นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้

โลกในสายตาของเขาดูเหมือนจะพังทลายลง และคนทั้งคนก็ถูกซ่อนอยู่ในความมืด

สือฮว่าได้สร่างขึ้นมามากจากการแทงนี้ เธอลุกขึ้นและต้องการออกจากที่นี่

เสียงของชายผู้นั้นดูเหมือนจะมาจากขุมนรก เขาจับข้อมือเธอไว้

"จะไปไหน?"

สือฮว่าสะบัดมือของเขาออกและมีคราบเลือดเต็มอยู่ที่ต้นขา

เขาฆ่าคนไปจำนวนมาก เปื้อนเลือดมามากมาย แต่กลับมองไม่ได้ที่เห็นเธอมีเลือดออกเล็กน้อย

เลือดนี้ดูเหมือนจะทำให้เบ้าตาของเขานั้นเป็นสีแดง

มีความเจ็บปวดเข้ามาในจิตใจของเขาทันที และโกรธมากจนแทบอยากจะทำลายโลก

"ปั๊ง!"

โซฟาที่อยู่ข้างเท้านั้นถูกเขาเตะออก และโต๊ะนั้นก็ถูกเขาเตะเป็นชิ้นๆ เขาเหมือนกับสัตว์คลั่งที่จะทำลายทุกอย่างในห้องอย่างไร้ความปราณี แม้แต่นาฬิกาปลุกบนผนังก็ไม่รอดพ้น

ภายในเวลาเพียงไม่กี่นาที ห้องเรียบง่ายแต่เดิมนั้นก็พังลงและระเกะระกะ

เพียงแค่ที่ที่สือฮว่าเท่านั้นที่อยู่ในสภาพที่ดี

เลือดของสือฮว่าไหลลงที่ขาและไหลลงบนพื้นจนเป็นรอยเปื้อนรอบเท้า

ในความเป็นจริงเธอก็กลัวฮ่อหมิงที่เป็นเช่นนี้ ในความเห็นของเธอ ฮ่อหมิงคนนี้ก็คือคนบ้าอย่างสมบูรณ์

ในไม่ช้า คอของเธอก็ถูกเขาบีบ เขาดูเหมือนว่าจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ร้ายของตัวเองได้ และคนทั้งคนอยู่ในจุดขีดสุดที่จะระเบิด

สือฮว่าถูกเขาบีบจนรู้สึกอึดอัด เธอหลุดออกจากเขาและต้องการจะหนีไป แต่ชายคนนั้นกลับกอดเอวเธอไว้จากด้านหลัง

"อย่าไป..."

เขามีอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง แต่แขนนั้นก็โอบเอวเธออย่างดื้อรั้น

สือฮว่าเกือบจะหมดแรงแล้ว ยิ่งเลือดไหลมากเท่าไหร่ สติของเธอก็ยิ่งมึนมัวไปมากขึ้นเท่านั้น

เวลาผ่านไปนาน ขาของเธอก็อ่อนลงและเกือบจะคุกเข่าลง และชายคนได้นี้ฉวยโอกาสนี้อุ้มเธอขึ้นแล้ววางเธอลงบนเตียง

เขาประกบจูบจนทำให้หายใจไม่ออก และสือฮว่าเกือบจะเป็นลมไป

เธอเริ่มดิ้นรนและทิ้งรอยเล็บไว้หลายจุดบนคอของเขา

กระดุมเสื้อโค้ตของเขานั้นเปิดออก และเธอสามารถมองเห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแรงของเขาได้อย่างรวดเร็ว

เธออ้าปากจะด่าอย่างโมโห แต่กลับถูกจูบของเขาขวางไว้อย่างสมบูรณ์

เนื่องจากการริเริ่มของเขา ผลของยาจึงเกิดขึ้นอีกครั้ง และจิตสำนึกของเธอก็เบลออย่างรวดเร็ว และแม้แต่บาดแผลที่ขาก็ไม่สามารถปลุกสติของเธอได้อีก

"สามี"

เธอโอบคอเขา ท่าทีนั้นอ่อนลงพลางเปลี่ยนเป็นมาเป็นผูกพัน

ร่างกายของฮ่อหมิงกลับแข็งทื่อและตื่นขึ้นจากทะเลแห่งอารมณ์นี้ในทันที

เขาบีบคางของเธอไว้พลางขมวดคิ้ว "ดูให้ดีว่าฉันเป็นใคร？"

ฉันก็เลยตามมาเอง สามี คุณอย่าทิ้งฉันไป

มีความเจ็บปวดแวยเข้าในหัวใจของฮ่อหมิง เขาผลักเธอออกไปด้วยความสะดุ้ง ราวกับว่าเขาไม่รู้จักคนๆนี้

เขาหันกลับมาด้วยความเขินอายและเปิดประตูห้อง

ทันทีที่ยวี่ป๋ายเยี่ยนขึ้นมา ก็เห็นเขาออกจากห้องพร้อมกับหน้าที่ซีด ยังคิดว่าอาการป่วยของเขาน่าจะกำเริบอีก

"อามิง คุณเป็นอะไรไป？"

ราวกับเปลวไฟที่ที่จุดบนทุ่งหญ้าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด "ฉันต้องการจะฆ่าเขา ฆ่าฮ่อฉวนสือ...

ยวี่ป๋ายเยี่ยนรีบประคองเขา "อาหมิง คุณสงบสติอารมณ์ก่อน สือฮว่าล่ะ？เธอถูกคุณ…"

สือฮว่าถูกอาหมิงฆ่าแล้วใช่ไหม?

เมื่อคิดอย่างนี้ เขาก็สะดุ้งไปทั้งตัว ถ้าผู้ชายคนนี้จำเหตุการณ์ในอดีตได้ เกรงว่าจะอยากตัดมือทิ้ง!

"อาหมิง!!"

เขากำลังคิดอย่างนั้น และในวินาทีต่อมา ชายคนนั้นก็หมดสติไป

ยวี่ป๋ายเยี่ยนผลักประตูอย่างกังวล และเมื่อเขาเห็นสือฮว่าขดตัวอยู่ที่มุมเตียงก็โล่งใจ ไม่ตายก็ดีแล้ว

เขาโทรหาหมอมาตรวจร่างกายของฮ่อหมิง แต่ก่อนที่มือของหมอจะเข้าใกล้ฮ่อหมิง ข้อมือนั้นก็ถูกอีกฝ่ายคว้าไว้และเกือบจะหักลงทันที

ยวี่ป๋ายเยี่ยนปวดหัวเล้กน้อย และได้แต่พูดกับหมอเพียงว่า: "คุณออกไปก่อน"

หมอได้ออกจากที่นี่อย่างทุลักทุเล

ในเมืองแห่งบาป มีตำนานเล่าว่าประธานสมาคมทหารรับจ้างเป็นสัตว์ประหลาดที่ดูดเลือด และยังสวมหน้ากากมานานหลายปีแล้ว ซึ่งหน้าตานั้นดูน่าเกลียดมาก

แต่ด้วยตัวตนของเขา จึงไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา

เพราะในชมรมทหารรับจ้างเชื่อมั่นในตัวประธานคนนี้มาก คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสัตว์ประหลาดที่ยิ่งใหญ่ แต่พวกเขาก็โค้งคำนับท่านประธานคนนี้

ยวี่ป๋ายเยี่ยนมองชายที่ตกอยู่ในอาการสะลึมสะลืออย่างกังวลแล้วถอนหายใจ