ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน

"เตรียมตัวเสร็จหมดแล้วครับ ออกเดินทางได้ตลอดเวลาครับ" เลขาพูด

"ไปกันเถอะ พยายามรีบไปรีบกลับ อย่าทำให้คนสนใจมากนัก" เห็นว่ารอบข้างมีพนักงานของหน่วยรบมองมาทางนี้อยู่ไม่น้อย เฉินหมิงหย่งก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถือร่มเข้าไปนั่งในรถที่อยู่คันด้านหน้าสุด จากนั้นไม่นาน ทุกคนก็จากไปพร้อมกัน ขับรถไปยังคุกที่ลึกลับนั่น

และในทางเลี้ยวที่อยู่ตรงประตูใหญ่ รถของเฉินเกอจอดอยู่ในที่มืดแห่งหนึ่งตรงนั้น มองดูพวกเขาจากไป เฉินเกอจุดบุหรี่ม้วนหนึ่ง

"คนคนนั้นน่าจะเป็นเฉิน....เฉิน...." ไป๋เสี่ยวเฟยเบิกตาโพลงพยายามมองดู

"เฉินหยิงหย่ง" สูบบุหรี่เข้าลึกๆหนึ่งคำ เฉินเกอยีตา แล้วเหยียบคันเร่ง ตามไปอย่างไม่ใกล้ไม่ไกล

ด้านหลังเฉินเกอ รถของตระกูลโกวเองก็ตามมา แต่พวกเขากลับไม่กล้าตามติดอย่างเปิดเผยแบบเฉินเกอ แต่เลือกใช้เส้นทางเล็กอ้อมหน่วยรบ

เพราะว่ารถคันเดียวของเฉินเกอมันไม่สะดุดตา แต่พวกเขารถสามสี่คันขับผ่านหน้าประตูหน่วยรบ จะต้องถูกทหารผู้รักษาประตูสังเกตเห็นแน่ ถ้าหากถูกขวางไว้ ก็ลำบากแล้ว

แต่เมื่อพวกเขาอ้อมหน่วยรบแล้ว พบว่าด้านหน้าไม่มีรถสักคัน

"แย่แล้ว!" คนขับรถคันแรกมองดูอย่างละเอียดหลายที จากนั้นก็หยิบเอาวิทยุสื่อสารออกมาพูดอย่างร้อนรน

"คุณเฉินเกอกับรถพวกนั้นที่ออกมาจากหน่วยรบไปที่ไหนแล้ว?" คนด้านหลังเองก็เห็นสิ่งผิดปกติแล้ว

"ไม่รู้สิ ทั้งๆที่ขับมาทางนี้ จะหายไปในพริบตาได้ยังไง ที่พวกเราอ้อมมันใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำนี่!" คนของรถอีกคันก็ร้อนรนขึ้นมา

"ตอนนี้ควรจะทำยังไงดี ถ้ากลับไปจะต้องโดนผู้นำตระกูลต่อว่าแน่ๆ!"

ทางนี้มีทางแยกแค่สามเส้นเท่านั้น รถหนึ่งคันไปหนึ่งเส้นทาง

"ข้อเสนอนี้ไม่เลว!"

ติดต่อกันไว้ตลอดด้วย หวังว่าจะสามารถตามเฉินเกอเจอ

เมื่อมีวิธีแล้ว รถหลายคันนี้ก็ไม่เสียเวลา รีบแยกย้ายกับเคลื่อนไหว ขับแยกกันไปยังเส้นทางสามเส้น

แต่เป็นเพราะรถของหน่วยรบไม่ได้ออกไปจากทางนี้ หลังจากที่ออกจากหน่วยรบแล้ว

ไป๋เสี่ยวเฟยนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ มองดูรถที่เอาแต่เลี้ยวอยู่ไกลนัก

"แต่อย่างนี้ก็ยิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่เฉินหมิงหย่งทำนั้นไม่ธรรมดา

"ไอ้เลวนี้ ถ้าหากว่าจับตัวคุณเหลียงลู่ไปจริงๆละก็ ผมจะฉีกมันเป็นชิ้นๆเลย!" ไป๋เสี่ยวเฟยกำหมัดแน่น

"นี่ไม่จำเป็นหรอกนะ" เฉินเกอส่ายหัวและยิ้ม

พูดคุยกัน เฉินเกอก็ยังรักษาระดับความเร็วรถ ในระยะห่างนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่ถูกอีกฝ่ายสังเกตเห็นแล้วยังจะไม่ทิ้งท้ายหายไปอีกด้วย

เทียบกับทางด้านเฉินเกอ ลูกน้องของตระกูลโกว แยกย้ายกันขับไปสามเส้นทางเป็นเวลาสิบกว่านาที ก็ยังไม่เห็นเงารถด้านหน้าเลยสักคัน

หลังจากที่แจ้งให้กันและกันแล้ว พวกเขาต่างก็รู้ดีแล้วว่าหายไปแล้ว

ภายใต้ความจนใจ ทุกคนจึงทำได้แค่กลับทางเดิม ในตอนที่รวมตัวกัน ก็แจ้งสถานการณ์ให้กับโกวหลินเทียน

เมื่อได้รับสายแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็หายไปในทันที

ทำไมโมโหขนาดนี้ละ?" ท่านโจวกินขนมอยู่

ตามไม่ทันแล้วครับ" โกวหลินเทียนถอนหายใจ

"ฮ่าๆ ฉันก็คิดว่าเรื่องใหญ่อะไรซะอีก" เมื่อได้ฟัง ใบหน้าของท่านโจวก็มีรอยยิ้มปรากฏออกมา

"นี่ยังไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอครับ เฉินเกอกับเสี่ยวเฟยไปที่หน่วยรบนะครับ ถ้าหากเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงละครับ?" โกวหลินเทียนพูดอย่างกังวล

"นายดูถูกความสามารถของเฉินเกอเกินไปแล้ว" เมื่อได้ยินอย่างนั้น ท่านโจวยัดขยับเข้าปากชิ้นหนึ่ง แล้วพูดเสียงงึมงำ

รอแค่เขาติดกับ