นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

ซูฉิงโค้งคำนับและพูดว่า "ขอโทษนะคะ ฉันขอออกไปข้างนอกสักครู่นะคะ"

"เธอจะไปไหน?" ฮ่อหยุนเฉิงถามพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "เดี๋ยวก็จะทานอาหารกันแล้วนะ"

ซูฉิงมีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องทำอย่างนั้นหรือ ทำไมถึงต้องไปตอนนี้?

"ฉันมีเรื่องด่วน" ซูฉิงลุกขึ้นยืนและเดินตรงไปที่ประตู

เธอโทรหาหมอที่โรงพยาบาลสัตว์เลี้ยงและถามว่า "หมอจาง สวัสดีคะ ฉันชื่อซูฉิง ลูกหมาที่ฉันส่งไปครั้งล่าสุดเป็นอย่างไรบ้างคะ?"

เสียงของหมอจางดังมาจากปลายสาย "ตอนนี้มันหายดีแล้ว"

ซูฉิงพยักหน้า "งั้นฉันจะไปรับมันเดี๋ยวนี้ค่ะ"

ในภาพเมื่อสักครู่นี้ ซูฉิงเห็นว่าสุนัขที่คุณปู่ฮ่อถืออยู่นั้นคล้ายกับสุนัขจรจัดที่เธอเคยช่วยชีวิตไว้ก่อนหน้านี้มาก กุญแจสำคัญคือปลอกคอที่คอของมันซึ่งเหมือนกันทุกประการ

ดังนั้น ซูฉิงจึงจะแน่ใจว่าสุนัขจรจัดที่เธอเคยช่วยเหลือมาก่อนคือสุนัขที่คุณปู่ฮ่อทำหาย

เมื่อได้ยินฮ่อหยุนเฉิงกล่าวว่าคุณปู่ฮ่อมีความผูกพันกับสุนัขตัวนี้มาก เธอจึงตัดสินใจไปรับสุนัขตัวนั้นกลับมาและมอบให้คุณปู่ฮ่อทันที

เมื่อเห็นซูฉิงจากไปอย่างกะทันหัน แม่ฮ่อก็ไม่พอใจอย่างมาก "ซูฉิงกำลังทำบ้านอะไรกัน? ไม่มีมารยาทเอาซะเลย"

สวีหว่านเอ๋อร์เห็นด้วย "นั่นสิคะ หรือต้องให้ทุกคนรอเธอกลับมาก่อนถึงจะทานข้าวได้?"

ฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองไปที่คุณปู่ฮ่อ และกล่าวด้วยน้ำเสียงชัดเจนมาก "บริษัทกำลังมีเรื่องด่วน ซูฉิงไปจัดการกับมันสักครู่ครับ"

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นซูฉิงถึงได้รีบออกไปอย่างนั้น แต่โดยไม่รู้ตัวฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่ต้องการให้คนอื่นนินทาเธอได้ โดยเฉพาะแม่ของเขา

"มีเรื่องด่วนอะไรกัน สำคัญกว่าคุณปู่อย่างนั้นเหรอ?" แม่ฮ่อขึ้นเสียงเล็กน้อย "พวกบ้านนอก ก็คือ พวกบ้านนอก หยาบคาย ไม่มีมารยาท หว่านเอ๋อร์ผู้รอบรู้ดีย่อมดีกว่า และเหมาะสมกว่าเป้นไหนๆ"

เมื่อเห็นแม่ฮ่อชมเชยเธอ สวีหว่านเอ๋อร์ก็ดูภูมิใจและแสร้งทำเป็นเขิลอาย "คุณป้า คุณพูดเกินไปแล้วค่ะ"

ใบหน้าของคุณปู่ฮ่อดูมืดมนลง "ฉิงฉิงได้รับข่าวจากทางบริษัทแล้วเธอก็รีบออกไปแบบนี้ มีความรับผิดชอบมาก ดีมาก"

ผู้เฒ่าฮ่อเปิดปากของเขา และแม่ฮ่อก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกต่อไป แต่ความเกลียดชังของสวีหว่านเอ๋อร์ในใจเธอยิ่งมีมากขึ้นไปอีก

สวีหว่านเอ๋อร์กัดริมฝีปากของเธออย่างลับๆ ในใจเต็มไปด้วยความหึงหวงและไม่พอใจ

เหตุใดคุณปู่ฮ่อจึงให้ความสำคัญกับซูฉิงซึ่งเป็นแค่คนบ้านนอก?

