เดอะ ครูซ ราชันมังกร
ตอนที่ 17
‘เราจะฆ่าสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งขนาดนั้นได้ยังไง’ ซุบซิบๆ
‘ถ้าทุกคนร่วมมือกันจะต้องทำได้แน่ๆ’ ครูซพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันกลับมามองเขาและทำสายตาปิ๊งๆ ใส่ ครูซกลายเป็นพระเอกสำหรับใครหลายๆ คนขึ้นมาทันที
‘ฉันไม่ค่อยชอบนายเท่าไหร่ แต่คราวนี้จะขอร่วมมือด้วยจนถึงที่สุด’ หัวหน้านักเลงอันธพาลของโรงเรียนคนนึงพูดขึ้น เขามีลูกน้องฝีมือดีอีกหลายคน ครูซยิ้มให้พวกนั้นอย่างเป็นมิตรและยินดีต้อนรับทุกคน
‘เราจะไปกู้โลก!’ แก๊งเด็กเนิร์ดของโรงเรียนยืนถือไม้กวาดเวทย์มนต์แล้วตะโกนขึ้น
‘นายน้อยโปรดสั่งการมาได้เลย พวกเราเตรียมพร้อมเสมอ’ เท็งงูที่บินตรวจการโฉบลงมาที่พื้นตรงหน้ครูซแปลงร่าเป็นร่างคนแล้วนั่งชันเข่าแบบพวกทหารที่รับคำสั่งพระราชา รวมไปถึงกาเดี้ยนที่เดินออกมาข้างหน้าเป็นเชิงว่ายินดีช่วยเต็มที่ ตอนนี้คนที่อยากจะโค่นล้มคาราฮานมีเต็มไปหมดส่วนหนึ่งเพราะต้องการความสงบคืนมาและอีกส่นต้องการสร้างประวัติศาสตร์ทิ่ยิ่งใหญ่เหมือนอย่างที่ตระกูลครูเซเดอร์เคยสร้างไว้
‘ท่านครูซ พวกเราอยากขอเข้าร่วมกับท่านด้วย’ ครูซมองเหล่าทหารจำนวนมากตรงหน้าอย่างประหลาดใจพวกคนของเผ่ามัจฉา ‘เราต้องการแก้แค้นให้ท่านเจ้าและพวกพวงที่ถูกเจ้าคาราฮานนั่นกลืนกิน’
‘เอาสิ ฉันต้องการกำลังพลจำนวนมากอยู่แล้ว’
‘ขอบคุณครับ’
ฟุบ ฟุบ ฟุบ ปิ๊ง!
‘เจ้าไก่!’
‘เวนีสกำลังตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม เทพเจ้าไก่เหลืองตัวนี้มาช่วยแล้ว’
‘เจ้าก็ต้องการเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งนี้สินะ’
‘แม่นแล้ว เห็นข้าตัวเล็กๆ แต่ไม้เด็ดมีเพียบนะขอบอก’
‘เจ้าเป็นเทพเจ้าไก่ผู้ศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม’
‘พูดแบบนั้นก็ไม่ได้ปิดอะไร’
‘ไอไก่ตัวเปี๊ยกนี้ใครกัน’ ซุบซิบๆๆ ทุกคนต่างพากันซุบซิบนินทาไอรีสที่อวดอ้างสรรพคุณของตัวเองจนดูโอเวอร์เกินไป
‘ข้าเป็นสัตว์เทพของเทพเจ้าแห่งการหยั่งรู้ มีนามว่าไอรีส’
‘สรุปเป็นสัวต์เทพหรือเป็นเทพกันแน่อะเธอ ฉันงงไปหมด’ ซุบซิบๆ
‘ด้วยความสนิทกับพระเจ้าระดับ vvip ฉันขอเปิดการ์ดขอความช่วยเหลืองจากท่านเทพ บัดเดี๋ยวนี้’
‘เดี๋ยวนะเทพเจ้าที่นายบอกว่าสนิทน่ะ องค์ไหน’ เมอรี่เวทเทอร์พูดขึ้น
‘ก็องค์อาซีอูสไงละ วะฮ่าฮ่า’
‘นั่นน่ะพ่อของฉันเองละยะ!’
‘วะ...ว่าไงน้า’
‘ฉันจะโทรหาพ่อเอง นายไม่ต้องออกหน้าแล้ว’
‘เดี๋ยวสิเมอรี่เวทเทอร์เจ้าไก่นั่นเป็นลมไปแล้วนะ’
‘ช่างปะไรเจ้าไก่พูดมากนั่น’ ว่าแล้วนางก็ต่อสายถึงท่านพ่อ ‘ท่านพ่อคาราฮานมันไปหลบอยู่ที่ไหน’
‘พ่อว่าจะบอกพอดีเลย ถ้ำที่ลึกเข้าไปในป่าเวทย์มนต์มีแม่น้ำใหญ่ น้ำตก และความมืดในตอนกลางวัน’
‘เอ่อ ขอแบบพิกัดชัดๆไม่ได้เหรอคะ’
‘ไม่ได้เป็นโชคชะตาที่พวกเจ้าจะต้องค้นหากันเอง’
‘ป่าก็มีอยู่เยอะซะด้วยสิ’ กาเร็ตพูด
‘ไรเด้นเธอคุ้นๆ ป่านั้นบ้างมั้ย’ วิ้งค์ถามแฟนของเธอที่เป็นปีศาจหมาป่า
‘มันก็มีหลายที่นะแบบนั้น’
‘พูดไปสิ เบเนราปี้’
‘เอ่อคือ’
‘…’ ภูติจิ๋วคนนึงเดินแบบอายๆ ออกมาข้างหน้าเหมือนมีอะไรอยากจะบอก
‘ถ้าที่ท่านเทพเจ้าบอกมาก็มีอยู่ที่นึงเป้นบ้านของฉันเองค่ะ’
‘อยู่ที่ไหนงั้นเหรอ’ เมอรี่เวทเทอร์ผายมือออกไปรับภูติจิ๋วขึ้นมาบนมือของเธอแล้วพูดคุยกัน
‘อยู่ทางทิศเหนือสุดของโลกเวทย์มนต์ มันมีเขตอาคมกางไว้เป็นภาพลวงตาว่าเหมือนป่าทั่วๆไป แต่พอเดินเข้าไป ยิ่งลึก ยิ่งน่ากลัว ทั้งๆ ที่เป็นกลางวันกลับมืดสนิท’
‘ฉันคิดว่าอาจจะใช่ที่นั่นนะ’
‘ทุกคนไปเตรียมพร้อมให้ดี พรุ่งนี้เช้ามาเจอกันที่นี่เราจะเดินทางไปหามัน’
‘พรุ่งนี้เลยเหรอ’ คนบางกลุ่มพูดขึ้นมาละมีเสียงพูดคุยดังขึ้นไม่หยุด
‘ยิ่งช้ามันจะยิ่งรู้ตัวและเวนีสก็ยิ่งตกอยู่ในอันตราย ถ้าใครไม่อยากไปหรือเปลี่ยนใจแล้วละก็พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมา ฉันจะไม่ตามฆ่าใคร เดิมทีปัญหานี้เป็นของฉันคนเดียวอยู่แล้ว’
‘ของนายคนเดียวที่ไหน เรื่องของเพื่อนก็คือเรื่องของเรา’
‘ไอ้ซิป’
‘ซึ้งใจละสิ ฉันดูเท่มั้ยละ’
‘ไม่ซักนิด!’
เดอะ ครูซ ราชันมังกร
