นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น

เกิดอะไรขึ้น

หลิวเสี่ยวหนิงใจกระตุก เธอยังไม่ทันได้ดึงสติกลับมาเรือเล็กก็คว่ำแล้ว

จินจิ่นหรานเห็นอย่างนั้นก็รีบคว้ามือของหลิวเสี่ยวหนิงไว้ แต่น่าเสียดายที่ช้าไปแล้ว หลิวเสี่ยวหนิงร่วงลงไปในทะเลสาบ เขาก็เหมือนกันตกลงไปในน้ำ

ต้นฤดูใบไม้ร่วงตอนกลางคืน น้ำในทะเลสาบเย็นมาก

หนาวจนเจ็บกระดูก ความหวาดกลัวก็มาสู่ตัวของหลิวเสี่ยวหนิง

พระเจ้า !

เธอว่ายน้ำไม่เป็น!

"อึก อึก อึก.....ช่วยด้วย......."หลิวเสี่ยวหนิงตะโกนร้องให้ช่วย แต่ไม่นานเธอก็จมลงไปในทะเลสาบ

"เสี่ยวหนิง !"

ตอนที่หลิวเสี่ยวหนิงใกล้จะหมดสติไป ก็เหมือนได้ยินเสียงร้อนใจเรียกของจินจิ่นหราน

ตอนที่หลิวเสี่ยวหนิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองถูกจับมัดอยู่บนเตียงใหญ่

สภาพแวดล้อมรอบตัวล้วนดูแปลกตา หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกใจสังหรณ์ใจไม่ดี และตัวก็เริ่มสั่นด้วยความกลัว

เธอจำได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนเรือกับจินจิ่นหราน หลังจากที่ตกลงน้ำก็จำอะไรไม่ได้แล้ว แล้วทำไมถึงได้กลายมาเป็นอย่างนี้ละ

ถูกจับลักพาตัว หรืออะไรกัน

หลิวเสี่ยหนิงที่ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว เธอไม่กล้าตะโกนเรียก ทำได้เพียงพยายามดิ้น แต่ทว่าเธอถูกมัดไว้จนไม่อย่ามารถขยับตัวได้เลย

และทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอยู่ข้างนอกทำให้หลิวเสี่ยวหนิงเสียขวัญจนตั้งกลั้นหายใจ

ประตูห้องถูกคนเปิดเข้ามา เป็นชายบึกบึนหลายคนเดินตามกันเข้ามา และคนที่เดินตามเข้ามาคนสุดท้ายเป็นคนที่คุ้นตา

"ฉินชั่ง!"

หลังจากที่มองหน้าชัดเจนแล้ว หลิวเสี่ยหนิงก็หน้าถอดสี เสียงแหบพร่าด้วยความกลัวและตกใจ

ฉินชั่งเดินยิ้มเข้ามา เขายื่นมือไปลูบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิง"ตื่นแล้วหรอ"

"อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ! ฉินชั่ง! นายปล่อยตัวฉันนะ!"

หลิวเสี่ยวหนิงที่ดิ้นขัดขืน จ้องฉินชั่งตาเขม็ง "นายเองหรอที่จับตัวฉันมา!"

:"หลิวเสี่ยวหนิง ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่า

นายมันสารเลว!" หลิวเสี่ยวหนิงเดาออกว่าฉินชั่งคิดจะทำอะไร

"ฉันชอบท่าทางอย่างนี้ของเธอจัง"ฉินชั่งแฉะยิ้มออกมา เขาปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง แล้วยื่นมือออกไปจับที่เอวของหลิวเสี่ยวหนิง

หลิวเสี่ยวหนิงอยากจะตัดแขนของฉินชั่งทิ้ง แต่เธอก็พยายามรวบรวมสติให้ตัวเองใจเย็น

ตอนนี้เธอจะแตกตื่นไม่ได้ เธอจะต้องคิดหาวิธียื้อเวลาออกไป จะต้องมีคนมาช่วยเธอแน่

พอคิดมาถึงตอนนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็ส่งเสียงออกมาเบาๆ เหมือนเริ่มจะยอม แล้วมองฉินชั่งอย่างอ่อนแอ

"เดี๋ยวก่อนฉินชั่ง!"

