะเป็นเพราะสิ่งนี้ในมือฉัน มันคือจุดกำเนิดพลังวิญญาณที่ยังเหลืออยู่ของแอนนี่ ‘ครูใหญ่ไมอา’ ร่างกายของฉันถูกพันธนาการด้วยจิตสังหารของคาราฮาน ฉันให้กำลังเฮือกสุดท้ายส่งต่อพลังงานของแอนนี่ไปยังครูใหญ่ไมอา คนที่ฉันนึกออกว่าเขาจะสามารถชำระล้างวิญญาณของเธอและส่งไปอยู่ในที่ๆ มันควรอยู่ได้ ฉันส่งแอนนี่ไปยังครูใหญ่ไมอาด้วยการเสกเวทย์มนต์ทั้งหมดเท่าที่ฉันจะทำได้ไม่น่าเชื่อพลังของฉันมีมากกว่าทุกครั้ง อาจจะเป็นเพราะความต้องการที่จะช่วยเพื่อนรักเพียงคนเดียวของฉัน

‘หยุดนะ!’ คาราฮานที่เห็นพลังงานแอนนี่ลงไปยังครูใหญ่ไมอาก็ตะโกนขึ้นอย่างเสียอาการ เขาใช้เวทย์มนต์บางอย่างผลักเข้ามาที่ตัวฉันอย่างเต็มแรง จนร่างกายฉันกระเด็นออกมาแล้วลอยละลิ่วตกลงมายังพื้นดินด้วยความเร็วสูง

‘เฮือก...’ ก่อนที่ร่างกายจะตกกระแทกพื้นฉันกระอักเลือดออกมานิดหน่อย จากนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีใครมารับฉันเอาไว้

‘เวนีส!!’ ครูซเป็นคนมารับฉันเอาไว้ แต่ฉันไม่สามารถตอบสนองอะไรใครได้เลย ทุกคนมามุงดูฉันบางคนบอกว่าฉันตายแล้ว บางคนบอกว่าฉันโดนมนต์สะกดให้นิทรา แต่ฉันยังรู้สึกตัวนะทุกคน ฉันลืมตาอยู่ทุกคนไม่เห็นเหรอ

‘เวนีส ตื่น’ ครูซเขย่าตัวฉันอย่างแรง ทุกคนไม่เห็นเหรอว่าฉันลืมตามองพวกเธออยู่ ‘แก ฉันไม่ยกโทษให้แน่!’ ครูซวางฉันลงกับพื้นลุกขึ้นยืนมองไปที่คาราฮานที่ร่างกายกำลังเสียพลังงานไป ออร่าสีดำพรั่งพรูออกมาจากตัวของครูซ เขากระโดดขึ้นไปโจมตีคาราฮานแบบจังๆ ร่างของคาราฮานทำหน้าตกใจแล้วค่อยๆแหลกสลายไปทุกคนโห่ร้องดีใจแล้วค่อยๆเดินออกมาที่ลานกว้าง เมฆดำค่อยๆ จางลง จดกลายเป็นท้องฟ้าปกติ

‘จบแล้วใช่ไหม’ ซิปปี้ถาม

‘ยังไม่จบหรอก’ อาของครูซพูดขึ้น ทำเอาทุกคนมองหน้ากันไปมาด้วยความงง

‘แต่ว่าร่างกายของเจ้านั่นแหลกสลายไปแล้วนี่คะ’ วิ้งค์พูดเสริม

‘ตอนที่ปล่อยพลังไป นายรู้สึกถึงการโจมตีโดนอะไรมั้ยละครูซ’

‘การโจมตีเมื่อกี้เหมือนเจ้าบ้านั้นมันหายไปเฉยๆ ไม่ใช่ร่างสลายไป แต่อยู่ๆ ก็หายไป’ ครูซตอบ

‘แสดงว่ามันยังไม่จบสินะ’ กาเร็ตมองท้องฟ้า