ในแง่ของภูมิหลัง ในแง่ของรูปลักษณ์ มีอะไรที่เธอสู้ไม่ได้กับซูฉิงอย่างนั้นหรือ?

ทำไมเธอถึงไม่อยู่ในสายตาของคุณปู่ฮ่อ!

มิฉะนั้นเราทุกคนก็ต้องรอเธออยู่แค่คนเดียว

"พวกเรากินข้าวกันก่อนเถอะ ไม่ต้องรอเธอหรอก" ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากบางๆของเขาแสดงความไม่แยแสเล็กน้อย

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นจุดประสงค์ที่แม่ฮ่อพาสวีหว่านเอ๋อร์มาที่นี่ในวันนี้

แม้ว่าเขากับซูฉิงจะเป็นแค่คู่หมั่นตามสัญญา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไม ลึกๆ แล้วเขาถึงไม่อยากให้ใครใส่ร้ายซูฉิง

"เหล่าหลี่ ตั้งโต๊ะเถอะ" คุณปู่ฮ่อกล่าว

"ครับ" ลุงหลี่กล่าวด้วยความเคารพ และสั่งให้คนครัวนำอาหารมา

"คุณปู่ฮ่อ คุณกินน่องไก่เพื่อเติมพลังให้ร่างกายหน่อยนะคะ"สวีหว่านเอ๋อร์เอาใจปู่ฮ่ออย่างขยันขันแข็ง...

ผู้เฒ่าฮ่อตอบอืมเบา ๆ แต่ไม่ได้กินขาไก่ที่สวีหว่านเอ๋อร์ตักให้แต่อย่างใด

สวีหว่านเอ๋อร์รู้สึกอึดอัด และหันไปมองฮ่อหยุนเฉิง

และแขนเสื้อของเขาถูกม้วนขึ้น เมื่อเทียบกับรูปลักษณ์ที่พิถีพิถันของเขาก่อนหน้านี้ เขาดูสบายๆ

มือใหญ่เรียวกำลังจับกุ้งแกะเปลือกอยู่ในขณะนี้

ช่างดูสง่างาม หรูหรา และสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ

แม้จะเป็นเพียงการกระทำธรรมดาๆ ก็ยังมีความครอบงำ เผยให้เห็นพฤติการณ์ของกษัตริย์

ดวงตาของสวีหว่านเอ๋อร์ดูหมกมุ่นอยู่เล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้ที่เธอรักมาหลายปีแล้ว ทำไมเขาถึงไม่มองเธอแม้แต่น้อยล่ะ?

สวีหว่านเอ๋อร์แกะกุ้งอย่างรวดเร็วแล้วใส่ลงในชามของฮ่อหยุนเฉิงอย่างอ่อนโยน "หยุนเฉิง ลองกินที่ฉันแกะให้คุณสิ"

ฮ่อหยุนเฉิงขยับชามไปด้านข้างด้วยท่าทางไม่แยแส "ไม่เป็นไร ฉันไม่ชินกับการกินของที่คนอื่นแกะให้"

ในเวลานี้กุ้งตกลงไปที่โต๊ะแล้วกลิ้งลงกับพื้น

สวีหว่านเอ๋อร์ตกตะลึงมาก เธอเป็นถึงคุณหนูของตระกูลสวี และเธอก็ยอมช่วยฮ่อหยุนเฉิงแกกุ้งด้วยความยากลำบาก

แต่กลับถูกเขารังเกียจ

เธอรู้สึกเสียใจอย่างมาก "หยุนเฉิง นี่ฉันอุตส่าห์แกะให้นายนะ"

หว่านเอ๋อร์ตั้งใจมากเลยนะ "

ฮั่วหยุนเฉิงเม้มริมฝีปากด้วยความเฉยเมยเล็กน้อยขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง หางตาของเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยและสวยงาม

ฮ่อหยุนเฉิงเริ่มยิ้มเล็กน้อยและเขาก็เลิกคิ้วขึ้น "ซูฉิง"

"ซูฉิง