ฉินชั่งที่จะถอดชุดของหลิวเสี่ยวหนิงออก พอได้ยินอย่างนั้นก็คิดว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะร้องตะโกนอะไร ดังนั้นเลยไม่หยุดมือ

เพราะว่าตอนนี้เขาอยากจะได้ตัวของหลิวเสี่ยวหนิงเต็มทนแล้ว

"ฉินชั่ง ให้พวกเขาออกไปก่อนได้มั้ย......."

หลิวเสี่ยวหนิงที่เห็นอย่างนั้นก็รีบพูด "คนเยอะอย่างนี้ ฉันไม่ชิน...."

พอได้ยินอย่างนั้น ฉินชั่งก็หันไปมองพูดผู้ชายที่ยืนกันอยู่ด้วยสีหน้าแปลกเล็กน้อย

"ให้พวกเขาออกไป ก็จะเหลือเพียงเราสองคน......ก็จะสะดวก"หลิวเสี่ยวหนิงถือโอกาสพูดเสริม

พอได้ยินอย่างนั้น ฉินชั่งก็พยักหน้า :"พวกนายออกไปรอข้างนอก"

หลังจากที่พวกกลุ่มชายบึกบึนมองหน้ากันก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป เวลานี้เอง ภายในห้องก็เหลือเพียงฉินชั่งกับหลิวเสี่ยวหนิงกันสองคน

"เรามาต่อกันเถอะ"ฉินชั่งที่ทั้งพูดทั้งเข้ามาใกล้หลิวเสี่ยวหนิง

หลิวเสี่ยวหนิงหรี่ตาลง มองไปทางฉินชั่งพร้อมกับฝืนยิ้ม:"เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อนสิ!"

"เธอคิดจะทำอะไร!"ฉินชั่งที่เริ่มหมดความอดทน เริ่มคิ้วขมวด

"ปล่อยฉันก่อนไม่ได้หรอ อย่างนี้รู้สึกเจ็บมากเลย"หลิวเสี่ยวหนิงมองตัวเองที่ถูกมัดแขนขาไว้ พูดขอร้อง

ฉันหนีไปไม่ได้หรอกนะ

จริงๆ แล้วฉินชั่งก็ไม่ชอบที่หลิวเสี่ยวหนิงถูกมัดไว้อย่างนี้ เหมือนกับคนตายแล้ว จะทำอะไรก็ไม่สนุกแน่

พอคิดได้อย่างนี้ ฉินชั่งก็ยื่นมือออกไปปลดเชือกตรงเท้าของหลิวเสี่ยวหนิง

หลิวเสี่ยวหนิงหดตัวอยู่บนเตียง ขยับข้อมือของตัวเองไปมา แล้วก็มองไปรอบๆ ห้อง

.........

ที่ริมทะเลสาบ

"ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว"

จินจิ่นหรานเหมือนจะได้ยินเสียงเรียก ก็สำลักน้ำออกมา แล้วหายใจเอาอากาศเข้าไป

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ยังคงอยู่ในหัวของจินจิ่นหราน

แล้วหลิวเสี่ยวหนิงล่ะ!

พอเขาฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่เขาเรียกหาคือหลิวเสี่ยวหนิง แต่ก็ไม่เจอหลิวเสี่ยวหนิง

"แล้วผู้หญิงที่มากับผมละ "จินจิ่นหรานเงยหน้ามองหน้าพนักงานร้านอาหาร แล้วรีบสอบถาม

"ผู้จัดการร้านอาหารได้ยินอย่างนั้นก็มีสีหน้าไม่สู้ดี